به گزارش خبرگزاری برنا؛ همزمان با فرا رسیدن روز جهانی کودک و آغاز هفته ملی کودک در ایران، حوزه هنری کودک و نوجوان تهران با همراهی بخش «کدومو» - معاونت کودک و نوجوان مؤسسه تبیان - و کانون اندیشه پژوهی کودک و نوجوان (کاپ)، سلسله نشست‌های تخصصی "زنگ هنر" با عنوان «هنر، کودک و تربیت» را برگزار کرد.
گفتنی است کلیه این نشست‌ها از تاریخ 16 لغایت20 مهر به صورت روزانه و هر روز تحت یک عنوان مرتبط، با حضور اساتید مجرب و به‌نام حوزه کودک از ساعت 16 الی 18 در حوزه هنری تهران برگزار گردید.
در اولین روز از این نشست که «هنر، کودک، تربیت» نام داشت عباس جواهری، روانشناس و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران به عنوان کارشناس حضور یافته و گفت: تربیت هنری زمینه‌ساز ایجاد شوق و نشاط در دوره کودکی است. اگر بخواهیم نگاه عملگرایانه‌داشته باشیم باید بگویم هنر بستر بسیار خوبی را برای آموزش و تربیت فراهم می‌کند لذا ما برای انتقال مفاهیم به کودکان به عنصری به عنوان هنر نیازمندیم. وی همچنین گفت کودکان دیجیتالی امروزی به دلیل سریع و در دسترس بودن همه امکانات در لحظه از جمله ویرایش خطاهای خود، اصلاح رنگ‌ها و… تاب آوری و صبر کمتری نسبت به کودکان نسل قبلی خود دارند.
وی در پایان سخنان خود والدینی که نگران کشف استعدادهای هنری کودکان خود هستند را خطاب قرار داده و گفت: نگران نباشید، اگر کودکی در زمینه هنری استعداد داشته باشد به سمت و سوی آن هنر حرکت می‌کند. والدینی باید نگران باشند که آرزوهایی چون دکتر شدن، مهندس شدن و … را مقابل استعداد فرزندانشان قرار می‌دهند. غافل از اینکه این کار استعداد آنان را در جا می‌خشکاند.
دومین روز این نشست «انیمیشن، کودک، تربیت» نام داشت که با حضور افسانه نراقی‌زاده، روانشناس و عضو هیئت علمی دانشگاه الزهرا(س) و پرستو علی عسگرنجاد، نویسنده و روزنامه‌نگار برگزار شد. نراقی‌زاده در این نشست مطرح کرد: مسئله اصلی این است که اگر از انیمیشن یا قصه‌ها صرفاً به عنوان ابزار تربیتی استفاده کنیم، مشکل‌ساز می‌شود چون باید نقش والدین در تربیت پررنگ باشد. در انیمیشن‌ها مرز بین دنیای واقعی و خیالی مشخص نیست، تمام انیمیشن‌ها پایان‌بندی خوبی دارند در حالی که در دنیای واقعی چنین نیست.
علی‌عسگرنجاد نیز در این باره اضافه کرد وزنه فرصت و دستاورد مثبت در انیمیشن بیشتر از جنبه‌های منفی آن است. این خانواده است که مشخص می‌کند انیمیشن چه مزایا و معایبی دارد می‌توانیم انیمیشن‌ها را با تعقل، انتخاب و شناخت از فرزند خود برگزینیم؛ یعنی هم به عنوان ابزار تربیتی و هم به عنوان ابزار سرگرمی از آن استفاده کنیم به شرط اینکه انتخاب درست بر مبنای باورهای تربیتی خودمان داشته باشیم مادر باید کنار کودک به تماشای انیمیشن بنشنید تا از میزان محتوای خوب آن نیز چشم‌پوشی نکرده باشد.
«کتاب، کودک، تربیت » عنوان سومین روز این نشست بود که با حضور فهیمه فداکار، روانشناس و مدرس دانشگاه برگزار شد.
وی در این نشست گفت: ابزاری هم‌تراز با کتاب نمی‌بینم. کتاب تربیت نمی‌کند بلکه می‌تواند یکی از ابزارهای تربیتی باشد، اما نه به این معنا که برای انتقال پیام‌های درست در نظر گرفته شود. آنچه که مهم است هر مداخله‌ای در رشد فرزند، اسمش تربیت نیست و کتاب بستری برای توسعه فرآیندهای تربیتی ما خواهد بود، در اصل جایگاه مرجعیت تربیت، خانواده است و طبیعتا چنین نقشی را حائز اهمیت می‌دانیم. انتظارمان باید از کتاب این باشد که حل مسئله خوب و مطلوبی در مواجهه با موقعیت داشته باشد. کتاب می‌تواند فهم موقعیت ارتباطی را برای کودک ایجاد کرده و جستجوگری و تلاش را در ذهن او ماندگارتر کند.
