هادی مرزبان، بازیگر و کارگردان تئاتر، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ در خصوص پیش‌بینی‌اش از وضعیت تئاتر در سال ۱۴۰۱ گفت: خوب می‌دانید که در کشور ما تئاتر در سبد اقتصادی خانواده‌ها جایی ندارد و یا اگر هم داشته باشد در درجه‌ی آخر قرار می‌گیرد. با توجه به مسائل و مشکلات اقتصادی که در مملکت ما وجود دارد آیا جایی هم برای هنر یا تئاتر باقی می‌ماند؟ سرپرست یک خانواده هرچقدر هم زحمت بکشد تنها می‌تواند شکم خانواده را سیر کند و دیگر در این سبد جایی برای فرهنگ باقی نمی‌ماند. به قول معروف: «شکم گرسنه دین و ایمان ندارد.» در این بین شما فکر کنید کسی که به فکر وعده‌های خوراکش است و قصد دارد ویتامین را به بدن بچه‌هایش برساند آیا دیگر فکری برای تئاتر رفتن دارد؟ با این تفاسیر هنرمندان تئاتر باید از چه طریقی امرارمعاش کنند؟ پس بر سر یک دوراهی قرار می‌گیرند. باید سالن‌های خالی را انتخاب کنند و یا تن به هر ابتذالی بدهند.
او در ادامه اضافه کرد: یاد «اکبر رادی» بخیر. همیشه می‌گفت اگر صندلی‌های تئاتر دو ردیف باشند ولی اهلش آن را تماشا کنند بهتر از خیل سیاهی‌لشگری است که تماشاچی و تخمه‌شکن هستند. با توجه به شرایط حال حاضر هنرمند تئاتر این بین می‌ماند که چه کند. در طول سال ممکن است چندین کار با ارزش هم روی صحنه برود اما به هرحال آن تماشاچی بیچاره‌ای که مثلا یک خانواده‌ی چهارنفری محسوب می‌شود با هزینه‌ی رفت و آمدشان باید چیزی حدود ششصد هزار تومان برای دیدن یک کار در نظر بگیرند و چون نمی‌توانند عطایش را به لقایش می‌بخشند و تئاتر را فراموش می‌کنند. خود این قضیه از سوی دیگر گریبان اهالی تئاتر را می‌گیرد و مشکل‌زا می‌شود.
مرزبان به فاکتورهایی که موجب کشاندن بیشتر مخاطب به سالن‌های تئاتر می‌شود، اشاره کرد و گفت: این را از یاد نبریم که ما فهیم‌ترین، باشعورترین و در عین حال نجیب‌ترین تماشاگران تئاتر را داریم. بهتر است همه‌ی توپ‌ها را در زمین تماشاگران نیندازیم. گاهی کارهایی عرضه می‌شود که واقعا در شان مخاطب نیست اما با این وجود مردم باز هم تحمل می‌کنند. معتقدم اگر در هر شرایطی و با هر وضعیت اقتصادی کارهای خوب و ارزنده‌ای عرضه کنیم تماشاگر را به سالن‌‌ها خواهیم کشاند.
این کارگردان در خصوص حجم بالای نمایش‌ها گفت: درست است که نمایش‌های بسیاری روی صحنه می‌رود اما آیا همه‌ی این‌ها از نظر کیفیت ارزش دیدن دارند؟ من و همسالانم تا ابد نمی‌مانیم. باید جوان‌ها وارد صحنه شوند و پرچم را به دست بگیرند چرا که آن‌ها آینده‌ی تئاتر ما را خواهند ساخت. سینمای ما چه از نظر بازیگری چه کارگردانی جهش‌های بسیار خوبی داشته است اما متاسفانه این اتفاق به آن شکل در تئاتر رخ نداده است. متاسفانه تعدادی با پول همه را دور خود جمع می‌کنند و به هر قیمتی کار می‌کنند.
او در ادامه گفت: از لحاظ کیفیت باید ببینم که چه کاری روی صحنه می‌آید. البته این را بگویم که من قصد توهین به جوان‌ها را ندارم. در ماه گذشته دو سه تا تئاتر بی‌نظیر از همین جوان‌ها دیده‌ام. در کل کار خوب تماشاگر خودش را دارد. اما باید مستقیم از کسانی که باری به هر جهت آمده‌اند پرسیده شود که با چه پشتوانه‌ی اجتماعی و فرهنگی وارد کار تئاتر شده‌‌اند و چگونه قصد دارند یک گروه هنری را بدونه علم هدایت کنند؟
او در خصوص حضور چهره‌های مطرح سینما در تئاتر گفت: من تفاوتی بین آن‌ها نمی‌بینم. ممکن است وقتی وارد کار می‌شوند یک مقدار تفاوت از نظر تکنیکی وجود داشته باشد اما من تصور می‌کنم امروزه هر بازیگر سینما و تئاتری این‌ها را می‌داند و نیازی به عنوان کردنش نیست. اگر در یک نمایش نیازمند هنر و بازی آن فرد مطرح باشیم اشکالی ندارد اما اگر صرفا به خاطر چهره‌ی زیبا و شهرت بخواهیم این افراد را دعوت کنیم به تئاتر توهین کرده‌ایم. در این شرایط مخاطب برای کار ما نمی‌آید و تنها هدف دیدن آن شخص معروف است اگر این بازیگر به چلوکبابی هم می‌رفت این افراد به آن‌جا می‌رفتند پس هدف دیدن تئاتر نیست. دعوت بچه‌های مطرح سینما خوب است منتها به شرط اینکه هدف عرضه‌ی هنرشان باشد.
مرزبان در آخر اضافه کرد: معتقدم دوستان سینمایی باید سالی یکبار به تئاتر بیایند و عرقی در آن بریزند تا حرمت تئاتر را داشته باشند. جالب است که اکثر اهالی سینما با افتخار می‌گویند که از تئاتر آمده‌اند اما حاضر نیستند هرازگاهی سری به آن‌جا بزنند.
انتهای پیام/