نوذر شفیعی، کارشناس مسائل افغانستان در گفتگو با خبرنگار سیاسی خبرگزاری برنا در خصوص رویکرد طالبان در افغانستان گفت: یکی از تحولات افغانستان در سال گذشته قدرت گیری مجدد طالبان بود قبل از اینکه طالبان به قدرت برسد این تصور وجود داشت که این گروه با به دست گرفتن قدرتی به گروه مسئولیت‌پذیری تبدیل می‌شوند و در نتیجه در مقابل دو خواسته اساسی مردم افغانستان انعطاف نشان می‌دهند .
وی در ادامه با بیان این دو درخواست مردم این کشور خاطرنشان کرد: خواست مردم افغانستان و همچنین جامعه بین‌المللی برای تداوم فرآیند دموکراتیزاسیون در این کشور و دست برداشتن از رفتارهای خشونت بار و داشتن یک رابطه مسالمت آمیز با همسایگان است؛ بعد از اینکه طالبان به قدرت رسید نسبت به همسایگان تقریبا سیاست متوازنی داشته است؛ هر چند که بعضی از موارد رفتارهایی را نشان دادند که باعث رنجش همسایگان شده از جمله محدودیت هایی که در مورد آب رودخانه هیرمند ایجاد کردند.
این کارشناس مسائل افغانستان یادآور شد: با این حال در حوزه داخلی به نظر می آید که آن انتظاری که جامعه بین المللی و مردم از طالبان داشتند، برآورده نشده یعنی طالبان روند دموکراتیزه شدن در افغانستان را متوقف کردند.
شفیعی با توضیح درباره دموکراتیزه شدن، تاکید کرد: در اینجا منظور از دموکراتیزه شدن این است که تمام گروه های قومی را در قدرت سهیم کنند و دولتی همه گیر را تشکیل دهند تا آزادی‌های سیاسی و مدنی امکان ظهور و بروز پیدا کنند اما در این زمینه محدودیت‌هایی ایجاد شده است. ولی هرچه از زمان قدرت‌گیری طالبان جلوتر می‌رویم به نظر میآید که تحت دو فشار داخلی و خارجی رفتار طالبان اندکی تمایل به بهبود اوضاع مطابق با خواست مردم وجامعه بین المللی را دارد.
وی ادامه داد: این میزان از تعدیل سیاست‌ها هنوز چیزی نیست که جامعه داخلی افغانستان و بین‌المللی را راضی کرده باشد به همین جهت است که تحریم‌های بین‌المللی علیه طالبان ادامه دارد و کشورها از به رسمیت شناختن طالبان در داخل استنکاف می کنند و فشارهای نظامی و سیاسی بر طالبان روزبروز افزایش پیدا می‌کند؛ به نظر میآید که اگر طالبان بخواهند رفتارهای سیاسی آن‌ها حفظ شود و بر مسند قدرت بمانند چاره‌ای جز تغییر سیاست‌هایشان مطابق با دو محیط داخلی و خارجی ندارند.
این کارشناس مسائل افغانستان در پایان با اشاره به سیاست همسایگی ایران در دولت سیزدهم اظهار داشت: دولت سیزدهم سیاست همسایگی یعنی داشتن یک رابطه مناسب بدون تنش با همسایگان و همچنین افغانستان را در پیش گرفته است. در بین همسایگان به دلیل قرابت فرهنگی میان ایران و افغانستان، این کشور جایگاه ویژه‌ای دارد. بنابراین ایران نسبت به این کشور سه مسئولیت دارد؛ مسئولیت حقوقی که عبارت است از عدم مداخله در امور داخلی افغانستان و دیگری مسئولیت اخلاقی که تلاش برای ثبات و توسعه در افغانستان و در اخر مسئولیت سیاسی تا جامعه افغانستان به ثبات و امنیت و صلح برسد زیرا صلح در افغانستان تاثیری مستقیم بر امنیت ملی ایران دارد.
انتهای پیام/