به گزارش برنا؛ فکر می‌کردیم که قهرمان‌های بازی‌های رایانه‌ای و تک‌تیراندازهای کال آف دیوتی، بی رقیبان نبردهای کلش آف کلنز و پاپجی اگر یک بار در واقعیت اسلحه ببینند، قالب تهی می‌کنند.
فکر می‌کردیم نسلی که هنوز ریش و سبیلش درنیامده بود و قاچاقی خودش را به خط مقدم جنگ می‌رساند، تمام شده است.
فکر می‌کردیم نسلی که روی میدان مین رقص مردانگی می‌کرد تا خط سقوط نکند، تمام شده.
دروغ چرا؟ با خودمان می‌گفتیم ما که سروته‌مان را از پایگاه‌های بسیج جمع می‌کردند، این شدیم وای به حال این‌ها...!
همه این تصورات را یک شات دوربین مداربسته ماجرای حمله تروریستی به شاه‌چراغ شست و برد.
مردم در حال فرار از شلیک گلوله یک داعشی هستند، مردی در قاب دوربین‌های مداربسته زمین می‌خورد، سرش به دیوار برخورد می‌کند و ناگهان نوجوانی بی‌مهابا وارد قاب می‌شود و بی‌توجه به شلیک‌ها به مرد افتاده از نسل ما کمک می‌کند.
این سناریوی فیلم‌های هالیوودی نبود که با افکت‌های مختلف، بهترین سکانس فیلم تلخی را بسازد...! نه، نه این خود حقیقت بود که جلوی دوربین بی‌کیفیت مداربسته آمد و جایزه اسکار مردانگی را در جشنواره قلب‌های ما تصاحب کرد.
این خود شهید حججی بود، خود آرمان علی‌وردی بود، خود حاج قاسم بود، اصلاً خود ایران بود.
من سر تعظیم فرود آوردم در مقابل این سکانس، من دست‌هایم بالاست، مبالغه نیست، خون حاج قاسم در حال جوانه زدن است! من دیروز اولین شکوفه‌اش را دیدم.
من تسلیمم در مقابل این بزرگ‌مرد کوچک شاه‌چراغ....
یادداشتی از مرتضی قربانی؛
انتهای پیام/