به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، حسین نمازی که پیش‌تر با فیلم سینمایی «آپاندیس» توانسته بود نظر منتقدان و مخاطبان جدی سینما را به خود جلب کند با فیلم سینمایی «شادروان» بیش از پیش منتقدان را به تحسین خود واداشت و توانست یکی از بهترین فیلم‌های چهلمین جشنواره فجر را به نام خود ثبت کند.
حسین نمازی، کارگردان فیلم سینمایی «شادروان» در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: فیلم سینمایی «شادروان» با فیلم «آپاندیس» از چند منظر شباهت‌هایی دارد. من همیشه قصه و درام را برای جذب مخاطب مهم می‌دانم و هر دو فیلم قصه‌گو هستند ولی نقاط مشترک این دو فیلم به این نکته ختم نمی‌شود.
نمازی خاطرنشان کرد: خیلی‌ها درباره فیلم «آپاندیس» هم گفته بودند یک اثر کمدی است و بسیاری از مخاطبان در نیمه اول فیلم واقعاً می‌خندیدند چرا که فضای نسبتاً خنده‌داری هم در فیلم وجود داشت که در نیمه دوم کلیت اثر جدی‌تر می‌شد. این ویژگی در فیلم «شادروان» هم وجود دارد؛ با توجه به اینکه من به شخصه فردی شوخ‌طبع هستم در همه آثارم این شوخ‌طبعی کمی به چشم می‌آید اما نمی‌توان گفت این فیلم یک اثر کمدی است ولی «شادروان» در قیاس با «آپاندیس» بیشتر چنین فضایی دارد.
وی افزود: قصه فیلم «شادروان» را در ابتدا در طبقه متوسط روایت کرده بودم ولی پس از اتمام کار نگارش بنا به دلایلی ترجیح دادم قصه در پائین شهر روایت شود چراکه امکان روایت قصه من در فضای آپارتمانی ممکن نبود و از طرفی خودم نمی‌خواستم فیلمم آپارتمانی باشد.
کارگردان فیلم سینمایی «آپاندیس» در ادامه گفت: فیلم «شادروان» موضوع تلخی دارد اما من تمام سعی‌ام را به کار بردم تا به نشان دادن فلاکت تمرکز نکنم و کسانی که فیلم را ببینند متوجه می‌شوند فیلم فضای دلنشین و در برخی سکانس‌ها حتی شوخی‌هایی خنده‌دار دارد. روایت قصه در پائین شهر چالش‌هایی هم برای ما داشت که برخی از این چالش‌ها ساخت دکور، استفاده از پرده سبز و... بود. من در طراحی صحنه سعی کردم به فضایی دست پیدا کنم که همه چیز در تصویر چشم‌نواز باشد. حتی در فضاهای داخلی و داخل خانه‌ها شاهد چیدمانی هستیم که کاملاً دلچسب، دارای هویت و چشم‌نواز است. متأسفانه فیلم‌های اجتماعی بسیاری را می‌بینیم که هویت ندارند و اصلاً مشخص نیست مربوط به کدام شهر و کدام منطقه هستند اما فیلم ما هویت دارد و ما در پائین شهر حتی به نشانه‌هایی پرداختیم که می‌تواند برای افرادی در مرکز یا شمال تهران حسرت‌برانگیز باشد.
نمازی در پایان گفت: قطعاً برای حضور «شادروان» در جشنواره‌های خارجی برنامه‌ریزی‌هایی خواهیم داشت چراکه فکر می‌کنم با توجه به فضا و قصه‌ای که این فیلم دارد می‌تواند مورد توجه جشنواره‌های خارجی نیز قرار بگیرد.
وقتی بازی‌ام در «بوتیک» را نادیده گرفتند، یعنی نمی‌خواهند به من سیمرغ بدهند/ دیگر دستم نای گرفتن جایزه سیمرغ را ندارد
رضا رویگری با فیلم «شادروان» پس از چند سال دوباره به جشنواره فیلم فجر آمد و با وجود نقش کوتاهی که داشت مورد تحسین تماشاگران قرار گرفت. او در گفت‌وگو با خبرنگار برنا اظهار داشت: برای بازی در یک فیلم یا سریال علاوه بر فیلمنامه که اهمیت ویژه‌ای برایم دارد، نقشی که بازی می‌کنم نیز برایم مهم است.
