به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛ ارائه چنین نقش هایی به پختگی کامل رسیده است.
فرید در «پالتو شتری» را نمی‌توان شخصیتی یکسره تیپیکال دانست. حتی برعکس، نویسنده تلاش خود را کرده تا پرسوناژی خلق کند که در زمره کاراکترهای کلیشه ای نبوده و رویارویی با او برای مخاطب تازگی داشته باشد. اما درخشانی با درکی درست از این شخصیت، رویکردی شبه تیپیکال را در واجهه با او را در پیش گرفته و با استفاده از بزارهایی چون بیان و بدن، قرائت شخصی خود را از «فرید» ارائه نموده است. برداشتی که البته برای همراهی مخاطب عام که دارای پیش فرضی ذهنی نسبت به این بازیگر است جذاب تر بوده و او را هر چه بیشتر به برقراری ارتباط با فیلم تشویق می‌کند.
بانیپال شومون نیز که عمده کارنامه کاری‌اش را آثار مربوط به حوزه تئاتر تشکیل داده است توانسته تجربیات پیشین از حضور روی صحنه نمایش را به قاب تصویر منتقل کند و حضوری گیرا و موثر داشته باشد. همچنین نباید از بازیگرانی چون پریویش نظریه و شاهرخ فروتنیان غافل شد که جلوه‌ای متفاوت از خود را نسبت به نقش آفرینی‌های پیشین‌شان ارائه کرده‌اند.
تلاش علی میرزایی برای خلق اثری متفاوت در ژانر کمدی قابل تقدیر است، اما در نهایت او موفق نمی‌شود خروجی کاملا قوام یافته از اثرش ارائه کند و «پالتو شتری» در متن و کارگردانی دارای خام دستی هایی است. برای نمونه نویسنده تلاش کرده است تا فیلمنامه را در ساختار و چارچوب کلاسیک و به شکل سه پرده‌ای به نگارش درآورد، اما با توجه به زمان فیلم، در جای نمایی نقاط عطف، تایمینگ دقیقی را رعایت نکرده است و به همین دلیل در برخی مقاطع، فیلم برای مخاطب خسته کننده می‌شود و این انفصال او از فضای کلی اثر به دنبال دارد. با این وجود، فضای پر حرارت و بهره گیری از ریتم مناسب در مسیر پیشرفت روایت باعث می‌شود همچنان رغبت لازم برای دنبال کردن اثر در میان مخاطب وجود داشته باشد. فیلمساز در پایان نیز نمی‌تواند خود را از قضاوت دور نگه دارد و برای انتقال پیام نهایی اثرش، آشکارا حمایت خود را از فرید اعلام می‌دارد و سادگی و خلوص او را می‌ستاید. همچنین از میان تئوری‌های گوناگون فلسفی که همچون مسیری پیچ در پیچ راه زندگی اصیل را به بی راهه کشانده‌اند، دستیابی به عمق مفهوم «زندگی» و «زیستن» را در ساده ترین صورتش می‌بیند و بهره گیری های فلسفی برای داشتن زندگی بهتر را، مردود شمرده و نکوهش می‌کند که این مسئله با توجه به پیشینه پژوهشی فیلمساز در مباحثات فلسفی، دارای اهمیت فرامتنی می‌شود که جای تٲمل دارد.
انتهای پیام//