به گزارش برنا، خواه هدفتان بزرگ کردن سینه (برست آگمنتیشن) باشد یا رفع عدم تقارن در شکل و اندازه سینه ها، جراحی های سینه به شما کمک می کنند تا به نتایج دلخواهتان برسید. معمولاً جراحان پلاستیک، به بیماران کمک می کنند تا گزینه های موجود را بررسی کرده و جراحی سینه مناسب را برای رسیدن به بهترین نتایج انتخاب کنند.
دلایل زیادی برای مناسب بودن جراحی بزرگ کردن سینه برای زنان وجود دارد. برخی مادران می خواهند که بعد از دوران بارداری و شیردهی، دوباره سینه هایی با اندازه ی قبل داشته باشند. برخی از افرادی که از سرطان سینه نجات یافته اند، ممکن است برای بازسازی سینه هایشان، نیازمند این جراحی باشند.
بزرگ کردن سینه اغلب به صورت سرپایی و با بیهوشی عمومی انجام می شود. این عمل، براساس محل برش و محل پروتز سینه، 1-2 ساعت طول می کشد. 4 روش مختلف برای جایگذاری پروتز در جراحی بزرگ کردن سینه (برست آگمنتیشن) وجود دارد و در میان پروتزها نیز ممکن است کمی تفاوت وجود داشته باشد. مشاوره گرفتن از یک جراح پلاستیک بهترین راه برای اطلاع از این است که چه چیزی برای شما مناسب تر است.
در این روش، برش در زیر سینه ایجاد می شود و به جراح اجازه می دهد کنترل مستقیم بیشتری برای تغییر محل پروتز داشته باشد. حدود 70-80 درصد از جراحی های بزرگ کردن سینه، با استفاده از روش چین زیر سینه، انجام می شوند. محل برش، باعث می شود که روی نواحی تولید شیر در پستان، تأثیر کمی گذاشته شود. همچنین در صورت بروز عوارض جانبی یا نیاز به جراحی مجدد نیز از این برش استفاده می شود. جراحی بزرگ کردن سینه با روش چین زیر سینه، برای بیماران مسن تر یا مادران بسیار مناسب است؛ زیرا افزایش سن و بارداری، باعث افتادگی سینه می شود و این افتادگی سینه به خوبی جای برش را می پوشاند و مخفی می کند.
در این روش، برشی در زیربغل یا آگزیلا ایجاد شده و از آن برای جایگذاری پروتز در زیر عضله یا روی آن، استفاده می شود. برخی از جراحان از اندوسکوپ، که دوربین فیبر اپتیک ظریفی است، استفاده می کنند تا در تکمیل جراحی به آن ها کمک کند. حدود 10% از جراحی های بزرگ کردن سینه، به روش برش زیربغل یا ترانس آگزیلاری، انجام می شود. مزیت روش ترانس آگزیلاری یا برش زیربغل، این است که اسکاری روی خود سینه وجود نخواهد داشت. یکی از نقاط ضعف این روش این است که جایگذاری متقارن پروتزهای سینه کمی دشوارتر خواهد بود و ترمیم مشکلات بعد از عمل ممکن است نیازمند برش روی سینه باشد.
در این روش، برشی در اطراف آرئولا (هاله) نوک سینه ایجاد شده و اسکار در لبه های آرئولا (هاله) پستان مخفی می شود. چون این برش، خیلی به بخش های تولید شیر سینه نزدیک است، زنانی که جراحی بزرگ کردن سینه به روش پری آرئولار (برش اطراف نوک سینه) انجام داده اند، ممکن است مشکلات بیشتری برای شیردهی داشته و حساسیت نوک سینه ی بعد از جراحی بیشتری تجربه کنند. این روش برای زنانی که سینه های خیلی کوچکی دارند و چین زیر سینه ندارند، مناسب است.
این روش جدیدتر برای بزرگ کردن، با استفاده از برشی در اطراف ناف انجام می شود. یک اندوسکوپ یا دوربین فیبر اپتیک به سمت کیسه ای در زیر سینه هدایت می شود. سپس از طریق این کانال، پروتز جایگذاری شده و با سالین پر می شود. TUBA فقط برای پروتزهای سالینی زیر غده ای استفاده می شود.
