مهدی خورسند پژوهشگر اقتصادی، سیاسی و کارشناس مسائل اوراسیا در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی خبرگزاری برنا، با تاکید بر ظرفیت‌های سازمان همکاری شانگهای و فواید آن برای کشور، گفت: امروزه دو عضو از اعضای سازمان همکاری شانگهای در 6 اقتصاد برتر دنیا قرار دارند به طور دقیق‌تر چین دومین و هند ششمین اقتصاد برتر دنیا است.
وی افزود: پیش از عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای، این سازمان 44 درصد جمعیت دنیا را شامل می‌شد، در حوزه اقتصادی تقریبا 25 درصد تولید ناخالص ملی دنیا، 50 درصد ذخیره اورانیوم دنیا، 30 درصد دخایر گاز و 25 درصد ذخایر نفت دنیا را دارد و حتی در برآوردهایی که نهادهای مالی غربی و آمریکایی اعلام می‌کنند، چین در سال 2030 تبدیل به ابرقدرت دنیا خواهد شد و هند نیز از جایگاه ششم به جایگاه سوم قدرت اقتصادی برتر دنیا ارتقا پیدا خواهد کرد.
وی ادامه داد: براساس قوانین داخلی که سازمان همکاری شانگهای اعمال کرده است، این سازمان یک بانک توسعه دارد که چینی‌ها در آن تعهد 10 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری را برای اعضا برعهده گرفتند.
این کارشناس مسائل اوراسیا، اضافه کرد: در زمینه کشاورزی اقدامات بسیار خوبی انجام شده و قرار هست که سرمایه‌گذاری های بسیار مناسبی نیز در ادامه صورت گیرد اما در جمیع این شرایط ظرفیت بسیار مناسبی برای کشور ایران وجود دارد که در هیچ نهاد منطقه‌ای موثری عضو نیست.
وی با یادآوری تاسیس سازمان همکاری اقتصادی اکو، توسط ایران و چند کشور دیگر تصریح کرد: ما موسس سازمان همکاری اکو بودیم اما متاسفانه خیلی ظرفیت اقتصادی مناسبی را نتوانست برای ما فراهم کند اما اعضای سازمان همکاری شانگهای، مثل چین، روسیه، هند و همچنین اعضای آسیای مرکزی به دلیل حجم ترانزیت بالایی که دارند بسیار به جایگاه و ژئوپلوتیک ایران نیاز دارند تا بتوانند از طریق ترانزیتی باهم در ارتباط باشند.
خورسند با اشاره به لزوم ثبیت حضور ایران در این سازمان، بیان داشت: حضور و عضویت دائم ایران می‌تواند نقش سنتی و ترانزیتی ایران که می‌توانست شرق عالم را به غرب عالم و شمال عالم را به جنوب آن متصل کند مجددا احیا کند؛ ما با تثبیت حضورمان در سازمان همکاری شانگهای فرصت های بسیار خوبی را می‌توانیم برای خود فراهم کنیم زیرا موقعیت ژئوپلوتیک ما بسیار مورد توجه قدرت های برتر دنیا است.
وی تاکید کرد: همچنین می‌توانیم از سرمایه نهادهای پولی و مالی این نهاد منطقه‌ای برای تکمیل طرح‌های ترانزیتی خود استفاده کنیم؛ باید سازمان همکاری شانگهای را یک پکیج از ظرفیت‌ها، فرصت ها و البته محدودیت‌ها و یک سری شاخصه‌های قابل توجه دانست.
این کارشناس مسائل اوراسیا در پایان خاطرنشان کرد: اگر جایگاه ترانزیتی ما برای دسترسی کشورهای حوزه شمال یعنی آسیای مرکزی به بازارهای جنوبی و هند را تثبیت کنیم یا اینکه اگر تبدیل به گلوگاه عبور طرح‌های ترانزیتی شرق و چین به سمت غرب آسیا، مدیترانه و حتی اروپا شویم در حقیقت اقتصاد کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای را به موقعیت ژئوپلوتیک خود گره می‌زنیم که این فضا قائدتا هزینه تحریم‌های بین‌المللی که غربی‌ها علیه ایران اعمال می‌کنند را بالا می‌برد زیرا وقتی کریدورهای ترانزیتی این کشورها از ایران بگذرد و در این حالت ایران دچار محدودیت شود قطعا منافع اقتصادی این کشورهای عضو سازمان و همسایگان ما نیز به خطر خواهد افتاد و دیگر ایران به تنهایی در مقابل این تحریم‌ها اعتراض نمی‌کند.
انتهای پیام/