خبرگزاری برنا- گروه علمی و فناوری؛ بیش از ۴۷ میلیون سال پیش، مورچه‌های گوشتخوار غول پیکر در طبقات جنگلی ماقبل تاریخ آمریکای شمالی به دنبال طعمه بودند ، برخی از این کلنی‌های باستانی توسط ملکه‌هایی به اندازه یک مرغ مگس خوار اداره می‌شدند.
البته بزرگترین مورچه‌ای که تاکنون روی زمین زندگی کرده است، ملکه‌ای با طول ۵ سانتی متر و عرض بال‌هایی به میزان ۱۶ سانتی متر بوده که فسیلش مدتی پیش در آلمان کشف شد. محققان معتقدند که این مورچه‌ها توان شکار جنبده‌های مختلفی از گونه‌های مارمولک‌ها، پستانداران و پرندگان را داشتند.
مانند مورچه‌های امروزی، این حشرات باستانی به احتمال زیاد گرماگیر بودند، به این معنی که آن‌ها برای زنده ماندن بدون مقدار قابل توجهی گرما در محیط خود تلاش می‌کنند.
مورچه‌ها حیواناتی هستند که نیاز به جذب گرما از محیط خود دارند با سطح بیشتر و حجم کمتر بهتر عمل می‌کنند. امروزه، برای مثال، ملکه‌های مورچه‌های بزرگتر در نزدیکی مناطق استوایی یافت می‌شوند.
فسیل تازه کشف شده فرضیه قبلی دانشمندان مبنی بر اینکه حیوانات خونسرد مانند مورچه‌ها امکان مهاجرتی آسان به نقاط مختلف جهان را داشتند به چالش می‌کشاند.
پژوهشگران اعتقاد داشتند که مورچه‌های غول پیکر برای بقا نیاز به آب و هوای گرم داشتند به همین جهت فقط در دوره‌ای که زمین با گرم شدن جدی مواجهه بوده امکان مهاجرت داشتند اما حالا نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهد که بدن آن‌ها مقاومت بسیار بیشتری در برابر سرما داشته بنابراین امکان تغییر زیست بوم در مقاطع مختلفی را داشتند.
انتهای پیام.