بارها درباره فیلمنامه به عنوان مهم ترین رکن هر اثر نمایشی در سینما و تلویزیون و این روز ها در شبکه نمایش خانگی و پلتفرم ها صحبت کرده ایم و در گزارش های مختلف جایگاه فیلمنامه را به عنوان بن مایه اصلی تولید درام بررسی کرده ایم .
تردیدی نیست که همه چیز در موفقیت یک فیلم سینمایی یا یک سریال در هر مدیوم از روی کاغذ کلید می خورد و درواقع اجرا چه در کارگردانی و چه در بازیگری قدم بعدی است که با آدرس فیلمنامه به مقصد می رسد.
اما یکی از نکات مهم در نگارش فیلمنامه ها جدا از دیالوگ نویسی که قطعا نکته ای مهم و موثر در سناریو است ساختن،طراحی،پرداختن و خلق شخصیت هایی است که قرار است راوی داستانی باشند که نگارش آن بر پایه رنگ آمیزی صحیح کاراکتر ها شکل می گیرد.
در این که بسیاری مواقع شاهد این بوده ایم که شخصیت پردازی قوی و کاراکتر های جذاب حتی قصه های ضعیف را نجات داده اند شکی نیست اما بدیهی است که قدرت شخصیت چه در مقام قهرمان چه در مقام ضد قهرمان می تواند مهره چینی اصلی یک فیلمنامه باشد.
اگرچه در سال های اخیر بسیار شاهد این بوده ایم که موفقیت شبکه نمایش خانگی را نسبت به تلویزیون به ممیزی ها ،تیم بازیگری و..... نسبت داده اند اما نباید فراموش کنیم که در برخی از آثار تولید شده در پلتفرم ها شخصیت پردازی و شناسنامه دار بودن کاراکتر ها به لحاظ عمق و قدرت تاثیرگذاری بر درام فاکتوری حیاتی بوده که متاسفانه در برخی از آثار رسانه ملی به این قدرت و قوت در پرداخت و جان دادن به شخصیت ها دقتی درخور داده نشده است.
کاراکتر های ضعیف و بی بُعد و عمق نمی توانند صاحب دیالوگ هایی شکیل و صاحب تاثیر در درام باشند لذا دوست داشتنی از آب در نمیایند و چه در مقام قهرمانان ،چه در قام شخصیت های منفی و حتی خاکستری کمکی به کارمایه اثر نمی کنند و قطع به یقین این مسئله در نگاه تماشاگر برای کشیده شدن به سمت سریال یا فیلم یا هر اثر نمایشی دیگر موثر است.
در مقام مقایسه باید گفت اتفاقی که امروز از سریال «زخم کاری» یک جواد عزتی دوست داشتنی به ما می دهد شخصیت پردازی قوی سریال است که همزمان در سریال دیگری در همین پلتفرم به دلیل ریشه نداشتن کار و پرداخت ،بازیگر هم نتوانسته است ناجی سریال شود.
برخی از سریال های شبکه نمایش خانگی شاهد این مسئله هستیم که بازیگران نتوانسته اند شخصیت های ضعیف فیلمنامه را نجات دهند.
در نتیجه باید گفت فاکتور های مهمی در خلق شخصیت ها و کاراکتر های یک اثر نمایشی وجود دارد که اگر جدی گرفته نشود بی تردید تمام جان مایه اثر تحت تاثیر آن به مسیری نادرست می رود.
خلق شخصیت های قوی معمولا اوج کار نویسندگان بزرگ دنیا بوده است و با نگاهی اجمالی به نمایشنامه ها و فیلم ها و سریال های ماندگار تاریخ هنر نمایش و تاریخ سینما به این نکته می رسیم که؛
این شخصیت است که باعث ماندگاری یک اثر نمایشی می شود.
این شخصیت است که در گیرایی مخاطب موثر است.
شخصیت ها هستند که بازیگران نامدار سینما را در تاریخ سینما صاحب امضا و شهرت می کنند.
شخصیت ها هستند که تماشاگر را ترغیب می کنند تا یک قصه ی تکراری را بار ها ببیند و کماکان مشتاق باشد تا مخاطب آن اثر بماند.
این شخصیت ها هستند که باعث می شوند تا درام های تکراری در زاویه هایی نو برای تماشاگر باکره بمانند.
درواقع اگر بازیگرانی امروز توانسته اند به لحاظ گریت و جایگاه هنری خودشان را از دیگران در سینمای ایران و جهان جدا کنند مستقیما به این نکته بر می گردد که در شانس حرفه ای شان این فرصت را داشته اند که ایفاگر یک یا چند نقش خاص از فیلمنامه ای قوی باشند و چه بسیار بازیگران کاربلد و با استعدادی بودند که در سال ها فعالیت حرفه ای شان این شانس را نداشتند که یک شخصیت قوی، خاص، موثر و دارای ابعاد مختلف را برای نمایش توانمندی هایشان تجربه کنند.
انتهای پیام//