مریم برزین در گفت و گو خبرنگار سلامت خبرگزاری برنا، با بیان اینکه چاقی را به صورت علمی به دو دسته چاقی عمومی و چاقی مرکزی تقسیم می کنند، گفت: براین اساس چاقی عمومی از طریق نمایه توده بدنی که حاصل وزن به کیلوگرم تقسیم بر مجذور قد به متر است محاسبه می شود که زیر 25 وزن نرمال، 25 تا 30 اضافه وزن،30 تا 35 چاقی درجه یک، 35 تا 40 چاقی درجه دو، 40 تا 45 چاقی درجه سوم و 45 تا 50 چاقی درجه 4 و بالای 50 سوپر چاقی است.
چرا چاقی مرکزی خطرناک تر از چاقی عمومی است؟
وی افزود: افرادی که BMI بالای 35 یا چاقی درجه دو به بالا دارند حتما باید معالجه شوند زیرا به تشخیص سازمان بهداشت جهانی این افراد بیمار به حساب می آیند اما BMI زیر 35 اضافه وزن و چاقی درجه یک محاسبه می شود که با رژیم و ورزش می توانند وزن خود را کاهش دهند مگر اینکه چاقی درجه یک به آن ها عارضه ای مانند دیابت کنترل نشده داده باشد که این دسته را به سراغ جراحی های خاص می فرستند.
این متخصص درمان چاقی بیان کرد: چاقی مرکزی یا شکمی نیز دور کمر بالای 90 سانتی متر برای خانم و آقاست که از ناحیه وسط شکم محاسبه می شود. چاقی مرکزی از چاقی عمومی خطرناک تر است زیرا این مساله باعث می شود در این افراد عوارض قلبی و عروقی بیشتر اتفاق بیفتد.
برزین ادامه داد: بنابراین اگر فردی چاق باشد و چاقی دوری شکمی هم داشته باشد، شرایط خطرناک تری دارد و به روش های غیرتهاجمی و روش های زیبایی چربی هایش از بین نمی رود زیرا فقط چربی زیر پوستی او را خارج می کنند در صورتیکه چربی دور کبد، تخمدان، قلب و سایر اعضا سر جایش می ماند.
نکاتی در خصوص چاقی های موضعی
پژوهشگر عالی مرکز بیماری های غدد و متابولیسم دانشگاه شهید بهشتی گفت: اصطلاحی به نام «چاقی موضعی» هم رواج یافته اما از نظر علمی به طور تفکیک شده چاقی بازو، چاقی سینه، چاقی ران و غیره تعریف نشده است و اگر فردی BMI بالای 35 یا چاقی درجه دو به بالا دارد امکان دارد برخی موضع هایش چاق تر از سایر قسمت ها باشد اما دلیلی نمی شود که بگوییم که این فرد فقط چاقی موضعی دارد.
وی اضافه کرد: در خصوص بزرگی سینه ها در برخی خانم ها اگر منجر به آسیب به گردن شود، پزشکان زیبایی عمل های زیبایی انجام می دهند. برخی افراد هم علاوه بر چاقی در نواحی دیگر، چاقی زیادی در ناحیه ران پا دارند که این افراد به دلیل سلولیت های ارثی دچار این نوع چاقی شده اند و با روش های ساکشن و سایر روش ها می توانند چربی های این ناحیه را خارج کنند که تعداد این گروه زیاد نیست.
برزین تأکید کرد: به دلیل اینکه تعریف ثابت و مشخصی از «چاقی های موضعی» نداریم، بنابراین هیچ گزارش و داده و تحقیقی در این خصوص وجود ندارد که کدام کشورها بیشتر از بقیه به چاقی موضعی مبتلا هستند.
هدف از درمان چاقی؛ کاهش وزن یا کاهش سایز؟
این متخصص درمان چاقی در خصوص روش های درمان چاقی عنوان کرد: روش های درمان چاقی براساس اینکه فرد هدفش کاهش وزن باشد یا کاهش سایز متفاوت است. روش های درمان چاقی عمومی که بیشتر برای کاهش وزن استفاده می شود شامل اصلاح سبک زندگی مانند تغذیه صحیح و ورزش روزانه، درمان دارویی و درمان جراحی است.
پژوهشگر عالی مرکز بیماری های غدد و متابولیسم دانشگاه شهید بهشتی گفت: بعضی افراد نیز با BMI زیر 35 به صورت ژنتیکی در بعضی نواحی بدن دچار تجمع سلولیت و به عبارتی چاقی موضعی هستند که برای آن ها در کنار رژیم و تغذیه مناسب، روش های دیگر کاهش سایز توصیه می شود.
وی اظهار داشت: روش های کاهش سایز خود به دو دسته تهاجمی یا کم تهاجمی و غیر تهاجمی تقسیم می شوند، از جمله روش های تهاجمی برای کاهش سایز می توان به ابدومینوپلاستی، لیپوساکشن و لیزر اولترازد اشاره کرد.
روش های درمان چاقی موضعی؛ از روش های تهاجمی گرفته تا روش های غیر تهاجمی
برزین تصریح کرد: برای کاهش سایز روش های غیر تهاجمی متداولی نیز وجود دارد که این روش ها با هدف قرار دادن سلولهای چربی سطحی بدن (اکثراً چربی زیر پوست) و با استفاده از انرژی (گرما یا سرما) به آنان آسیب رسانده و موجب کوچک شدن و تا حدی از بین بردن آنها خواهند شد و بدنبال آن موضع مورد نظر کاهش سایز خواهد داشت.
پژوهشگر عالی مرکز بیماری های غدد و متابولیسم دانشگاه شهید بهشتی گفت: روش های غیر تهاجمی کاهش سایز که به نوعی می تواند درمان چاقی های موضعی نیز باشد عبارتند از: استفاده از امواج صوتی (اولتراسوند)، استفاده از امواج نوری (لیزرهای با درجه کم، استفاده از امواج الکترومغناطیس (رادیوفرکوئنسی یا RF) و استفاده از سرما (کرایولیپولیز). البته این روشها هیچ جایگاهی در حفظ سلامتی فرد ندارند و تنها برای کاهش سایز بکار می روند.
انتهای پیام/