صفحه نخست

فیلم

عکس

ورزشی

اجتماعی

باشگاه جوانی

سیاسی

فرهنگ و هنر

اقتصادی

علمی و فناوری

بین الملل

استان ها

رسانه ها

بازار

صفحات داخلی

دوستان کُمُدی یک نمایش خوش‌رنگ و لعاب است

۱۴۰۱/۰۸/۰۸ - ۲۳:۰۰:۰۰
کد خبر: ۱۳۹۲۴۳۰
مهراد کائینی دانش آموخته کارگردانی و دانشجوی ادبیات نمایشی طی یادداشتی نمایش (دوستان کمدی) به کارگردانی بابک توسلی که این روز ها در سالن تاتر شهرزاد در حال اجرا است را مورد نقد و بررسی قرار داده است.

به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛ درام (دوستان کمدی) یک اثر فانتزی  ابزورد بی چیز است که به صورت شورایی به اجرا در می‌آید که اکسسوارهای آن به یک میز طویل با دو صندلی کوچک و دو سبد خرید خلاصه می‌شود.

(دوستان کمدی) یک نمایش سرخوش و  خوش رنگ و لعاب است که  موضوع امروزه  و روزهای آینده جهان کنونی بشر را روایت می‌کند که این مسئله  نبود دوست در آینده نه چندان دور و کاهش روابط  بین انسان ها است که این طرح نمایش را با خرید و اختیار کردن دوست به تحریر در آورده است که جای تعمل بسیار دارد.

در کارگردانی هم انتخاب کست بازیگران جای تحسین دارد که  بازیگران این نمایش عبارت اند از: (بهنام تشکر، سیما تیر انداز، سینا ‌رازانی و معصومه رحمانی) هستند که همان طور که توقع می‌رود با بازی خوب و روان مسلط بر متنی از این بازیگران مواجه ‌ایم از بازی سکوت های درست و به جای تا پر کردن سکوت صحنه با خنده های قه ‌قه ای.

در طراحی دکور صحنه با یک دکور متمایز آیینه ای مقعر روبه رو می‌شویم که در لحظاتی که بازیگران به مخاطب پشت می‌کنند ما با چهره طنزی از آن ها مواجحه می‌شویم که نه تنها ضعف نمایش قلمداد نمی‌شود بلکه ابتکاری تاتری می توان قلمداد‌اش کرد.

یکنواخت نبودن و سی نو سی بودن این نمایش یکی دیگر از نقاط قوت(دوستان کمدی)  که گاهی به واسطه تمپو با بلندی و کوتاهی صدا و حتی گاهی هم برای رعایت تناسب وزن صحنه با جنب و جوش بازیگران صورت می‌گرفت که این اجازه را به مخاطب نمی‌داد که از نمایش خسته و مایوس شود.

در میزانسن هم به خوبی تناسب صحنه از نظر جای گیری بازیگران رعایت می‌شد که حتی گاهی که فقط یک بازیگر در صحنه حضور داشت با دراز کشیدن بر روی میز عریض سعی بر این داشت که وزن صحنه به خوبی رعایت شود و این بدان معنی است که این بازیگر به خوبی با فضا و اکسسوار  اندک آدابته گشته است.

به راستی که قلم( گابور‌راسوو) این نمایشنامه نویس فرانسوی شایسته ستایش است به گونه ای که در متن این نمایشنامه با قرار دادن تضاد بین دو کاراکتر زن و مرد دستخوش چندین کشمکش دراماتیک هستیم؛ تضاد بین این دو کاراکتر از لحاظ شخصیتی در مجنون و محجور بودن کاراکتر زن و عاقل و منطقی بودن کاراکتر مرد قابل لمس هست همچنین از لحاظ روانشناختی رفتار زن را به صورت کودک و رفتار مرد را به حالت والد به تحریر در آورده بود که همواره شخصیت مرد باید  در کنترل کاراکتر زن می‌کوشید، از نگاه های عاقل انذر صفی تا فریاد هایی که بر سر زن می‌کشید می‌شد به راحتی آن را حس کرد.

انتهای پیام/

نظر شما