به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، حسین هاشم‌پور گفت: دیدار وزیر ارشاد با جمعی از اهالی موسیقی پاپ، شایسته تقدیر بود. ویژه وقتی می گویند تمام این چند دهه چنین دیداری رخ نداده و تازه محمد مهدی اسماعیلی بیشتر گوش بوده تا زبان.
پیداست وزیر ارشاد علایق سیاسی خود را پشت در اتاق وزارت گذاشته و بنا به شنیدن صداهای کم تر شنیده شده دارد.
این روزنامه نگار هنری افزود: در همین راستا کاش آقای وزیر با قید فوریت با موزیسین های زن دیدار کند.نادیده گرفتن موسیقی نیمی از جمعیت ایران که در چهار دهه گذاشته هیچ وزیری به روی مبارک نیاورده نه حسن عرف است نه نشانه دیانت .
هاشم پور تاکید کرد : اگر دهه ۶۰، هنگام پاک سازی دانشگاه ها موسیقی از سیستم آموزشی کشور حذف می شد یا به یک رشته کاملن مردانه تقلیل می یافت به طبع امروز انتظار کمتری بود، اما در آن روزها که درجه حرارت نقطه جوش بود، انقلابیون نه تنها حق تحصیل موسیقی زنان را به رسمیت شناختند بلکه هنرستان های موسیقی دخترانه برای تحصیل دیپلم موسیقی گسترش یافتند. طبیعی ست که اکنون پس از چهار دهه توقع موزیسین های زن گشایش و بازتعریف فضای هنر و کار است.
سردبیر ایران آرت یادآوری کرد: سی ام مهر ۱۳۹۲ وقتی آقای علی جنتی وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی در رسانه ها اعلان کرد بنا به نظر برخی مراجع تقلید چنانچه آواز خوانی زنان موجب مفسده نباشد ایرادی ندارد ، ناگهان در ۱۳ شهر ( بخوانید ۱۳ استان) قانون نانوشته ای اجرا می شود که در کنسرت ها ساز زدن زنان ممنوع است.
او افزود: ۲۴دی ۱۳۹۳ همین آقای سالار عقیلی که دوشادوش آقای محمد مهدی اسماعیلی ایستاده و عکس یادگاری گرفته در طرقبه کنسرت داشت، همسر محترم ایشان ، خانم حریر شریعت زاده، پیانیست شناخته شده یکی از اعضای گروه موسیقی ایشان بود، سرکار خانم را از سن پایین کشیدند و شرط ادامه کنسرت را عدم حضور ایشان اعلام کردند و دردا و دریغا که البته سالار به کنسرت ادامه داد ! محدودیت ساز زدن زنان در استان ها کار را بدان جا کشاند که استاد عزیز حسین علیزاده به رسانه ها گفت :" تقریبا در بسیاری از شهرها حضور نوازنده خانم ممنوع است و من به شوخی اسم گروه را به جای هم آوایان، هم آقایان نام گذاری کردم. "
این روزنامه نگار گفت: آقای وزیر! دیدار با زنان موزیسین، فقط دیدار با جمعی از فعالین موسیقی زن نیست، احترام به نیمی از جمعیت کشور است که تحولات درباره خود را با ذره بین رصد می کند ، دنیا را می بیند و می پرسد بنا به کدام دلیل منطقی نباید به استادیوم فوتبال برود؟! نسل دختران جوان ایرانی دهه ۷۰ و ۸۰ اگر بتواند درک کند که مثلا نمی تواند در برنامه جوکر حضور یابد، چون آزادی عمل بازیگران مرد در خنداندن را ندارد و آن را یک جوری یک جای دلش جای دهد، اما باور کنید نمی داند قانون ممنوعیت ساز زدن در اصفهانی که هنرستان موسیقی دارد، دیپلم موسیقی می دهد را کجای دلش بگذارد ؛ این پرسش های بدون پاسخ به درد بدل شده و تا همیشه پنهان نمی ماند.
حسین هاشم پور در پایان خاطر نشان کرد: شاید وزیر محترم ارشاد از هجمه هایی واهمه دارد که ممکن است در پس چنین دیداری آغاز شود، اما راه دیگری نیست با ندیدن مشکلات آنها ناپدید نمی شوند، هنوز می توان تبعیض از دنیای هنر را با دست باز کرد اما گره که کور شود از دندان هم کاری برنمی آید.
انتهای پیام //