شهرام خرازیها منتقد سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: اختصاص بیش از شصت سالن سینما به فیلم های جشنواره و نمایش این آثار در شهرستان ها اقدام بسیار مثبت و قابل دفاعی بود اما در روزی که سایت های فروش بلیط سینماهای مردمی را باز کردند، مردم متوجه شدند که صندلی های حداقل سه ردیف آخر هر سالن که از بهترین نقطه دید برخوردار است غیر قابل خرید بود و به از ما بهتران اختصاص یافته است! در حالی که از ما بهتران سالن های ویژه خود را دارند و نباید ظرفیت اضافی برای ایشان در سالن سینماهای مردمی در نظر گرفت.
این منتقد سینما افزود: مسئولین جشنواره مدعی بودند که سایت های فروش بلیط از نظر زیرساختی مشکلی ندارند در حالی در چهل و پنج دقیقه اول باز شدن سه سایت فروش بلیط های جشنواره ،خرید بلیط امکانپذیر نبود.
او در ادامه تصریح کرد: هیئت انتخاب جشنواره با انتخاب های اشتباه شان شأن هنری و آکادمیک خود را زیر سوال بردند و صدای همه را در آوردند. آن ها تعدادی فیلم تلویزیونی را برای معتبرترین جشنواره سینمایی کشور برگزیدند و فجر چهل را از سکه انداختند.
عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران افزود: تقریبا همه اقدامات این جشنواره از طراحی پوستر و تعیین سینمای رسانه ها گرفته تا اعلام اسامی هیئت داوران و اسامی نامزدهای سیمرغ به دقیقه نود موکول شده بود و به همین خاطر هم هرج و مرجی به وجود آمد که در هیچ دوره ای از جشنواره سابقه نداشت.
این کارشناس ارشد «مدیریت رسانه» در ادامه گفت: ضعف در مدیریت جشنواره مشهود بود اما جالب آن که هیچ کدام از مدیران تازه وارد حاضر نبودند ضعف عملکرد خویش را بپذیرند و به اشتباهات خود اعتراف کنند.آن ها تا لحظه آخر حاضر به عذرخواهی نشدند و بر مشی غلط خویش پای فشردند.
خرازی ها گفت: هم اسامی فیلم های راه یافته به بخش مسابقه هم اسامی نامزدها و برندگان سیمرغ، فریاد اعتراض منتقدان، فرهیختگان و صاحب نظران را بلند کرد. فیلم های خوب پشت در بسته جشنواره ماندند و فیلم های به اصطلاح ارزشی، تلویزیونی و آثاری که آشکارا تاریخ را تحریف کرده بودند در بخش مسابقه گنجانده شدند.
این منتقد فیلم خاطر نشان کرد: نه تنها اصول اولیه و الفبایی برگزاری یک جشنواره حرفه ای رعایت نشد بلکه پروتکل های بهداشتی هم رعایت نشدند. برخی از تماشاگران به محض تاریک شدن سالن نمایش ، ماسک های خود را برمی داشتند.
عضو منتقدان و نویسندگان سینمای ایران گفت: سالهاست که تهیه کنندگان و روابط عمومی فیلم های سینمایی با انتشار خلاصه داستان یک خطی و بعضا کاملا بی ربط با موضوع اصلی فیلم ها ، رسانه ها را فریب داده و مسخره می کنند. این ترفند امسال به اوج خود رسیده بود؛ مد امسال، بایکوت رسانه ها از جانب تهیه کنندگان و روابط عمومی فیلم های جشنواره بود. خلاصه داستان و عکس فیلم ها داخل جعبه سیاه گذاشته شده بودند تا فیلم ها به هندوانه در بسته تبدیل شوند در چنین شرایطی حتی ژانر فیلم ها معلوم نبود و مردم مجبور بودند از روی اسم هنرپیشه ها، فیلم انتخاب کنند! آن هم در شرایطی که سیاستگذاران سینمای ایران مخالف سرسخت ستاره پروری و سلبریتی سالاری اند. در واکنش به این بایکوت خبری، رسانه ای ها دست روی دست نگذاشتند و با گشودن جعبه سیاه فیلم ها و افشای داستان آثار راه یافته به بخش مسابقه به کمک مردم آمدند تا ایشان با آگاهی بیشتری بتوانند فیلم ها را انتخاب کنند.
