خبر جانکاه و سنگین درگذشت سیدمحمود دعایی را که شنیدم، بسیار اندوهگین شدم. در مورد این بزرگمرد چه می‌توانم بگویم، الّا این‌که به گمانم کمتر کسی باور نداشته باشد که: «مرگ این خواجه نه‌کاری است خرد».
هرگز ندیدم یا نشنیدم با وجود رتبه‌ها و مقام‌های سیاسی‌اش، منیّت و تکبری داشته باشد. از نظر من که دستکم در دهه اخیر، همواره این انسان فاضل و مهربان را دنبال می‌کردم، او یک روزنامه‌نگار بیدار دل و مدیر فرهنگی دانا و مداراجو بود که تلاش میکرد دنیا را به جای بهتری برای زندگی مردم تبدیل کند.
او به اندیشه‌ها و سلیقه‌های مختلف احترام می‌گذاشت و برای همین بود که موسسه روزنامه اطلاعات را با مدیریت خوب خود، بیش از چهار دهه از گزند هرگونه افراط‌‌گرایی مصون نگه داشت، و با درایت و فروتنی خاصی، هرگز اجازه نداد این روزنامه تحت تاثیر جوسازی‌ها به چاه و چاله‌‌ای فرو رود.
سیدمحمود دعایی یک روحانی مومن بود که جامعه رسانه‌ای کشورمان او را به عنوان یک فعال رسانه‌ای اهل مدارا و گفت‌وگو شناخت، و برای او احترام زیادی قائل شد. او مردم‌دار و بی‌ریا زیست، و به القاب و عنوان‌های ظاهری اعتنایی نشان نداد. به موطن خود کرمان و یزد، عشق می‌ورزید، و سعه صدر او را یک لهجه ملیح و گفتار شیرین کرمانی همیشه همراهی میکرد.
فقدان او را به جامعه رسانه‌ای ایران، همکاران دفتر روزنامه اطلاعات در استان کرمان، و به‌ویژه به دوستان رسانه‌ای خودم در کرمان تسلیت می‌گویم. باشد که راه و رسم اخلاق و مردم‌داری او را فراموش نکنیم.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
انتهای پیام