خبرگزاری برنا- گروه علمی و فناوری؛ ابرنواختر‌ها زمانی اتفاق می‌افتند که سوخت ستاره‌های عظیم تمام شده و عمرشان به پایان می‌رسد، یا ستاره‌ای در سیستم ستاره دوگانه آنقدر از همراه خود تغذیه می‌کند تا زمانی که به آستانه بحرانی برسد.
در این شرایط ستاره با انتشار بسیار زیاد نور و انرژی به بیرون منفجر می‌شود. این اتفاق به اندازه کافی درخشان است که از کهکشان‌های دیگر دیده شود، اما به سرعت محو می‌شود. پس از محو شدن یک هسته متراکم باقی خواهد ماند که می‌تواند به سیاه‌چاله یا ستاره نوترونی تبدیل شود و گاهی اوقات یک ساختار پیچیده و زیبا به نام باقیمانده ابرنواختر خواهد بود.
اخترشناسان اخیراً یکی از این باقیمانده‌ها به نام RCW ۸۶ را ضبط کرده‌اند که حاصل ابرنواختری است که توسط ستاره‌شناسان چینی در سال ۱۸۵ پس از میلاد مشاهده شد. تصویر توسط تلسکوپ ویکتور ام بلانکو گرفته شد.
این باقیمانده توسط ابرنواختری به نام SN ۱۸۵ ایجاد شد که در فاصله ۸ هزار سال نوری ما بین صورت فلکی سیرسینوس و قنطورس اتفاق افتاد. ستاره شناسان فکر نمی‌کردند که این ابرنواختر بتواند چنین بقایای بزرگی را در مدت زمان نسبتاً کوتاهی ایجاد کند، اما در سال ۲۰۰۶ نشان دادند که این بقایای با سرعت غیرمعمول زیادی منبسط شده است. به این ترتیب بود که توانست در کمتر از ۲ هزار سال اندازه خود را به ۱۰۰ سال نوری برساند.
انتهای پیام/