در سالی که گذشت کم کم واکسیناسیون ترس از کرونا را کاهش داد و اوضاع و احوال سالن های سینما و تئاتر رونق گرفت اما وضعیتی که خانواده هنر های نمایشی تجربه کردند به همین دو خط خلاصه نمی شود؛
شیوع کرونا و ادامه دار بودن وضعیت پروتکل های بهداشتی نه تنها ختم به خیر نشد که ترس و لرز و اضطراب آن یادگاری است که تا سال ها با همه مردم ایران و جهان می ماند.
مشاغل مختلفی از این بلای خانمان سوز متضرر شدند اما برخی از حرفه ها نه تنها در این مسیر دچار خسران شدند که حواشی حاصل از آن شاید بیش از خود ویروس و تبعات آن تاثیرگذار بوده است با شیوع کرونا رستوران ها و کافه ها و حتی سفره خانه های سنتی مدت ها تعطیل شدند اما با عادی شدن وضعیت و پایین آمدن سطح اضطراب برخی از رستوران ها آشکار یا مخفیانه شروع به کار کردند، برخی از سفره خانه های سنتی در گوشه گوشه شهر مخفیانه یا آشکار جذب مشتری کردند و جالب آن که شاهد سر نترس مردم در این ماجرا بودیم درحالی که سالن سینما ها و نمایش ها در شرایط مشابه یا باز نشد یا اگر شد حتی با رعایت پروتکل های بهداشتی با اقبالی دندانگیر مواجه نشد.
اگرچه کالا های فرهنگی از جمله سینما و تئاتر و تا حدودی موسیقی در سبد سرگرمی و نیاز های روزانه و ماهیانه و حتی سالیانه مردم جای ویژه ای ندارد با این حال باید گفت این استقبال کم و ناچیز سینمای ایران را چند برابر معمول به عقب می راند.
اما بیزینس و بیزینس من هرگز کوتاه نمی آید. به هرحال بخواهیم یا نخواهیم سینما یک صنعت است و صنایع برای زنده ماندن به چرخش موفق اقتصادی نیازمند هستند.
شاید سینماگران و هنرمندان با اصالت حرفه ای شان در این مسیر بیشتر درگیر وجوه هنری آثار شان باشند اما سرمایه گذاران و صاحبان پول که با چشم اقبال اقتصادی و گاهی دست و پا کردن نامی فرهنگی شاید شست و شوی اموال و ثروت به این مسیر پای گذاشته باشند ، سریعا راه چاره می طلبند و امروز چاره موفقیت در روزگار افت سینما پلتفرم های شبکه نمایش خانگی باشند که نه تنها در دسترس همه هستند که در روزگار کرونایی حتی مدیوم های دیگر از جمله تلویزیون را پشت سر گذاشته و با بلند پروازی ادامه می دهند.
از سوی دیگر بازیگرانی که روزی برای بازی در سریال تلویزیونی کلی ناز داشتند و زمان طولانی تولید سریال را بر نمی تابیدند با چراغ سبز به این رسانه امروز شبکه نمایش خانگی را قرق کردند . طوری که با دستمزد های عجیب و غریب کهکشانی بی خیال سینما هر هفته با مخاطبشان بیدار گشته و مدام در شبکه های اجتماعی با سکانس های هدفمند دست به دست می شوند.
و این چراغ سبز وقتی پر رنگ تر می شود که شاهد این هستیم که کارگردانان سیمرغ گرفته جشنواره فجر و حتی ستاره های سریال سازی تلویزیون نیز با یک اسباب کشی نا محسوس برای حضور در شبکه نمایش خانگی طوری بار و بندیل بسته اند که گویی نان و آب در این سفره پروار تر است.
الف) آیا می دانید پلتفرم های نام و نشان دار فعال در بخش سریال ها در شبکه نمایش خانگی گاها تا سال 1401 کنداکتور سریال سازی شان را بسته اند ؟
ب) آیا می دانید بسیاری از ستاره ها با رقم قرارداد عجیب شان در شبکه نمایش خانگی دیگر حاضر به کار در تلویزیون نیستند ؟
پ) آیا می دانید برخی از تهیه کنندگان تلویزیون به این ماجرا شکایت دارند و معتقد هستند با این وضعیت دیگر نمی توان در تلویزیون با بازیگران چهره سریال ساخت؟
اما این سرخ نگه داشتن صورت با سیلی با سیاست گذاری های معینی نیز رو به رو است چرا که اصولا سینمایی ها در شبکه نمایش خانگی پر رنگ تر هستند و کم تر شاهد این هستیم که بازیگران تلویزیون در شبکه نمایش خانگی رل اول بگیرند درحالی که این مسئله خطری عجیب و جدی برای سینمایی است که ستاره هایش در شبکه نمایش خانگی خرج می شوند و تنها برای یکی دو فیلم با هدف خالی نبودن عریضه حضور در جشنواره فیلم فجر چشمک های سینمایی هم می زنند.
اما کم کم تلویزیون رقیب جدی اش را جدی تر گرفت و با نزدیک شدن به پایان سال تولیدات رنگ و لعاب جدید تری گرفتند و مناسبت های مختلف رسانه ملی مدیران سیما را مجاب به این کرد که برای ساخت سریال های متعدد و البته پر و پیمان کردن آنتن 1401 دست به جیب شوند و مخاطب شان را محکم حفظ کنند درواقع با اوج گرفتن حجم تولیدات نمایش خانگی، تلویزیون هم وضعیتی مشابه به خود گرفت و اگرچه با اعداد و ارقامی به مراتب پایین تر از پلتفرم ها اما چراغ سریال سازی را روشن نگه داشت.
انتهای پیام//