به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ با توجه به اینکه سریال های چند فصلی چند سالی است که در کشور ما مد شده است و سریال هایی چون پایتخت، نون خ، زیرخاکی و ... با استقبال مخاطبان به فصل هایی کشیده است تصمیم داریم تا در گزارشی بررسی کنیم که چه عواملی می تواند در کشیده شدن یک سریال به فصل های آینده دخیل باشد، قصه، رنگ آمیزی شخصیت ها و ... را با کارشناسان این حوزه بررسی می کنیم.
علیرضا سبط احمدی، تهیه کننده سینما و تلویزیون در این باره معتقد است:
ما شاید در میان کشورهای حرفه ای در عرصه سریال سازی و سینما، تنها کشوری هستیم که از جنس فرهنگ خودمان سریالی را در نهایت 50 قسمت میسازیم و آن را قطع می کنیم. مسلما من موافق هستم تا سریال فصل های مختلف داشته باشد، چرا که ما می توانیم در فصل های مختلف سلیقه مخاطب را بسنجیم و حجم مخاطبان را بررسی کنیم و اگر یک اثری موفق بود به ساخت آن ادامه دهیم. در تمام دنیا حتی در هالیوود که حرفه ای ترین ساختار فیلمسازی را در دنیا دارد فیلم های چند فصلی می سازند. برعکس ما هستند و در یک فصل 10 الی 12 قسمت را از نظر جذب سرمایه، اسپانسر و آگهی هایی که می تواند مخاطب را جذب کند مورد ارزیابی قرار می دهند.حتما موافق این هستتم که تولید فصل های مختلف یک سریال می تواند در مخاطب سازی آن کمک کند.
تهیه کننده سریال «همسایه ها» گفت: ما در یک فصل 10 الی 12 قسمتی کاملا می توانیم متوجه شویم که یک سریال مخاطب خودش را دارد یاخیر، مسلما جذب اسپانسر، جذب آگهی های تبلیغاتی و بازرگانی، جذب درصد مخاطبی که می خواهد داشته باشد مشخص خواهد شد. ما دو بخش داریم بخش اول در کشور ما بسیار قوی تر است و آن بخش فرهنگ سازی و محتوایی است که سفارش دهنده به ما می دهد. هدف اول تلویزیون محتوا و سیاست و فرهنگی است که می خواهد توسط سریال به جامعه تزریق کند طبیعتا در این بخش نگاه می کند که آیا به هدف مورد نظر رسیده است یا خیر.
این تهیه کننده بیان کرد: زمانی که ما در بحث محتوایی و فرهنگی موفق بوده باشیم به بحث درآمدزایی، بازرگانی و تبلیغات می رسیم، مانند کاری که پایتخت انجام داد. ما دو سریال را می توانیم مثال بزنیم یک سریال بچه مهندس که صرفا بحث فرهنگی و محتوایی بود و بازرگانی و جذب مخاطب نداشتیم اما سریال پایتخت صرفاً بحث فرهنگ سازی نبود، مخاطب محور و محتوا محور بود اما بیشتر نگاهش به بازرگانی، تبلیغات و جذب سرمایه بود.هر دو کار در مورد این بود که ببینیم ما به هدف رسیده ایم یا نه.
علیرضا سبط احمدی ادامه داد: دنیا و هالیوود هم همین نگاه را دارد یک سریال باید جذب مخاطب، سیاستگذاری اقتصادی،جذب اسپانسر، تبلیغات و آگهی جذب کند و داشته باشد، هرجایی که این مباحث وجود نداشته باشد قطع خواهد شد. بحث تبلیغات و بازرگانی کم اهمیت تر از بحث محتوا است اگر ما این سه مورد را داشته باشیم میتوانیم سریال هایمان را در فصل های مختلف بسازیم تا با مناسبات روح سریال هایمان نقش خودشان را با اتفاقات اجتماعی و فرهنگی ایفا کنند.
تهیه‌کننده سریال «خوب، بد، زشت» گفت: ما سریال هایی داریم که ۲۵ سال مداوم روی آنتن بوده‌اند زیرا به آن هدفی که میخواستند رسیده بودند. اگر در یک فصل از سریال بحث محتوایی، فرهنگ‌سازی، اقتصادی و بازرگانی را ایجاد کنیم می توانیم فصل های بعد آن سریال را بسازیم وگرنه به نفع مان هست که ادامه ندهیم.
