گروه جوانان خبرگزاری برنا: از ابتدای شروع اعتراضات و تبدیل آن به اغتشاش برخی از ایرانی های ساکن در خارج از کشور به دنبال براندازی بودند و در این میان برای رسیدن به هدف خود تلاش کردند تا از جوانان و نوجوانان به عنوان بازیگران این میدان استفاده کنند.
انتخاب این گروه سنی کاملاً حساب شده بود، چرا که این افراد به خوبی می دانستند که به دلیل تأثیرپذیری بالای ناشی از سن نوجوانی و جوانی، هیجان این افراد سرکوب ناشدنی است و به راحتی می توانند از آن، در راستای رسیدن به اهداف خود استفاده کنند.
عقب ماندگی در شنیدن صدای نسل جوان
فارغ از تمام تلاش های رسانه های غربی و فعالان سیاسی خارج از کشور برای یار کشی، چیزی که این روزها بیش از پیش خودنمایی می کند، عدم تمایل برخی به گفت وگو است، واکنشی که در اتفاقات اخیر در دانشگاه های کشور به ویژه اتفاق 2 آبان در دانشگاه خواجه نصیر، به خوبی خود را نشان داد.
سخنگوی دولت با هدف انجام یک گفت و گوی بی واسطه با دانشجویان در دانشگاه خواجه نصیر حاضر شد اما در مسیر این گفت وگو برخی اقدام به فحاشی های رکیک و پرت کردن بطری آب معدنی کردند.
رویای آزادی در پنلی مجهول
بسیاری از کارشناسان بر این باورند که این خشم و بغض تلنبار شده در گلوی جوانان می تواند منجر به تصمیماتی نادرست و غیر منطقی شود، تصمیماتی که مسیر را برای افرادی مثل حامد اسماعیلیون یا مسیح علی نژاد هموار می کند تا به اسم دلسوزی برای مردم ایران، نسخه تحریم بپیچند و با کادو پیچ کردن مفهوم آزادی، جوانان را به سمت هدفی مجهول سوق دهند.
اما سوال اصلی اینجاست که آیا واقعا جوانان میل به گفت وگو را از دست داده اند؟ آیا صرفاً تأثیرپذیری از فضای مجازی مسبب این امر بوده یا دلایل جامعه شناختی و روان شناختی دیگری در میان است؟
در همین راستا باشگاه جوانی خبرگزاری برنا، در گفت وگو با تعدادی از کارشناسان به بررسی این موضوع پرداخته که طی روزهای آینده منتشر خواهد شد.
انتهای پیام/