به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری برنا، نزیک به دو دهه است که شاهد قدرت گرفتم ایجنت‌ها یا مدیران برنامه در فوتبال ایران هستیم. از زمانی که فوتبال ایران حداقل در ظاهر سر و شکل حرفه‌ای به خود گرفت، شاهد قدرت گرفتن بیشتر ایجنت‌ها در فوتبال ایران بودیم.
طبق قانون و عرف ایجنت‌ها از انتقال یک مربی یا بازیکن بین 5 تا 20 درصد سود مالی می‌برند که میانگین این عدد 10 درصد از کل مبلغ قرارداد است. یعنی اگر یک بازیکن با 15 میلیارد به تیمی برود، حداقل یک میلیارد و پانصد میلیون تومان حق‌الزحمه مدیربرنامه است که این مبلغ در قراردادهای بیشتر، برای ایجنت بیشتر هم می‌شود.
البته گرفتن این مبالغ توسط ایجنت‌ها غیرقانونی نیست و دیگر تمام اهالی فوتبال با این موضوع کنار آمده‌اند اما موضوع مورد بحث ما چیز دیگری است.
با این شرایط مسلما بیشتر ایجنت‌ها در هر قرارداد بیشتر از اینکه به فکر بازیکن، آینده و صلاح او باشند، به فکر دستمزد خود هستند. به این ترتیب برای یک ایجنت بهتر است تا بازیکن یا مربی تحت قراردادش به جای قرارداد مثلا پانزده یا هجده میلیاردی، با قراردادی 100 میلیاردی به تیمی برود تا حق‌الزحمه خودش هم فقط در یک فقره قرارداد به 10 میلیارد تومان برسد.
این یعنی بستن یک قرارداد سنگین بیشتر به نام بازیکن یا مربی است اما در عمل به کام ایجنت چون یک بازیکن یا مربی مبلغ را برای یک سال یا بیشتر می‌بندد و در ازای قرارداد باید در خدمت باشگاه باشد و حتی سلامتش به خطر بیافتد اما یک ایجنت با کمترین خطر و حتی کار میتواند مبلغ خوبی را به جیب بزند.
نکته عجیب ماجرا اینجاست که خیلی از مواقع درآمد یک ایجنت در نقل و انتقالات خیلی بیشتر از درصد بالایی از بازیکنان و مربیان فعال در ایران است. به خاطر همین هم بیشتر مدیران برنامه در مذاکرات خود قبل از اینکه فکر آینده یا شرایط بازیکن و مربی باشند، فکر درآمد خود از آن قرارداد هستند.
همین موضوع باعث می‌شود در ایران یا حتی دیگر کشورهای جهان گاها شاهد نقل و انتقالات عجیب و غریب باشیم. این وسط فقط خود بازیکن است که میتواند به فکر آینده و صلاح خودش باشد و با برخی پیشنهادهای به ظاهر وسوسه برانگیز اما در باطن خطرناک مخالفت کند.
پس نتیجه این می‌شود خیلی از ایجنت‌ها مخصوصا در فوتبال ایران بیشتر از اینکه فکر احترام یا آینده مالی موکل خود باشند، فکر درآمد خود از یک قرارداد هستند.
نوشته از میلاد اعظمی
انتهای پیام/