خبرگزاری برنا- گروه علمی و فناوری؛ در دهه ۱۹۸۰، دیرینه شناس، دیل راسل، یک آزمایش فکری را پیشنهاد کرد که در آن یک دایناسور گوشتخوار به یک کاربر ابزار هوشمند تبدیل شد. این «دایناسوروئید» مغز بزرگی داشت و شست‌هایش مخالف بود و راست راه می‌رفت.
اندازه دایناسورها را در نظر بگیرید. با شروع دوره ژوراسیک، دایناسورهای سوروپود، برونتوزاروس و خویشاوندان به غول های ۳۰ تا ۵۰ تنی به طول ۳۰ متر تکامل یافتند، ده برابر وزن یک فیل و طول یک نهنگ آبی. این اتفاق در گروه‌های متعددی از جمله Diplodocidae، Brachiosauridae، Turiasauridae، Mamenchisauridae و Titanosauria رخ داد.
این اتفاق در قاره‌های مختلف، در زمان‌های مختلف و در اقلیم‌های مختلف، از بیابان‌ها گرفته تا جنگل‌های بارانی رخ داده است. اما دایناسورهای دیگری که در این محیط ها زندگی می کردند به ابرغول تبدیل نشدند.
موضوع مشترکی که این حیوانات را به هم مرتبط می کند این بود که آنها ساروپود بودند. چیزی در مورد آناتومی سوروپود ریه ها، استخوان های توخالی با نسبت استحکام به وزن بالا، متابولیسم یا همه این موارد - پتانسیل تکاملی آنها را باز کرد. این به آنها اجازه داد به گونه ای بزرگ شوند که هیچ حیوان خشکی قبلاً یا پس از آن رشد نکرده است.
به همین ترتیب، دایناسورهای گوشتخوار بارها و بارها شکارچیان بزرگ ده متری و چند تنی را تکامل دادند. بیش از ۱۰۰ میلیون سال، مگالوسوریدها، آلوساریدها، کارچارودونتوسوریدها، نئووناتوریدها و در نهایت تیرانوسورها شکارچیان راس غول پیکر را تکامل دادند.
دایناسورها بدن های بزرگی داشتند اما مغزهای بزرگی نداشتند. دایناسورهای ژوراسیک مانند آلوزاروس، استگوزاروس و براکیوزاروس مغزهای کوچکی داشتند.
در اواخر کرتاسه، ۸۰ میلیون سال بعد، تیرانوسورها و نوک اردک‌ها مغزهای بزرگ‌تری تکامل دادند. اما مغز تی رکس علیرغم اندازه اش، هنوز تنها ۴۰۰ گرم وزن داشت. یک مغز Velociraptor پانزدهم گرم وزن داشت. میانگین وزن مغز انسان ۱.۳ کیلوگرم است.
خبرنگار: زهرا وجدانی
انتهای پیام/