خبرگزاری برنا-زهرا وجدانی؛ محققان ربات‌های جدیدی را ایجاد کرده‌اند که می‌توانند در صورت نیاز بین شکل جامد و مایع جابجا شوند. در یک سری آزمایش، این ربات‌های جدید می‌توانند حرکت کنند و شکل خود را برای اجرای مسیرهای موانع، حمل اشیاء یا حتی فرار از سلول زندان مانند ترمیناتور تغییر دهند.
ربات ها معمولاً در دو نوع هستند، انواع سنتی که سخت و قوی هستند، اما انعطاف پذیری خاصی ندارند و همچنین ربات‌های نرمی وجود دارند که انعطاف‌پذیرتر هستند اما به آن قوی‌تر نیستند. برای مطالعه جدید، محققان دانشگاه کارنگی ملون و دانشگاه چینی هنگ کنگ نوع جدیدی از ربات را توسعه دادند که بهترین های هر دو جهان را ترکیب می کند.
ربات‌های جدید از چیزی ساخته شده‌اند که تیم آن را ماده انتقالی فاز مغناطیسی (MPTM) در انگلیسی می‌نامد، به معنی موادی هستند که می‌توانند از طریق قرار گرفتن در معرض میدان‌های مغناطیسی بین اشکال مایع و جامد جابجا شوند. عنصر کلیدی آن گالیم است، فلزی که نقطه ذوب بسیار پایینی دارد و کمی کمتر از 30 درجه سانتیگراد (86 درجه فارنهایت) است و ذرات مغناطیسی در آن جاسازی شده است.
ایده این است که ربات‌های MPTM در دمای اتاق جامد می‌مانند و وقتی در معرض میدان مغناطیسی متناوب قرار می‌گیرند، به لطف ذرات جاسازی شده شروع به حرکت می‌کنند. یک میدان مغناطیسی متمرکز تر، ذرات را گرم می کند تا ربات به شکل مایع آن ذوب شود. وقتی خنک شد دوباره به حالت جامد تبدیل می شود.
محققان طیف وسیعی از وظایف احتمالی را نشان دادند که این سیستم می تواند برای آنها استفاده شود. در یکی از دراماتیک ترین ویدئوها، یک "ربات" انسان نما در یک سلول زندان ایستاده است و به لطف آهنربایی که زیر آن کشیده می شود، جلو و عقب می رود. برای بیرون آمدن از زندان، ربات سپس در مایعی ذوب می‌شود و مانند T-1000 Terminator بین میله‌ها می‌ریزد و سپس دوباره در طرف دیگر جامد می‌شود. در پایان ویدیو دوباره شکل انسانی خود را به خود می گیرد، اما خیلی تحت تأثیر قرار نگیرید زیرا تیم مجبور شد آن را به صورت دستی در قالبی دوباره ریخته و آن را برگرداند.
در آزمایش‌های دیگر، این تیم به دقت میدان‌های مغناطیسی را در نواحی مختلف کنترل می‌کند تا با خزیدن در امتداد زمین، پریدن از روی خندق، بالا رفتن از دیوارها و هل دادن اشیا به اطراف، ربات‌ها را در مسیرهای موانع هدایت کند. ربات‌ها حتی می‌توانند به نصف تقسیم شوند تا هر قطعه را به کار خود بفرستند، قبل از اینکه دوباره آنها را برای ادغام مجدد با هم بازگردانند.
البته، همه اینها فقط اثبات کار مفهومی تا کنون است، و مسلماً راه های بسیار آسان تری برای انجام همه این وظایف وجود دارد. با این وجود، این یک ایده جالب است و می تواند برنامه های جدیدی را با بررسی بیشتر باز کند.
انتهای پیام/