رویگری خاطرنشان کرد: در فیلم «شادروان» نقش نسبتاً کوتاهی را بازی می‌کنم که البته در درام قصه تا حدی مهم و کلیدی به حساب می‌آید. البته باید بگویم مدت‌هاست نقش‌های طولانی بازی نکرده‌ام و این برایم اتفاق تلخ و ناراحت‌کننده‌ای است. پس از سال‌ها خانه‌نشینی و هر از گاهی بازی کردن در نقش‌های کوتاه دلم برای بازی در یک نقش بلند، که بتوانم هر آنچه در توان دارم و بلد هستم را اجرا کنم، تنگ شده است. نقشی که در یک فیلم یا سریال بازی می‌کنی باید در حدی باشد که پس از چند وقت با آن زندگی کنی و تازه متوجه شوی چه شخصیت و کاراکتری را در دست گرفتی اما این نقش‌های کوتاه تا کمی با آن‌ها همراه می‌شوی، تمام می‌شوند.
این بازیگر در ادامه درباره شانس گرفتن جایزه سیمرغ بهترین بازیگری گفت: تجربه سال‌ها بازیگری ثابت کرده به من نمی‌خواهند جایزه بدهند چراکه اگر قرار بود جایزه بگیرم باید برای «بوتیک»، «اجاره‌نشین‌ها» یا «گناهکاران» جایزه می‌گرفتم؛ وقتی آن بازی‌ها را، که منتقدان و مخاطبان بسیاری تحسین کردند، نادیده گرفتند حتماً بازی‌ام در «شادروان» هم نادیده گرفته می‌شود اما به طور کل پس از این همه سال کار، دیگر به جایزه گرفتن فکر نمی‌کنم.
بازیگر فیلم سینمایی «کانی‌مانگا» در پایان اظهار داشت: حتی اگر جایزه بگیرم دستم نای نگه داشتن آن را ندارد. این روزها بیشتر مشغول درمان هستم و تمرکزم روی همین مسئله است. چندی پیش در فیلم «پیر پسر» اکتای براهنی هم بازی کردم که به جشنواره نرسید.
در ادامه گزارش نشست فیلم «شادروان» در چهلمین جشنواره فیلم فجر را می‌خوانید:
عباس نادران (تهیه کننده)، رضا رویگری (بازیگر)، حسین نمازی (کارگردان)، سینا مهراد (بازیگر)، نازنین بیاتی (بازیگر)، گلاره عباسی (بازیگر)، بهرنگ علوی (بازیگر)، رویا تیموریان (بازیگر)، ایمان برات‌پور(بازیگر)، عماد خدابخش (تدوینگر)، مسعود سلامی (مدیر فیلمبرداری)، امید گل‌زاده (گریمور)، بابک اردلان (صداگذار) و بهزاد عبدی (آهنگساز) از عوامل حاضر در این نشست بودند.
رضا رویگری هنرمند پیشکسوت سینما و تلویزیون مهمان ویژه این نشست بود.
رضا رویگری، بازیگر فیلم در ابتدای نشست ضمن خسته نباشید به اهالی رسانه، گفت: امیدوارم که نقشم را دوست داشته باشید. از آقای نمازی و تمامی عوامل و همکارانم تشکر می‌کنم.
در ادامه حسین نمازی کارگردان فیلم در خصوص فیلمنامه این کار، گفت: فیلمنامه این اثر، قصه‌ای منسجم دارد اما در بطن آن خرده روایت‌هایی هم به چشم می‌خورد که اگر وجود نداشت فیلم الکن می‌گفت. داستان این فیلم را من در یک روزنامه خوانده بودم و از آن با برداشتی آزاد چنین ایده‌ای را وام گرفتم.
او ادامه داد: من هر قصه‌ای که احساس کنم از پس ساختنش برمی‌آیم را می‌سازم. پایان فیلم ما کمدی نیست و قواعد کمدی در فیلم رعایت نمی‌شود؛ نهایتا می‌توانم فیلم را ملودرامی شیرین بدانم.
رویگری در پاسخ به این سوال که آیا قصد کارگردانی در سینما را دارد، توضیح داد: من از سال 72 قصه‌ای را نوشتم که به دوران کودکی‌ام برمی‌گردد و قصه‌ای بسیار خاص دارد و همچنان درصدد این هستم که بتوانم این اثر را بسازم.
بهرنگ علوی گفت: بدون اغراق عباس نادران دوست 25 ساله من است و از خانواده او شناخت دارم و به‌جرات می‌توانم بگویم او یکی از سالم‌ترین افرادی است که در زندگی خود دیده‌ام. اگر از او چیزی می‌دیدم که کارنامه‌ام را لکه‌دار می‌کرد قطعا با او رفاقت و همکاری نمی‌کردم.
سینا مهراد، درباره بازی در این فیلم و نقش "نادر شادروان" بیان کرد: روزی که این فیلم به من پیشنهاد شد به این فکر نکردم که این نقش متفاوت است و صرفا به قدرت ریسک عباس نادران و حسین نمازی تحسین گفتم و با خواندن فیلمنامه تصمیم گرفتم در این فیلم ایفای نقش کنم؛ اما در رسیدن به نقش با چالش خاصی مواجه نبودم.