سعید مدرسی، کارشناس مسائل تربیتی و سواد رسانه‌ای در چهارمین نشست که «بازی، کودک، تربیت» نام داشت گفت: موید قرآنی داریم که بازی در سن طفولیت از مسیرهای رشد است اما باید مفهوم بازی و کارکردهای آن را تفکیک شده ببینیم. بستر بازی از راه‌های کسب تجربه در دوران کودکی است. امروزه اما بازی‌های دیجیتال، ابزار صداخفه‌کن والدین برای کودکان هستند. والدین عمیق باید ببینند کودک چه کمبودی داشته که به یک بازی علاقمند شده آنان همچنین باید زمینه تحرک فیزیکی بچه را فراهم کنند مثلا کارهای خانه را به صورت گروهی انجام دهند تا ذره‌ذره ارتباط عاطفی خانوادگی را در بستر ارتباطات عینی افزایش داده و یک محیط رقیب برای بازی آن‌ها فراهم آورده باشند.
حامد تأملی، کارشناس کودک و تولید کننده اسباب‌بازی از دیگر کارشناسان این نشست نیز در این باره افزود هرچه از بازی‌های فیزیکی فرزندانمان بکاهیم و به بازی‌های دیجیتالی آنان اضافه کنیم در حق کودکی کودکان خود خیانت کرده‌ایم. والدین باید برای بچه‌ها وقت بگذارند و همبازی خوبی برای بچه‌ها باشند.
یک جنبه اسباب‌بازی‌ها تربیتی و دیگری سرگرمی است در سطح جهان هم چندان به اسباب‌بازی به عنوان یک ابزار تربیتی نگاه نمی‌کنند و بیشتر جنبه تجاری دارد همچنین هدف از خرید اسباب‌بازی آموزش و تعلیم و تربیت نیست بلکه تنها جنبه هدیه دادن آن است که اهمیت دارد.
پنجمین و آخرین نشست «موسیقی، کودک، تربیت» نام داشت که با حضور میلاد عرفان‌پور- شاعر و کارشناس حوزه ادبیات و بهرام دهقانیار- آهنگساز برگزار گردید.
بهرام دهقانیار خالق ملودی ماندگار «خونه مادربزرگه» در این نشست به خالی بودن جای آموزش موسیقی علمی در مدارس اشاره داشت و گفت: همانطور که می‌دانیم از قدیم موسیقی را یکی از فرآیندهای ارتقای ذهنی افراد توصیف می‌کردند چون به واسطه موسیقی بخشی از قسمت‌های مغز که مسئول محاسبات است فعال می‌شود. یعنی بخش مربوط به محاسبات و ریاضی در مغز کودکانی که از سنین پایین با موسیقی آشنا شده‌اند نسبت به کودکانی که در معرض موسیقی نیستند قوی تر خواهد شد.
پس مسأله این نیست که کودک به موسیقی علاقه دارد یا نه بلکه مسأله این است که ببینیم موسیقی چه تأثیری روی مغز کودک دارد. به همین علت جای آموزش موسیقی علمی، ثابت و قابل استفاده برای کودکان در سنین پایین در مدرسه خالی است.
عرفان‌پور نیز در این نشست مطرح کرد: موسیقی یکی از پرمصرف‌ترین هنرها در جامعه ماست موسیقی می‌تواند بیشترین و باثبات‌ترین تأثیر را بر کودکان داشته باشد چرا که این تأثیر هم ذائقه و هم تأثیر اجتماعی و گفتمانی را به دنبال خواهد داشت.
وی همچنین در خصوص شعر کودک گفت: شعر از این جهت اهمیت دارد که موسیقی چه از نوع مفید و چه از نوع مخربش در خیلی از موارد با شعر گره خورده. در خیلی از موارد نیز تأثیر یک شعر و ترانه خوب آنقدر بالا و تعیین کننده بوده که باعث شده از کودکان بخواهیم آن را گوش کنند. چیزی که در این راستا بسیار اهمیت دارد این است که از قبل بدانیم آن شعر چقدر بر اصول منطبق است و آیا درست سروده شده یا خیر.
امروزه به دلایل مختلف رونق خوبی را در شعر کودک شاهد هستیم ضمن اینکه باید درنظر داشته باشیم شعر کودک با ترانه کودک دو مقوله متفاوت هستند. پس ما به احیا و تقویت و اعتلای ترانه کودک نیاز داریم. این امر درباره شعر نوجوان نیز صادق است چرا که ما عموما در شعر نوجوان نیز کم کاری کرده‌ایم هرچند قله‌هایی هم در این حوزه داشته‌ایم.
انتهای پیام/