سیما عظیمی، نقاش در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ درخصوص «حراجی ملی» و نحوه‌ی انتخاب آثار توسط حراجیها گفت: حراج‌ها عرفشان به این صورت است که از کانال مجموعه‌دارها و گالری‌ها کارها را انتخاب می‌کنند. آثاری که امتحان خودشان را برای فروش پس داده‌اند در حراجیها گنجانده می‌شوند اما چیزی که من در این سال‌ها از «حراج ملی» دیده‌ام این است که حراج و کسانی که دست اندر کار این قضیه هستند علاوه بر اینکه وضعیت فروش، مشتری‌ها و خود اثر را ارزیابی می‌کنند این جسارت را به خرج می‌دهند که با خود هنرمند به صورت مستقیم و رو در رو ارتباط داشته باشند.
این هنرمند درباره‌ی نحوه‌ی قیمت‌گذاری آثار توضیح داد: به طور معمول حراجیها آثار مورد نظر خود را از کانال مجموعه‌دارها یا گالری‌ها که فیلترهای عالی هنری را گذرانده‌اند تهیه می‌کنند و در معرض نمایش و فروش می‌گذارند. این آثار به جهت قدمت یا کیفیت در مسیر افزایش قیمت قرار می‌گیرند. فکر می‌کنم در مباحث اقتصادی و هر معامله‌ای، کالا یا خدماتی که مبادله می‌شود براساس ضرورت و اهمیت آن کالا و با توجه به شرایط فرهنگی، سیاسی و اقتصادی قیمت‌گذاری می‌شود.
او در ادامه این مبحث گفت: در کل برای قیمت‌گذاری آثار هنری مبنای خاصی وجود ندارد؛ از طرفی هم کم نیست موارد و جوانبی که در قیمت‌گذاری‌ها تاثیرگذارند. در ارزیابی اثر هنری و هنرمند قیمتی را به صورت پایه در نظر می‌گیرند و پیشنهاد دهنده‌ها با حضورشان قیمت را نهایی می‌کنند.
این هنرمند در پاسخ به این سوال که آیا خودش از راه فروش آثار هنری ارتزاق می‌کند یا خیر گفت؟ تقریبا بله. در کنار کارمندی همیشه کارهای هنری خودم را هم داشته‌ام. باید در نظر گرفت هنرمند فقط تولیدکننده نیست که در سال به طور میانگین درآمدی داشته باشد و از آن راه ارتزاق کند بنابراین فروش منصفانه‌ی یک اثر هنری منحصر به فرد در قالب حراج‌ها مسلما می‌تواند به چرخه هنر و هنرمند کمک کند.
عظیمی درباره وضعیت بدِ اقتصادی اکثر مردم و اینکه این آثار چه گروهی از مخاطبین در بر می‌گیرند، افزود: به دلیل این که این معاملات در سطح گسترده‌ای از جامعه و در قالب نیازهای زندگی صورت می‌گیرد، صورت تعریف شده‌ای پیدا می‌کند و مبنای قیمت‌گذاری هم در همین مسیر شکل می‌گیرد. ولی ضرورت و اهمیت آثار هنری در جغرافیای مختلف می‌تواند بسیار متفاوت باشد. اثر هنری نان شب نیست. با وجود اینکه بسیاری فارغ از دغدغه‌های مالی هستند ضرورتی برای خرید آثار هنری در مجموعه‌هایشان احساس نمی‌کنند. مخاطبین حوزه هنر معمولا آگاه به مسائل فرهنگی و فارغ از دغدغه‌های مالی هستند. به این صورت است که به دنبال هنر می‌روند و خریدهایی را انجام می‌دهند.
او درباره پیوند اقتصاد و هنر و به کل هنرهای تجسمی در ایران گفت: اقتصادِ هنر در ایران حرکت جدیدی است. امیدوارم که متخصصان و فعالان این حوزه به مرور و با تکیه بر تجارب سال‌های گذشته برای برگزاری بهتر و موفق‌تر این حراج‌ها تلاش کنند.
این هنرمند درباره اثری که خودش در «حراج ملی» امسال دارد توضیح داد: یک اثر پشت شیشه دارم که هماهنگ با قاب‌های چوبی دوران قاجار است که از تزئینات گل و مرغ در حاشیه‌ی اثر و قاب استفاده کرده‌ام.
عظیمی در پایان درباره نگاه مقدس مآبانه‌‌ی عده‌ای نسبت به هنر و جدایی آن از اقتصاد و ابعاد تجاری گفت: با این قضیه کاملا مخالف هستم در روند خلق آثار هنری مانند همه‌ی کالاهای تولیدی و خدمات ارائه شده موارد مشترک و غیرقابل انکاری وجود دارند. صرف زمان، تجربه سالیان، هزینه‌های مادی و معنوی و... خیلی چیزهای دیگر می‌تواند در آن مشترک باشد مضاف بر اینکه در خلق یک اثر هنری، هنرمند علاوه بر کار فیزیکی از روح خودش هم مایه می‌گذارد تا در دل مخاطب اثر بگذارد و ماندگار شود. بنابراین هیچ‌گونه تناقضی بین بعد تجاری و ارزش معنوی هنر احساس نمی‌کنم.
انتهای پیام/