سبط احمدی با بیان اینکه ما چند محدودیت در سریال و فیلمسازی داریم توضیح داد: ما در سریال سازی چند محدودیت داریم، اولین محدودیت ما محدودیت محتوایی است. در دنیای بیرون از ما با توجه به فرهنگ و تفکرات خودشان می‌توانند از تمام المان های کار تصویری برای جذب مخاطب شان استفاده بکنند و می توانند از تمام اسپانسر های موجود استفاده کند تا مخاطبان خود را جذب کنند اما ما به دلیل یکسری از ملاحظات اخلاقی، اجتماعی و شرعی نمی توانیم این کار را انجام دهیم و از تمام بضاعت موجود در سریال و فیلمسازی نمی توانیم استفاده کنیم و در یک جایی به بن بست می رسیم حتی ما نمی توانیم از خیلی از مسائل محتوایی روز استفاده کنیم و به آنها بپردازیم.
سبط احمدی افزود: در سایر کشورها حتی با رئیس‌جمهو، پارلمان و ... شوخی می‌کنند، نقد می‌کنند و حتی در سریال ها از شخصیت های طراز اولشان استفاده می کنند و آنها را نقد می‌کنند اما ما حتی نمی توانیم آنها را در یک کار نمایشی و تلویزیونی نقد کنیم. پس ما مقداری محدودیت داریم و به بسته شدن موضوعات و سیاست های فرهنگی در ساخت فیلم و سریال ها می رسیم.
او گفت: بنابراین طبیعتا نمی توانیم به هدف مدنظرمان برسیم حتی در سریال های پرمخاطبی مانند نون خ، پایتخت و ... به جاهایی می رسیم که حس می کنیم گویا موضوع و بچه قصه ندارد زیرا دست نویسنده و کارگردان بسته می شود و موضوعاتشان محدود خواهد شد و مجبور به کوتاه کردن قصه خواهند شد.
سبط احمدی با اشاره به اینکه فیلم ها و سریال هایمان نشان داده است که قصه و سوژه برای مخاطب مهمتر است، توضیح داد: سوژه و قصه خیلی مهمتر از شخصیت ها و سلبریتی ها است چرا در واقع مخاطبان با قصه هایی که مسائل روز و ناگفته هایی که در دلشان مانده است را مطرح کند بیشتر ارتباط برقرار و همزاد پنداری می کنند پس طبیعتاً شخصیت ها، سلبریتی ها و بازیگر ها در درجه دوم قرار دارند؛ اما کارهای بسیاری را داشتیم که قصه خوب داشته اما بازیگر چهره نداشته و مخاطبان بسیاری را جذب کرده است مانند سریال «گاندو» که بازیگران چهره زیادی نداشته است اما توانسته مخاطبان را به خود جذب کند، پس ارتباطی که سوژه با مخاطب برقرار می کند در درجه اول قرار دارد.
علیرضا سبط احمدی گفت: ما اکنون در موقعیتی هستیم که صدها و هزاران شبکه های تلویزیونی بالای سر ما و همه با هدف هستند نه تنها در ایران بلکه در تمام کشورهای دنیا اینگونه است. اکنون در موقعیتی قرار داریم که در بحث تهاجم فرهنگی، اندیشه‌ای و تفکری رسانه های بسیاری به وفور بالای سر ما چرخ می زنند و ما را رصد می کنند.
این تهیه کننده با بیان اینکه کودک و نوجوان ما اسیر این تهاجم فرهنگی شده‌اند، ادامه داد: اکنون در یک مقطعی هستیم که باید بین رسانه ملی و هنرهای نمایشی و مخاطبین ارتباطی عمیق برقرار کنیم، رابطه ای که متاسفانه مقداری از هم گسسته شده و گویی این ارتباط قطع شده است و متاسفانه فاصله مخاطبان و رسانه ها با یکدیگر در حال قطع شدن است. گاهی به اشتباه شبکه نمایش خانگی در مقابل رسانه ملی قرار میگیرد اما ما سه بازوی قدرتمند در کشورمان به نام تلویزیون، سینما و شبکه نمایش خانگی داریم که این بازوی‌های قدرتمند باید در یک اندیشه جمع شوند و بازوی محکمی برای مقابله با تهاجم اندیشه‌ای که در ما رواج پیدا می کند باشند و باید فرهنگ کودک و نوجوان مان را که دستخوش تهاجم فرهنگی می شود سر و سامان دهیم.
علیرضا سبط احمدی در پایان گفت: گاهی اوقات به یک دعوای داخلی می رسیم اما همه باید متحد شویم برای اینکه با تهاجم فرهنگی مقابله کنیم پس ما نیازمند آثار جذاب و مخاطب پسند هستیم که مخاطبان بتوانند به آن جذب شوند و نیازشان را برطرف کنند اما متاسفانه هیچ گونه ارتباطی میان آثاری که اکنون وجود دارد و مخاطبان برقرار نمی شود و ما به جای اینکه در مقابل دشمن بایستیم و مبارزه کنیم خم شده ایم، دست هایمان را بالا برده و تسلیم شده ایم.
انتهای پیام/