به گزارش برنا؛ محققان پس از برنامه «شاتل فضایی» بررسی‌ها و تحقیقات خود را آغاز کردند. شاتل فضایی ، نوعی راکت فضایی است که برای اولین بار در سال ۱۹۸۱ به فضا پرتاب شد. شاتل فضایی نخستین سفینه قابل استفاده مجدد جهان بود. فضانوردان بعد از سفر به فضا مشکلات بینایی را نیز گزارش کردند. اعصاب بینایی فضانوردان متورم شده است و آن‌ها از ارزیابی‌های پزشکی روی زمین دریافتند که بعضی از فضانوردان دچار خون‌ریزی شبکیه و سایر تغییرات ساختاری در چشم‌هایشان می‌شوند.
محققان در مطالعات جدید با استفاده از میدان مغناطیسی از قسمت‌های بدن فضانوردان محافظت می‌کنند. همچنین آن‌ها از تکنیکی خاص برای تصویربرداری از قسمت‌های بدن استفاده می‌کنند. تحقیقات فضایی روی مغز ۱۱ فضانورد آغاز شد. تصاویر ام‌ارآی نشان داد که فضانوردان با قرار گرفتن طولانی‌مدت در فضا دچار اختلالات مغزی می‌شوند. مغز آن‌ها در معرض میکروگرانش متورم می‌شود و حجم مایع نخاعی که مغز و نخاع را نیز پوشانده است، به‌شدت کاهش می‌یابد و این اتفاق جان فضانوردان را به خطر می‌اندازد.
غده هیپوفیز فضانوردان در معرض میکروگرانش دستخوش تغییرات می‌شود. این غده در اثر فشار جو فشرده شده، همچنین ارتفاع و شکل آن تحول پیدا می‌کند . تمام این رویدادهای ناخوشایند ناشی از فشار در سر فضانوردان است. این یافته‌ها نشان می‌دهد که فضا بر مغز و همچنین بینایی آن‌ها تأثیر می‌گذارد. علاوه‌بر این یکی از مشاهدات عجیبی که محققان از آن حیرت‌زده شدند، افزایش قد یکی از دوقلوهای فرستاده‌شده به فضا بود. آن‌ها متوجه شدند قد یکی از فضانوردان در طول مدت ۳۴۲ روز اقامت در فضا، پنج سانتی‌متر افزایش یافته است. همچنین محققان با استفاده از روش‌های مبتنی‌بر هوش مصنوعی طرح سیم‌کشی مغز فضانوردان را پس از بازگشت به زمین بررسی می‌کنند.