به گزارش برنا؛ این سومین مرثیه ای است که من برای از دست دادن دوستان و همکاران جوان ترم می نویسم. آخرین اش برای محمدرضا ستاره است که ده سال از من جوان تر بود و پس از دوران دانشجویی اش در شریف تنها چند بار او را دیده بودم، و تصاویری کمرنگ از آن دوران و حضورش در چند کلاس درس در ذهنم باقی مانده است. اما در این سالها هر وقت که او را به یاد می آوردم، نه به مقالات پرشمار و با ارزش اش در مجلات معتبر فکر می کردم و نه به منش و شخصیت ساده و صمیمی اش و نه به جملات کوتاه طنز آمیزش، بلکه بی اختیار این جمله اش با تمام قوت به خاطرم می آمد که «بیجار بهترین نقطه کره زمین است.».
سالها پیش این جمله را، شاید در یک کنفرانس ریاضی فیزیک در ترکیه از او شنیده بودم و تکان خورده بودم. ارزش این جمله چنان بود که همه آنچه را که از او به خاطر می آورم به محاق برده است. آخر چطور ممکن بود کسی که دکتر فیزیک است این همه شهرهای بزرگ و پرآوازه و زیبای دنیا را رها کند و بگوید که «بیجار بهترین نقطه کره زمین است»؟
چطور ممکن بود شهری کوچک و دور افتاده مثل بیجار که نه منظره های دل انگیز غروب آفتاب کنار دریا را می توان در آن دید ، نه رودخانه بزرگی دارد با قایق های رنگارنگ، نه انبوه درختان جنگل، بهترین نقطه کره زمین باشد. چطور کسی می توانست شهری را که احتمالا یک خیابان هم بیشتر ندارد و در آن نه پارک بزرگی هست، نه دانشگاهی، نه کتابخانه بزرگی، نه فروشگاه بزرگی، نه گردشگاه مدرنی، نه تئاتری، نه سینمایی بهترین نقطه کره زمین بنامد؟
اصلاً چرا نگفته بود بهترین شهر یا بهترین منطقه و گفته بود « بهترین نقطه کره زمین»؟ چرا نگفته بود بهترین نقطه کردستان یا ایران؟ چه چیزی در آن نقطه بود که او را تا به این حد دلبسته آن شهر و دیار و زادگاهش کرده بود که بیست سال تمام او را در کردستان و در سنندج و بیجار نگاه داشت، جایی که سالهای زیادی به کاری ممتد، پیوسته و درخشان در فیزیک نظری پرداخت و برای هزاران دانشجو از نسل نو نشان داد که می توان در گوشه ای از این آب و خاک زیست، به زیبایی های ساده آن حتی اگر یک تک درخت تنها یا یک خیابان خلوت یا کوچه ای قدیمی و خانه ای گلی باشد عشق ورزید، و با شکیبایی و ممارست به خلق آثار خوب و باارزش در علوم جدید پراخت.
حالا در این آخرین دقایق بعد از نیمه شب یازدهم تیرماه که این کلمات را می نویسم، فهمیده ام که بیجار بهترین نقطه کره زمین است، چرا که ستاره ای در خاک آن آرمیده است. روزی باید به زیارت آن نقطه بروم.
منبع: وحید کریمی پور