اعتراف عجیب فرهاد اصلانی

به گزارش روی خط گروه فرهنگ و هنر برنا؛ فرهاد اصلانی بعد از بازی در نقش یزید سریال «امام علی (ع)»، در سریال «مختارنامه» هم در نقش ابن زیاد ظاهر شد. این نقش را پیشتر بازیگران دیگری در سایر آثار ایفا کرده بودند اما او به قدری دقیق و پرقدرت از پس نقش برآمد که بیشتر از سایر بازیگران، بازی‌اش در ذهن‌ها ماند. مروری داریم بر گفته‌های اصلانی درباره ایفای دو نقش یزید و ابن زیاد.

چگونگی انتخاب برای نقش یزید

مشغول تئاتر بودم که به آقای میرباقری معرفی شدم. الان هم وقتی به آن روزها فکر میکنم فقط یادم است سر صحنه امام علی (ع) استرس زیادی داشتم. نخستین بار بود که به عنوان بازیگر جلوی دوربین می‌رفتم. خاطره پررنگ در ذهنم لذت دیدن بازی مهدی فتحی و بهزاد فراهانی است. یادم میآید همان موقع از ته دل آرزو کردم یک روز من هم در این سطح با میرباقری کار کنم. این آرزو با مختارنامه محقق شد.

‎حضور کوتاه یزید در سریال امام علی (ع)

‎در امام علی یزید جزو شخصیت‌های محوری نیست. قرار است بدانیم معاویه پسری دارد که این مدلی تربیت شده و دنیایش این شکلیست که شاعر مسلک است و سگبازی می‌کند و… وقتی گریم شدم احساس کردم کار خاصی ندارم و یزید را پیدا کرده‌ام. البته یزید در همان حاشیه سریال برای خودش داستانی داشت که سانسور شد. قصه پررنگی نبود ولی لحظات خوبی داشت. مثلا عاشق می‌شد و ماجراهایی پیش می‌آورد. ولی در نهایت سهمش از داستان همان بود.

‎انتخاب ابن‌زیاد بین چند نقش

در «مختارنامه»، دو سه نقش دیگر به من پیشنهاد شد که یکی‌شان عمر سعد بود. من هفده قسمت آماده را خواندم. از دستیار کارگردان خواستم سیناپس قسمت‌های باقیمانده را برایم بفرستند. آنها را هم خواندم و گفتم ابن زیاد را دوست دارم. برخورد میرباقری با این خواسته من برایم بسیار انگیزه‌بخش بود. چون با اما و اگر پذیرفت و شرط کرد که روی این شخصیت متمرکز باشم و کار دیگری را قبول نکنم. بعد از این توافق مو و ریشم را بلند گذاشتم و کار روی شخصیت ابن زیاد را آغاز کردم.

اجراهای داریوش فرهنگ، رضا سعیدی و عزت‌الله مقبلی را در نقش ابن زیاد دیده بودم. می‌دانستم که حاصل کارم با آنها مقایسه خواهد شد ولی انصافا سناریو بی‌نظیر بود. من هم تلاش کردم با درک کاملی از این شخصیت جلوی دوربین بروم. چون واقعا همه عوامل از بهترین‌ها بودند و باید باشناخت کار را شروع می‌کردم. به همین دلیل رفتم سراغ منابع تاریخی که خواندن برخی از آنها مثل تاریخ بیهقی و طبری و.. راحت هم نبود. چندین مختارنامه داریم. خودتان در انتهای تیتراژ این سریال منابع را می‌دیدید. من هم کوشیدم آن‌قدری بخوانم و جلو بروم که از نظر فکری در فضای آن دوران قرار بگیرم. حالا می‌فهمیدم چه می‌گویم.

تمرکز روی سایر نقش‌ها

فکر می‌کنم یکی از علت‌های دیده شدن ابن زیاد همین بود که من طوطی‌وار چیزی را نمی‌گفتم. ایمانی پشت بازی‌ام بود که شاید کمک می‌کرد به دلنشین شدنش. ضمن این که واقعا خودم را از کار جدا نمی‌دیدم. اگر دو روز کار داشتم و پنج روز بازی نداشتم، حتما در آن پنج روز دو سه بار سر صحنه میرفتم. حتما بازی دیگران را می‌دیدم. خودم را یک ساز می‌دیدم در یک سمفونی و نمی‌خواستم چیزی بیرون بزند و به اصطلاح فالش شود.

بهترین بودن میرباقری

میرباقری در «مختارنامه» بهترین خودش بود. قسمت‌های اول سریال مختارنامه واقعا متعلق به ابن زیاد است. چون مختار هنوز منفعل است و صرفا دارد ظلم را تحمل می‌کند. در واقع دارد از انگیزه برای طغیان سرشار می‌شود و بیشتر نظاره‌گر است. به همین دلیل فکر می‌کنم اگر ابن زیاد خوب در نمی‌آمد، ممکن بود مختارنامه بخشی از مخاطبانش را در قسمت‌های ابتدایی از دست بدهد. اصلا ابن زیاد برای خود میرباقری هم مهم بود. مثلا مصاحبه‌ای از او را به یاد داشتم که می‌گفت صحنه ورود ابن زیاد را در «معصومیت از دست رفته» دوست ندارد چون به دلیل کمبود امکانات نتوانسته چیزی را که در ذهن دارد بگیرد.

منبع: سینمادیلی

انتهای پیام/