15 سال زمان کمی نیست تا یک نفر بتواند در یک رشته ورزشی تخصص پیدا کند. هرچند خود ورزشکار آن رشته نباشد. خودش می گوید: وقتی در اسفند 86 از محمدزاده حکم سرپرستی گرفت, هیچوقت فکرش را نمی کردم این همه سال دوام بیاورم.
می گوید: از مخالفان سرسخت مدیریت های طولانی در یک حوزه هستم. باید از تفکرات و ایده های جدید بهره برد. ولی این هیات فرق داشت. نمی شد ولش کرد. مثل یک کودک تازه راه افتاده بود. پیشکسوت نداشت. مربیان و بازیکنان همگی تازه کار و نوجوان و جوان بودند. تبدیل به یک خانواده شده بودیم.
مثل پدری بودم که بچه 10 ساله اش را ول کند و بگوید: دیگر بس است. یکی دیگر بزرگش کند!!
نگاه به عقب چه چیزی به شما می گوید؟
خیلی چیزها. یک عمر خاطره و تجربه. پوپولیستی کار نکردیم. وقت گذاشتیم. وحدت داشتیم. نگذاشتیم حاشیه بر متن اثر کند. مثل یک خانواده شدیم. موفقیت از همین جا شروع شد. وقتی همه یکدل شوند برای یک هدف, نتیجه زود بدست میاید. ما اول 87 استارت زدیم و آخر 89 رسیدیم به سطح اول کشور و بیش از 10 سال آنجا ماندیم.
بعنوان یک فوتبالی, شمشیربازی را چگونه دیدید؟
من با فوتبال بزرگ شدم. از سال 68 وارد آن شدم. می دانستم بازیکن بزرگی نمی شوم. ولی در خودم این اعتماد به نفس را داشتم که روزی می توانم بعنوان مربی یا مدیر, کارهای زیادی برای فوتبال بکنم. نمیدانم چطور مسیر مدیریتم از شمشیربازی گذشت! ولی خوشحالم توانستم تجربیات خوبی را کسب کنم و یک رشته ورزشی لذت بخش و جذاب مثل شمشیربازی را یاد بگیرم و منشاء خیر باشم و شرمنده نشوم. شمشیربازی و اهالی آن واقعا دوست داشتنی و بزرگند. چه پیشکسوتانش, چه مربیان و داوران و بازیکنانش. خوشحالم در کنار همه اتفاقات خوب و بد, دوستان خوب و با معرفتی برای خود پیدا کنم که قطعا تا پایان عمر, از بودنشان لذت خواهم برد.
شمشیربازی کشور را در این مدت چگونه دیدید؟
یک رشته ورزشی خاص. با قاطعیت می گویم رشته فوق تخصصی. سخت و حساس و زیبا. مدیریت در این رشته چه در سطح فدراسیون و چه در سطح هیاتهای استانی, سخت و سنگین است. خیلی ها آمدند و رفتند در هیاتهای استانها. افراد لایق و توانمند. ولی نتوانستند با شمشیربازی کنار بیایند. بالای 90 درصد تجهیزاتش وارداتی است. ساختن در آن سخت است. چشم دوختن به دست فدراسیون و اداره کل علاج کار نیست. نمی گویم فدراسیون و اداره کل وظیفه ای ندارند, ولی منی که رئیس هیات شدم چیکار کردم؟ اصلا چرا اینجا هستم؟ اگر قرار بود پول بریزند و من خرج کنم که اصلا به امثال من نوبت نمیرسید!! باید دوید. جذب منابع کرد. دنبال سالن و تجهیزات و امکانات رفت. رایزنی کرد. فدراسیون و اداره کل علی رغم وظایفشان, یک توان مشخص دارند و کلی محدودیت منابع. قانون هم دست و بالها را بسته است. خدا سلامت کند دکتر عسگری رئیس اسبق فدراسیون را. بابت خرید تجهیزات از محل بودجه بازیهای کشورهای اسلامی, سالها در راهروهای دادگاه اسیر شد. رئیس هیات باید بتواند در کنار منابع مالی استانی و کشوری تعریف شده, از توان خود برای جذب منابع مالی و امکاناتی فرادولتی بهره ببرد.
امروز کجای شمشیربازی دنیا هستیم؟
واقعا امروز فرق کرده ایم. من چند سال قبل سرپرست تیم ملی بودم. سطح تفاوت مشخصه. سال 88 مسابقات جهانی. همه بازیکنانمان در مرحله مقدماتی حذف شدند. ولی سابریست هایمان در دهه 90 واقعا عالی شدند. خود را پله پله بالا کشیدند. و امروز در جمع 6 تا 8 قدرت اول جهان هستند. این نتیجه توجه و حمایت فدراسیون بود.