خرازی ها در ادامه یادآور شد: سطح کیفی آثار راه یافته به بخش مسابقه به خاطر اشتباه آشکار هیئت انتخاب ، اعتبار جشنواره فیلم فجر را زیر سوال برد. تقریبا چهل درصد فیلم ها مناسب اکران در سینما نبودند و به درد پخش از تلویزیون می خوردند! مثلا «شب طلایی» ساخته یوسف حاتمی کیا یک تله تئاتر یا تله فیلم پیش پا افتاده بود که نسبت محکمی با استانداردهای سینما نداشت اما به بخش مسابقه راه یافته بود.
این منتقد سینما گفت: از همه بدتر مراسم اختتامیه جشنواره و پخش مخدوش تلویزیونی آن بود که به یک سیرک خنده دار تبدیل شد. سیمرغ های کله بریده پرپر زدند و بال و پرشان ریخت! کسانی جایزه گرفتند که شایسته نبودند و شایستگانی بودند که دست خالی از مراسم برگشتند!؟
عضو منتقدان و نویسندگان سینمای ایران گفت: متولیان جشنواره به هیچ وجه حاضر نبودند که کوچک ترین نقص در کار خود و روند برگزاری را بپذیرند.این جشنواره ای بود که جای خیلی از افراد در آن با هم عوض شده بود. مدیر نالایق جای مدیر شایسته را گرفته بود. خبرنگار به جای منتقد فیلم ها را نقد می کرد. منتقد به جای خبرنگار، خبر تهیه می کرد. بازنده به جای برنده سیمرغ می گرفت!
خرازی ها ضمن تأکید بر تلقی غلط هیئت داوران ادوار مختلف جشنواره فیلم فجر از کم و کیف و ماهیت هنری حرفه های مختلف سینمایی، گفت: تجربه نشان داده داوران جشنواره به سطح فرآیندها و حرفه ها و مهارت ها توجه دارند و عمق را نمی بینند مثلا هر فیلمی که گریم اغراق آلود داشته باشد، سیمرغ چهره پردازی را به آن می دهند. هر فیلمی که بیشترین انفجار را داشته باشد برنده سیمرغ بهترین جلوه های ویژه می شود. هر هنرپیشه ای که بیشتر اشک بریزد یا نقش بیمار اعصاب و روان را بازی کند سیمرغ بهترین بازیگری را به وی می دهند.امسال طناز طباطبایی در فیلم «بی رویا» نقش بیماری را بازی می کرد که دچار «فرار روانزا» می شد و بی دلیل و با دلیل گریه می کرد. امین حیائی در فیلم «برف آخر» دپرس بود. صدف اسپهبدی در فیلم «علفزار» در نقش زن معتاد ظاهر شده بود. علی اکبر اصانلو در فیلم «نگهبان شب» نقش پیرمردی را بازی می کرد که مبتلا به الزایمر بود، نادر سلیمانی در فیلم «ضد» نقش فردی را بازی می کرد که دچار اختلال شخصیت بود، این برداشت غلط از قابلیت های حرفه های سینمایی نتیجه اش اهدای سیمرغ به کسانی است که «اغراق» را سرلوحه کار خود قرار می دهند و برنده نشدن هنرمندانی است که درک درستی از حرفه خودشان دارند.
این کارشناس ارشد «مدیریت رسانه» در پایان تأکید کرد: زمان آن فرا رسیده که فیلم های جشنواره فیلم فجر هم مثل نمایش های جشنواره تئاتر فجر بر مبنای مقیاس های آکادمیک و علمی روز دنیا انتخاب و داوری شوند و برای نیل به این هدف باید اعضای هیئت انتخاب و هیئت داوری نه بر مبنای ایدئولوژی و جهت گیری سیاسی ایشان بلکه بر اساس مدرک تحصیلی و موفقیت های قابل توجه در حوزه های شغلی مرتبط برگزیده شوند.دبیر جشنواره باید فردی کارکشته و بدون صبغه سیاسی باشد و یک هیئت مرکب از افراد تحصیل کرده رشته های هنری وی را از بین چند گزینه با اکثریت آراء انتخاب کنند.این امور باید حتما تحقق یابد زیرا قرار است سال آینده جشنواره فیلم فجر در قالب یک فستیوال بین المللی برگزار شود پس تا دیر نشده و به دقیقه نود نرسیده ایم باید اشتباهات مان را بپذیریم، سیاست ، ایدئولوژی ، سفارش پذیری و تقسیم هنرمندان به خودی و غیرخودی را کنار بگذاریم و به فکر آبروی هنری کشورمان و جشنواره باشیم.
انتهای پیام //