به گزارش برنا؛ خنده‌های نامتناسب یا بی‌دلیل می‌توانند گیج‌کننده باشند. اگر دچار چنین حالتی شده‌اید ممکن است از خود بپرسید که چرا چنین واکنشی بروز می‌دهید به خصوص اگر در یک جمع، شما تنها فردی باشید که به موضوعی که خنده‌دار نیست، می‌خندید یا خنده‌های بلند و اغراق آمیز در مقایسه با دیگران دارید.
اگر متوجه شده‌اید که اغلب اوقات بی‌دلیل می‌خندید، ممکن است این موضوع برایتان ناخوشایند باشد و بخواهید بدانید که چرا دچار این حالت می‌شوید و یا اینکه آیا این یک اختلال است و اگر هست، نام آن چیست؟
خنده‌ای که دلیلی ندارد یا اغراق‌آمیز است، اغلب به عنوان «خنده پارادوکس» یا «خنده متناقض» شناخته می‌شود که می‌تواند نوعی اختلال عاطفی باشد.
برای خنده پارادوکس، اصطلاحات زیر نیز ممکن است بکار رود:
– خنده بیمارگونه
– ناخویشتن‌داری عاطفی (PBA)
– خنده های نامتناسب
در حالی که خنده متناقض ممکن است به عنوان بخشی از ناخویشتن‌داری عاطفی رخ دهد، افراد مبتلا به این اختلال در عین حال ممکن است گریه غیرقابل کنترلی را نیز تجربه کنند.
خنده پارادوکس خنده‌ای است که به‌طور غیرقابل کنترل، بی‌نتیجه یا خارج از چارچوب با وضعیت یا شرایط عاطفی فرد رخ می‌دهد. اگر کسی خنده پارادوکس داشته باشد، ممکن است بدون شنیدن یا دیدن اتفافی طنز یا خنده‌دار یا در موقعیت‌های جدی، بخندد.
تجربه خنده پارادوکس دلایل مختلفی دارد. این حالت می تواند به دلیل مشکلات روانی، عاطفی یا حتی پزشکی در یک فرد رخ دهد.
گاهی برخی از افراد که دارای احساسات منفی و استرس بالایی هستند، به طور ناخودآگاه خنده‌های هیستریک را تجربه می کنند و ممکن است این خنده ها، شدید و به شکل نامتناسب با موضوعی که برای دیگران عادی است، اتفاق بیافتند.
خنده هیستریک، خنده ای کاملا ناآگاهانه است که در موقعیت‌های استرس‌زا، پرتنش و هیجانی در فرد پدید می‌آید. معمولا کنترلی روی این مدل خنده وجود نداشته و کاملا غیرعمدی اتفاق می افتد.
جالب است بدانید که حتی در برخی موارد، کسانی که مبتلا به بیماری هیستریک نیستند هم در شرایط مختلف این نوع از خنده ها را از خود بروز می‌دهند.
گاهی ممکن است خنده هیستریک در شرایط استرس زا و پر تنش ایجاد شود، گاهی نیز می تواند ناشی از یک حس انتقام باشد و یا برای پوشاندن یک دروغ و حتی در مواردی به منظور حیله و فریبِ دیگران از فرد سر می زند.
خنده هیستریک یا عصبی اغلب تشخیص داده نمی‌شود و یا با برخی اختلالات رفتاری اشتباه گرفته می شود. با این وجود، وقتی که تشخیص داده شد با دارو قابل کنترل خواهد بود.