احتمال آسیب در پروتزهایی که با روش TUBA جایگذاری می شوند، کمی بالاتر است. حین جایگذاری، ممکن است جراحان، کانالی را تا زیر یکی از عضلات بکشند. در صورت بروز هرگونه عوارض جانبی یا نیاز به عمل مجدد، ممکن است به برش دیگری که به پستان نزدیک تر باشد، نیاز داشته باشید.
اگر به دنبال بزرگ کردن یک یا هر دو سینه ی خود هستید، این عمل می تواند به شما کمک کند. بزرگ کردن سینه (برست آگمنتیشن) می تواند تفاوت اندازه ی سینه ها را اصلاح کند و همچنین می تواند تغییر اندازه ی سینه ها به دلیل بارداری و شیردهی را نیز برطرف کند. زنانی که می خواهند بنا به دلایل شخصی و روانشناختی، سینه های خود را بزرگ کنند، کاندیدهای مناسبی برای جراحی بزرگ کردن سینه هستند.
به منظور آماده شدن برای جراحی، جراح پلاستیکتان راهنمایی هایی را برای خوردن، آشامیدن و سیگار کشیدن در نزدیکی زمان جراحی، در اختیار شما قرار خواهد داد. چون نمونه برداری (بیوپسی) در سرطان سینه ممکن است باعث خالی شدن پروتز شود، زنانی که احتمال خطر بالا یا سابقه ی فامیلی ابتلا به سرطان سینه و کیست سینه دارند، کاندید مناسبی برای جراحی بزرگ کردن سینه (آگمنتیشن) نیستند.
لیفت سینه یا ماستوپکسی سینه، عمل جراحی است که سینه ها را بالا برده و تغییر شکل می دهد. این عمل، در صورتی که سینه ها دچار افتادگی شده باشند، آن ها را سفت تر و خوش حالت تر می کند. لیفت سینه باعث تغییر اندازه ی سینه نمی شود؛ کسانی که به دنبال تغییر اندازه و حجم سینه هستند می توانند همراه با لیفت سینه، عمل بزرگ کردن یا کوچک کردن را نیز انجام دهند.
لیفت سینه معمولاً به صورت سرپایی و با بیهوشی عمومی انجام می شود. تکنیک ها و روش های مختلفی برای انجام این عمل وجود دارد. جراح شما با شما صحبت خواهد کرد تا بر اساس ویژگی های فیزیکی سینه های شما، بهترین روش را انتخاب کند.
اغلب، لیفت سینه به سه برش نیاز دارد. اولی، دور آرئولا یا هاله ی تیره ی دور نوک سینه ایجاد می شود. برش دوم، از زیر نوک سینه (نیپل) شروع شده و تا زیر سینه ادامه خواهد یافت. برش آخر، در طول چین سینه (زیر سینه) ایجاد می شود. این برش ها، نواحی را مشخص می کند که پوست اضافی ایجاد شده در اثر افزایش سن یا افتادگی سینه را می توان برداشت؛ همچنین به جراحان اجازه می دهد تا نوک سینه را جا به جا کنند.
اگر می خواهید با افتادگی سینه مقابله کنید، این عمل برای شما مناسب خواهد بود. معمولاً ماستوپکسی یا لیفت سینه برای افرادی که به دلیل افزایش سن پوستشان کشیده شده و حجم سینه هایشان کم شده، مناسب خواهد بود. زنان باردار یا شیرده، یا زنانی که ممکن است باردار شوند، نباید ماستوپکسی انجام دهند. همچنین در صورتی که می خواهید بعد از عمل کاهش وزن زیادی داشته باشید، نتایج عمل کمتر رضایت بخش خواهد بود.
کاندیدهای جراحی لیفت سینه باید سالم بوده و بیماری جدی و فعال و مشکل پزشکی زمینه ای نداشته باشند. به دلیل مداخله در روند بهبود نرمال و طبیعی زخم و احتمال عوارض دیگر، برخی از جراحان پلاستیک، در صورتی که فرد سیگاری باشد، جراحی لیفت سینه را برای وی انجام نخواهند داد. به منظور آماده شدن برای جراحی، جراح پلاستیکتان، راهنمایی هایی را در زمینه ی خوردن، آشامیدن و سیگار کشیدن، در نزدیکی زمان جراحی، در اختیار شما قرار خواهد داد.
انتهای پیام/