به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛ کتابِ تا زنده‌ام هویت من عشق است، از چند منظر در کارنامه کاری نویسنده قابل اعتناست. نخست اینکه یادآور آثار قدیمی ادبیات معاصر ایران است که در قالب شطح نوشته و منتشر شده است. متونی شوریده و آکنده از احساسات غلیان کرده و پرخروش نویسنده‌اش که عالی‌ترین نمونه‌های آن را در برخی از آثار احمد عزیزی و سید مهدی شجاعی می‌توان سراغ گرفت. حجتی در کتاب تازه خود سعی کرده نیم‌نگاهی به این سنت نویسندگی و روایت در ادبیات معاصر ایران داشته باشد و در قالب روایی نزدیک به آن با مخاطب خود صحبت کند.
«تا زنده‌ام هویت من عشق است» با این که سعی داشته قدم در این وادی بنهد اما از منظر زبان و شاعرانگی‌اش فاصله قابل اعتنا و هوشمندانه‌ای این سبک حفظ کرده است. نویسنده در این اثر با زبانی بسیار ساده‌تر و به دور از اغراق‌ها و توصیف‌های شاعرانه و البته با تمهیدات ادبی مختص با متن و نثر به پیشواز مخاطب می‌رود و با او از خود درون او صحبت می‌کند.
«تا زنده‌ام هویت من عشق است» روایتی است از گمشده‌های درونی انسان. گمشده‌هایی که در چهارچوب زیست انسانی در جامعه مدرن روز به روز بیش از پیش زنگار بر خود می‌بیند. نویسنده به همین اعتبار کتاب خود را با گفتاری درباره سالروز تولدش شروع می‌کند و مروری بر حسرت‌ها و اندوه‌های رفته و بازمانده بر زندگی‌اش و همین دریچه جایگاهی است برای پل زدن او به ارتباطی که میان خود و منبع الهام بخش و الهی زندگی ایجاد کرده است.
حجتی در این کتاب به لطف اطلاع و تسلط بر مضمون و محتوایی که قصد سخن‌گفتن از آن را دارد هوشمندانه با ساده‌ترین و دلنشین‌ترین کلمات و تمهیدات نوشتاری به حلاجی روان و ذهن مخاطبان خود می‌پردازد و سعی می‌کند تصویری بکر و نادیده و نشنیده از زندگی آن سان که در ازل اتخاذ شده به تصویر بکشد.
«تا زنده‌ام هویت من عشق است» به این اعتبار نثری است قابل اعتنا و خواندنی و در عین حال تاثیرگذار برای مخاطبانی که به دنبال گوشه دنجی برای خلوت با خویش به همراه کلمه هستند.
انتهای پیام/