به گزارش خبرنگار باشگاه جوانی خبرگزاری برنا، زمانی که دو شخص با وجود تفاوتهایشان وارد زندگیمشترک میشوند، از آن جایی که با خصوصیات و ویژگی خود آشنا هستند اما از طرف مقابل شناختی ندارند و از تفاوتهایشان هم آگاهی کمتری دارند، تصور میکنند که بهتر از همسرشان میاندیشند و عمل میکنند و حق طبیعی خود میدانند که بکوشند ویژگی و نیاز خود را به هر طریقی که میتوانند به دیگری دیکته و خواستههای خود را تحمیل کنند.
این جاست که مسئله پرتوقعی زوجین به وجود میآید. در ادامه، نکاتی در همین باره مطرح خواهد شد.
اصطلاحی در روان شناسی به نام نظام انتظاراتی وجود دارد که تعیین میکند یک زن و شوهر چه توقعهایی میتوانند از یکدیگر داشته باشند اما الگوی مشخص و مدونی وجود ندارد که طبق آن نشان دهیم نظام منطقی برای انتظارات چیست و خواستهها و توقعات باید مطابق با آن باشد؟
این جاست که زن یا شوهر در مقابل خواستهها و نیازها و انتظارات طرف مقابلشان که آیا به حق و منطقی است یا خیر و تا چه اندازه و چطور باید به آن پاسخ گویند یا چطور برخورد کنند، مستاصل میمانند.
پرتوقعی در زندگیمشترک یا داشتن خواستههای بیش از اندازه ناشی از تفاوتهاست. بعضی زوجین اعتقاد دارند در ابتدا باید خواستهها و نیازهای خودشان برآورده شود. خودمحور و خودبین بودن ویژگی این افراد است که از پایینبودن اعتمادبهنفس و خودکمبینی، نیاز به مرکز توجه بودن و جلب توجه و مورد حمایت قرار گرفتن ناشی میشود.
البته عوامل اجتماعی و بیرونی هم در حرکت این نظام انتظاراتی به سمت نادرست و شکلگیری رابطهای با زوج پر توقع نقش دارند مانند ورود سلیقهها و نظرات دیگران در زندگی و تاثیر آن بر زوج، ناآشنایی با مشکلات یکدیگر، نداشتن زبان مشترک و ناتوانی در فهم یکدیگر و .... . شبکههای اجتماعی هم در این میان بیتاثیر نیستند، نشان دادن زندگیهای فیلترشده و شیرین و بدون مشکل و تجملاتی دیگران باعث پرتوقع شدن یکی از زوجین خواهد شد.
در رفتار با همسر پرتوقع، باید به چند نکته توجه کنید تا شرایط بدتر نشود، بیان محترمانه و بدون توهین و کنایه خواستهها و نیازها مهم است. تا میتوانید به جای قهر کردن یا فاصله گرفتن هنگام ناراحتی با یکدیگر صحبت کنید.
هر روزی که شما یا همسرتان نیاز داشتید کمی تنها باشید یا با دوستان و خانواده خود به تنهایی به گردش بروید، باید این اجازه را به یکدیگر بدهید. همچنین در هر شرایطی به یکدیگر و خانواده هایتان احترام بگذارید.
یادداشت: سیده زهرا جلیلیهاشمی - روانشناس
انتهای پیام/