رویا تیموریان در خصوص کار کردن با حسین نمازی گفت: من با حسین نمازی پیش‌تر کار کرده بودم و می‌دانستم در یک فضای سلامت و با گوش دادن به ایده‌های متفاوت شروع به ساخت کار می‌کند. برای همین تصمیم گرفتم نقش «نازی» را بازی کنم. فکر می‌کنم این اثر بسیار شفاف، ساده و بدون هیچ پیچیدگی و نقطه‌ای مبهم باشد. این اثر سینمایی 90 دقیقه مردم را شاداب می‌کند.
او ادامه داد: مطلب نوشتن درباره فیلم‌ها پیش از اکران آن‌ها در جشنواره آسیب‌زننده است و باید جلوی آن را گرفت. سال‌هاست که این اتفاق می‌افتد که اصلا خوشایند نیست.
علوی درباره این فیلم گفت: من سعی کردم در پروسه پیش‌تولید به دوستان کمک کنم. فیلمنامه را در نیم ساعت خواندم و به شدت از آن لذت بردم و کاراکتری که نقشش را ایفا کردم نیز برایم بسیار جذاب بود؛ چون چند سالی از من بزرگ‌تر بود و چنین ماجرایی در فضای رئال و در سینما کمتر به چشم می‌خورد. بازی کردن در این فیلم برایم بسیار جذاب بود و باید بگویم که من شاگرد رویا تیموریان بودم و همبازی شدن با او برایم بسیار شیرین بود.
او ادامه داد: کاراکتر دایی اسد زندگی کسانی است که تاس‌شان بر زندگی خوش نشسته است و عزتمند نیستند.
نادران گفت: در پیک پنجم کرونا این فیلم ساخته شد و چیزی که بر پرده دیدید ماحصل همکاری یک تیم همراه است.
نازنین بیاتی دیگر بازیگر فیلم، درباره پارتنر بودن با سینا مهراد به عنوان خواهر و برادر گفت: ما در پیش‌تولید و به‌هنگام تولید کار طی تمرین‌هایی بسیار زیاد تلاش کردیم تا حس خواهر و برادر را به درستی به مخاطب القا کنیم.
سینا مهراد هم در این خصوص افزود: من با نازنین بیاتی واقعا شبیه به خواهر و برادر هستیم و وقتی متوجه شدم او ایفاگر نقش خواهر من است، بسیار خوشحال شدم.
امید گل‌زاده، طراح گریم بیان کرد: این اولین فیلم برای من بود که جلسات پرتعدادی را با کارگردان فیلم درباره گریم بازیگران داشتیم و من فکر می‌کنم تمامی کاراکترها با مشخصه‌ها و المان‌های خاص خودشان ساخته شدند.
علوی گفت: این نقش را می‌توانم به نوعی پختگی بهرنگ فیلم دربند بدانم.
تیموریان گفت: یکی از رسالت‌های بخش فرهنگی این است که جلوی توهین‌ها و انگ‌ها و قضاوت‌هایی که در فضای مجازی رخ می‌دهد را بگیریم. باید بگویم حسین نمازی در تک‌تک پلان‌ها حاضر بودند و اخلاق حرفه‌ای من هم به این گونه نیست که جایی که قراداد امضا کردم را ترک کنم. فکر می‌کنم افزایش آگاهی نجات‌بخش جهل باشد.
سلامی درباره فیلمبرداری شادروان افزود: من دوست داشتم فیلمبرداری این فیلم رئال باشد و سعی کردم در نورپردازی رئالیته فضا را حفظ کنم.
مهراد با تاکید بر اینکه فیلمنامه جدی است، گفت: این فیلم به هیچ عنوان لوده نیست و با همچین عواملی لودگی جایی در این اثر سینمایی ندارد.
بهزاد عبدی درباره موسیقی متن کار توضیح داد: تم اصلی موسیقی این اثر کولی‌وار است و از کولی‌های اشک نازی و کولی‌های خودمان با ساز قیچک است. علی‌رغم این که فضایی طرب‌انگیز می‌بینیم اما در پس پرده فضایی غم‌زده وجود دارد و من می‌خواستم به فضای فیلم متعهد باشم.
عماد خدابخش، که تدوین این فیلم را برعهده داشت، گفت: بعد از فیلم آپاندیس این دومین همکاری من با حسین نمازی است. سادگی و روان بودن فیلم نتیجه شخصیت خود حسین نمازی است و تلاش ما این بود که کار فنی در اثر به چشم نیاید.
در پایان بازیگر کودک این فیلم گفت: خوشحالم که بخشی از بازیگران این اثر سینمایی هستم.
انتهای پیام//