نگار نادری‌پور استاد کارگاه مجسمه‌سازی بیست و نهمین جشنواره هنرهای تجسمی جوانان ایران در گفت و گو با خبرنگار برنا درباره اینکه این جشنواره تا چه حد متناسب با نیاز‌های هنری جوانان است، گفت: جشنواره جوانان مثل هر پدیده و رویداد دیگری، مسیر و روند تکامل خود را طی می‌کند. طبعا مشکلات و نواقصی دارد اما هر بار و در هر دوره اساتید کوشیده‌اند که بخشی از آن را مرتفع سازند. پس از دو دوره برگزاری آنلاین و غیرحضوری و کشف قابلیت‌های آموزش و کار از راه دور، به توجیه و دلایلی برای برگزاری مجدد حضوری جشنواره نیاز بود که با هدایت و سیاست‌های جناب استاد رحیمیان تغییرات مهم و بنیادینی در موازین این دوره صورت گرفت که به نظر من نقطه عطف جشنواره جوانان است.
او با اشاره به مهمترین تفاوت‌های این دوره نسبت به دوره‌های قبلی جشنواره گفت: یکی از مهمترین تغییرات، انتخاب تم و درونمایه برای این رویداد است. خصوصیت دیگر این دوره انبساط زمان جشنواره از سه روز کارگاه به چند ماه همکاری و همفکری هنرجویان با اساتید است. همچنین تأکید بر فرایند و روند به جای تولید اثر در پایان کارگاه‌ها، امکان تجربه‌گرایی و جستجوگری را برای شرکت‌کنندگان فراهم ساخته است. گفتگو، تعامل محوری و توجه به کار مشارکتی ازجمله مواردی است که در این دوره از جشنواره بر آن تمرکز شده است.
این مجسمه‌ساز افزود: انتخاب درونمایه و تم در هماهنگی با شکل، روند و نحوه برگزاری، اتفاق فرخنده‌ای است. هنر معطوف به محیط زیست می‌تواند شکاف میان انسان، محیط و همچنین بحرانی بودن شرایط را بیان و روشنگری کند و در جامعه ایجاد حساسیت سازد. در عین حال حضور شرکت‌کنندگان از نقاط مختلف ایران و در نتیجه از زیست بوم‌های متنوع، فرصت و ویژگی خاصی برای این رویداد محسوب می‌شود.
نادری‌پور ادامه داد: در هنر معاصر مسئله اصلی رابطه هنر و جهان پیرامون است، از این رو هنرمندان به کنشگران فعالی تبدیل شده‌اند که به طرح مسائل اجتماعی می‌پردازند. هنر به مثابه عمل و کنش فرهنگی، سیاسی و اجتماعی دیده می‌شود و قادر است با آگاهی‌بخشی در بهبود جامعه نقشی قابل توجه و مؤثر ایفا کند.
استاد کارگاه مجسمه‌سازی بیست و نهمین جشنواره هنرهای تجسمی جوانان ایران در پایان خاطرنشان کرد: بدیهی است که این حرکت آغازین در اولین دوره خود با چالش‌ها و معضلاتی مواجه خواهد شد. شکل متفاوت برگزاری و تأکید و تمرکز بر کشف و ایده پردازی به جای تکنیک و اجرا، برای اساتید و دست‌اندرکاران هم موقعیت و وضعیت جدیدی است. تأکید بر رفتار گروهی و خلق پروژه‌های مشارکتی در آموزش ما جایگاه خاصی ندارد و طبیعتا شرکت‌کنندگان را در مسیر با پرسش‌های جدی روبرو می‌کند که البته باعث مسرت است؛ چون از نظر من پرسشگری مهمترین دستاورد یک جشنواره جوان است.
انتهای پیام/