به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، کتاب «مرغ دریایی» یکی از بهترین و مشهورترین نمایشنامه‌های آنتون چخوف و اثری بی‌نهایت لطیف است که صراحتاً به موضوع هنر و راه دشوارش اشاره دارد.
«مرغ دریایی» نبوغ برجستۀ چخوف در نمایش‌نامه‌نویسی را به رخ می‌کشد. داستانی به سادگی زندگی و به پیچیدگی آن است که در نخستین نظر مفهوم پیچیده و گیج کنندۀ آن همچون زندگی درک نمی‌شود و به نظر میآید نویسنده تفسیر و تعبیرش را به عهدۀ خود خواننده گذاشته است.
سراسر نمایشنامۀ مرغ دریایی (The Seagull) آکنده از رنج، یأس و پوچی آدم‌های به تنگ آمده از یکنواختی و روزمرگی زندگی است. این اثر داستان‌هایی از عشق‌های ناکام، شکست خورده، پر ملال، کهنه، یک جانبه و مصیبت‌بار را روایت می‌کند. شش رابطۀ تو در تو و پیچیدۀ عاشقانه بستر اصلی نمایشنامۀ مرغ دریایی را تشکیل می‌دهد. شخصیت‌های این کتاب مانند اغلب شخصیت‌های چخوف، مردمانی مردد، سست نهاد و حقیر هستند که گاه از سر بیکاری و تنها برای قابل تحمل ساختن رخوت و ملال زندگی به سادگی عاشق میشوند.
نمایشنامۀ مرغ دریایی شخصی‌ترین اثر آنتون چخوف (Anton Chekhov)، در عین حال نقطۀ عطفی در زندگی وی به شمار میآید. او در این اثر افکار و ایده‌های والایش دربارهٔ هنر و چیستی آن را با صراحت و شفافیتی کم نظیر بیان می‌کند. شخصیت‌های این نمایشنامه پس از گشت و گذاری رؤیاگونه در عالم توهومات، با حقایق تلخ و ناخوشایند زندگی رو در رو میشوند. این کاراکترها وقتی به حقایق زندگی آن‌گونه که هست برمی‌خورند، ضعف‌ها و حقارت‌های خود را بیش از پیش به نمایش می‌گذارند.
در کنار درون‌مایه‌های عاطفی، نویسنده در این کتاب به ستایشی در هنر دست می‌زند و دشواری‌های دستیابی به گوهر واقعی هنر را نیز نشان می‌دهد. عرصۀ هنر در دیدگاه چخوف، جایگاه متوسط‌ها نیست. به همین خاطر است که علاقه‌مندان هنر و فعالیت‌های هنری در این نمایشنامه، پس از برخورد با موانع صعب و بلند فعالیت سالم هنری، سرخورده و بی‌انگیزه از حرکت به سوی اهداف بلند پروازانه خود بازمی‌مانند.
آنتون چخوف حدود چهارصد داستان کوتاه و شش نمایشنامه بلند نوشت. شهرت چخوف به‌عنوان نمایشنامه‌نویس به خاطر نمایشنامه‌هاى مرغ دریایی، دایی وانیا، سه خواهر و باغ آلبالوست. بیش از هفتاد فیلم براساس نمایشنامه‌ها و داستان‌هاى وى ساخته شده است. شخصیت‌های اصلى نمایشنامه‌هاى او را بورژواهاى معمولى، ملاکان کوته‌فکر و آریستوکرات‌هاى کوچک تشکیل می‌دهند. آنها نمایانگر امیدهاى بربادرفته، فرصت‌هاى سوخته، تعلل و دل سپردن به قضا و قدر هستند. طنز تلخ مستتر در نمایشنامه‌های او از چنین مضامینی تشکیل شده و طی دهه‌های متمادی که از نگارش و اولین اجرای این نمایشنامه‌ها می گذرد، همچنان روزآمد و قابل تعمیم به موقعیت انسان امروز هستند.
انتهای پیام //