به عنوان رئیس هیاتی که با چند رئیس فدراسیون کار کردید, چه انتقاداتی می توان از فدراسیون کرد؟
فدراسیون در دوره دکتر باقرزاده واقعا فدراسیون منضبطی است. دکتر عسگری هم در تاریخ شمشیربازی ایران ماندگار خواهد بود. اما انصافا دکتر باقرزاده توانست نظم و دیسیپلین خاصی به امور بدهد. اما قطعا املای نانوشته غلط ندارد و همه مدیران می توانند در معرض نقد باشند. انتقادات اگر به نیت اصلاح امور باشد, سازنده است و اگر به نیت تخریب, ویران کننده.
از نظر بنده بزرگترین نقد به فدراسیون, توجه زیاد به یک اسلحه و غفلت از سایر اسلحه ها بود. یک سیاست کاری عالی, تیم سابر را به سطح اول دنیا آورد. ولی اپه و فلوره جا ماندند. شاید توجه حتی 50 درصدی به این دو اسلحه, می توانست اینها را هم بالا بیاورد. چه در سطح فنی و چه در سطح اجرایی.
نقد دیگر, بحث فعال سازی کمیته های فدراسیون است. ما پتانسیل خوبی در سطح روسای هیاتهای استانها داریم. افراد جوان و تحصیلکرده خوبی در بین شمشیربازان وجود دارد. در قالب کمیته های فدراسیون می توان از این پتانسیل ها بهره برد. کمیته های آموزش, کمیته مربیان, کمیته امور استانها, کمیته تجهیز و توسعه, کمیته ارزیابی عملکرد و و و
این کمیته ها را می توان فعال کرد و از توان خانواده شمشیربازی در آنها بهره برد. یا در بحث تجهیزات که با اینکه قوانین مالی دست فدراسیون را برای واردات بسته است ولی می توان از ماده تبصره های کمکی و توان و نفوذ جایگاه ریاست فدراسیون, برای تسهیل واردات تجهیزات استفاده کرد.
اینها نقد سازنده است. تخریب نیست. ولی متاسفانه عده ای از کسانیکه تا همین دیروز از فدراسیون ارتزاق می کردند و منافع داشتند و همه چیز عالی و به به و چه چه بود, با بسته شدن راه ارتزاقشان, امروز بجای کمک, در حال تخریب هستند.
آینده را چگونه می بینید؟
دکتر باقرزاده یک سرمایه انسانی و مدیریتی عالی برای ورزش کشور است. سالها حضور در شمشیربازی کشور, یک سرمایه سازی بزرگ بوده است. بی انصافی عده ای که منافعشان از فدراسیون قطع شده, ملاک ارزیابی یک رئیس فدراسیون نیست. باید خروجی کار را دید.
امروز شمشیربازی در سطح رشته های المپیکی و مدال آور ایستاده است. این خروجی کار فدراسیون باقرزاده و نتیجه زحمات عوامل و مربیان و بازیکنان است. شاید برای خیلی ها روزی یک رویا بود. ولی امروز محقق شده است.
نقدهای سازنده برای ساختن آینده با تخریب و تحقیر فرق دارد. ندیدن موفقیت ها و بولد کردن مشکلات به نیت تخریب, ناجوانمردی است. معتقدم باید همه نیمه پر لیوان را دید هم کمک کرد نیمه خالی را هم پر کرد.
و در پایان؟
خوشحالم آنچه را که بمن سپردند, امروز خیلی بهتر از آنچه تحویل گرفته ام, می توانم تحویل دهم. این محصول کار مشترک با همکارانمان در استان و توجه و حمایت مدیران کل قبلی و فعلی و روسای فدراسیون های دوران مسئولیتم هست. شاید شمشیرباز نباشم ولی بعد از 15 سال گذشت عمر و کسب تجربه, خود را جزئی کوچک از آن می دانم و متوجه هستم چه کسانی برای خدمت به آن آمده اند و چه کسانی از آن برای خود کیسه و جیب دوخته اند.
منافعی جز موفقیت بازیکنان و مربیانم ندارم تا با اخم کسی بترسم و نگویم آنچه را که باید بگویم. ولی سعی می کنم درست ببینم تا درست بگویم. بی انصافی نکنم و منافع خود و اطرافیان خود را بعنوان منافع ورزش و شمشیربازی جلوه ندهم. امیدوارم روزهای خوبی برای ورزش و شمشیربازی کشور در آینده رقم بخورد.
انتهای پیام