به گزارش خبرگزاری برنا از استان کهگیلویه و بویراحمد؛شهید سید فضل الله خوید در سال ۱۳۳۷ در روستای “ده چل” سادات مشهدی از توابع شهرستان کهگیلویه به دنیا آمد، به دلیل نبود مدرسه و مشکلات زندگی مدرسه را ترک کرد و برای تامین معیشت خانواده به کشاورزی و دامداری روی آورد.
سید فضل الله خوید در عملیات کربلای ۴ در سال ۱۳۶۵ در مبارزه با نیروهای بعثی عراق به شهادت رسید.
سال ۱۳۷۱ بنیاد شهید کهگیلویه شهادت ایشان را رسما اعلام کرد.
پس از آن تاریخ یک قبر در گلزار شهدای شهر دهدشت برای این شهید مفقودالاثر ساختند و چند سال بعد د در گلزار شهدا یاسوج نیز برای این شهید والامقام قبری ساخته شد؛ اما آن مرد آسمانی و شیر جبهه های جنگ جایی در زمین ندارد!
مادر شهید خوید سالهاست همه جا و از همه کس سراغ فرزندش را می گیرد .اما وی این روزها با قاب عکس فرزند شهیدش آرزوی دیگری دارد گویی آرزویی فراتر از دیدن فرزند خویش!شهید که باشی یک بار می‌میری،مادر شهید که باشی هرروز می میری ،مادر شهید مفقود الاثر که باشی هر ثانیه می میری!مادری که این روزها پیر و فرتوت شده است و در همه همایش ها و یادواره های شهدا آرزوی خود را دیدار با رهبر فرزانه انقلاب می داند؛ رهبری که هر دیده در طلبش حیران و سرگشته است و مادر شهید مفقودالاثر واله و شیدای این دیدار!مادری که این روزها در فضای مجازی و حقیقی آرزوی خود را دیدار با امام و آقای خود می‌داند.
امروز قلم خویش را گواه می گیرم و می نویسم از درد ها و زخم های مادر شهیدی که کمتر کسی او را درک می کند!
ای کاش مسئولان استانی ما آرزویی که مادر این شهید در غیاب فرزند شهیدش دل او را سراسر از نور و شگفتی می کند و قلب بی تابش را مرهمی می باشد اجابت کنند؛در این روزهای کرونایی که شاهد مرگ تلخ کودکان، نوجوانان و جوانان هستیم چگونه می توان انتظار داشت از مادر پیر و فرتوتی که دیگر نای راه رفتنش نیست و با کمک این و آن راه می رود؟!
مادر شهید سید فضل الله خوید که این روز ها چشمانش سوسو می زند و کم سو شده است چه تضمینی است برای در امان ماندنش از این ویروس منحوس یا خدای ناکرده هر اتفاق تلخ دیگری؟!
مادر شهید خوید منتظر است! منتظر تا که شاید در آخرین ثانیه چشمانش به دیدار رهبرش منور شود تا از این دیدار بوی یوسف گمگشته اش را استشمام نماید؛ لذا انتظار است مسئولین استانی کهگیلویه و بویراحمد هر چه زودتر چاره ای بیندیشند تا این مادر شهید پیشوای صادق خویش را دیدار نماید و از این دیدار، میوه دلش را، آرامشی حاصل شودکه سال ها دل در طلب آن می بود.
انتهای پیام
نویسنده؛راضیه آرچین
مستند ساز :مرتضی مبشری