به گزارش خبرگزاری برنا، کمتر از یک ماه تا سالروز مرگ مشکوک مهسا امینی مانده است و مشاهده سناریوسازی های رسانه ها برای بهره گیری از این اتفاق جالب توجه است. مشکوک بودن مرگ مهسا امینی، به خاطر شائبه های عضویت وی در گروه های تجزیه طلب و تروریست نیست بلکه پروپاگاندای رسانه ای که شبکه های معلوم الحال بی بی سی و ایران اینترنشنال برای این اتفاق رغم زدند، آن اتفاق را یک پدیده معمولی نشان نمیدهد.
نگاهی به روند شلوغی های سال گذشته نشان میدهد که تغییرات اساسی در پارادایم آشوب سازی دشمنان به وجود آمده است. حضور جاسوس – خبرنگاران، جلوه ای جدید به خود گرفته و در این شمایل جدید جاسوسی، خبرنگاری با واسطه ای رسمی یا غیر رسمی در دوره های زیرنظر سازمان های جاسوسی، آموزش میبیند. فرد آموزش دیده، به طور خواسته و یا حتی ناخواسته، سعی بر التهاب اذهان عمومی داشته و با تکرار دروغ برای خود و مخاطبان، آن را درست میپندارد. اما آیا خواسته سازمان های جاسوسی، تنها ملتهب نمودن افکار عمومی مدنظرش است؟
بررسی تغییرات فرهنگی و اجتماعی کشور بعد از هشت سال دفاع مقدس میتواند دید جامع تری از رخدادهای سال گذشته و یا حتی 1378 و 1388 به ما بدهد.
بعد از هشت سال دفاع مقدس و قبول قطعنامه آتش بس توسط امام خمینی (ره)، شیوه تهاجم علیه ایران تغییر کرد و این بار، سبک زندگی و الگوی زندگی ایرانی – اسلامی مورد حمله قرار گرفت. با گذر کردن از میزان تسهیل نمودن اثر این حملات توسط دولت اصلاحات، در میابیم که هدف اصلی در این حمله، زنان و جوانان هستند. این اهداف برای این انتخاب شدند که تاثیر بسیار زیادی در تشکیل خانواده و حفظ خانواده دارند و از پایه های الگوی زندگی ایرانی – اسلامی هستند.
در دهه 70 شمسی بود که گفتمان فمنیسم در سطح جامعه نخبگانی دانشگاه، پراکنده شد و الگوی زن غربی به عنوان زن قدرتمند بر جامعه تحمیل شد. مروری بر جراید اقماری جبهه به اصطلاح اصلاح طلب و همراهی دولت در آن سال ها، حمله بی امان قدرت طلبان را بر الگوی زندگی ایرانی – اسلامی نشان میدهد. لازم به ذکر است که ایده تفکری این قدرت طلبان، نشات گرفته شده از پدران معنوی کاپیتالیسم است و زن را به مثابه کارگران کم دستمزد مستضعف، درنظر میگیرد. جالب اینجا است که بعد از ضربه سهمناکی که از دولت غیرهم گفتمان خود دریافت کردند، باز از پای ننشسته و به صورت سایبری سعی بر پخش گفتمان کالاانگاری زن داشتند. در همین دهه بود که باب ارتباطات خارج از عرف و شرع میان دانشجویان دانشگاه باز شد و شروع سونامی طلاق در نیمه دوم دهه 80 و اوایل دهه 90 کلید خورد.
با نگاه به فعالان جراید روزنامه های اقماری آن روزها و منتشرکنندگان ایده فمنیسم در جامعه نخبگانی دهه 70 شمسی، به نام های آشنایی نظیر معصومه علینژاد (مسیح علینژاد) و مهرانگیز کار برمیخوریم. در سلسله رخدادهای دهه 90 شمسی و شلوغی های بعد از مرگ مهسا امینی، نام این دو نفر به چشم میخورد. بازوی عملی و رسانه ای، مسیح علینژاد بوده و مهرانگیز کار نیز در گذر زمان، کم کم از دور بازی کنار گذاشته شده است؛ البته که با به صدا در آمدن زنگ خطر بی محتوایی، از وی و فرزندانش نیز استفاده رسانه ای میشود.
در نیمه دوم دهه 80 و دهه 90 شمسی، هجمه های رسانه ای بلندگوهای سرویس های جاسوسی، نقطه مشترک حمله را بحث حجاب مطرح کرد و با تولید ادبیات و ادامه آشکار الگوی "زن غربی، زن قدرتمند"، سعی بر اضمحلال حیاء زنان و دختران داشت. در کنار این الگونمایی و اضمحلال حیاء زنانه، روایت هایی برای بی غیرت کردن مردان جامعه پخش شد و این دو صفت – حیاء و غیرت – که بنیان خانواده را مستحکم نگه میدارند را دستمایه بازی قرار داد.
حیاء زنان، دختران، جلوه خود را در نوع پوشش و حجاب نشان میدهد و این حمله همه جانبه به حجاب شرعی و یا حتی عرف نزدیک به شرع، نشان از دقت نظر کارفرمایان حمالان رسانه ای دارد.
حمله به حجاب اگر با موفقیت به سرانجام برسد و صفات حیاء و غیرت در جامعه کمرنگ شود، آینده روحی و روانی مردان و علی الخصوص زنان آینده را نمیتوان راضی کننده درنظر گرفت چراکه بروز بیرونی کمرنگی این صفات در افراد جامعه، سست شدن خانواده ها و ناآرامی عاطفی و جنسی افراد جامعه است. الگوهای مشاهده شد در سطح جهان نیز بر این ادعا صحه میگذارند و نگاهی به درصد افراد افسرده هر جامعه موید آن خواهند بود.
باید دید زنان و دختران کشور، اسیر این حملات استعمارگرایانه خواهند شد یا خیر! آیا آرامش خواهی زنان به عنوان نقطه ثقل عاطفه و احساس خانواده، میگذارد این هجوم فاحشه گری به سرانجام برسد؟ آیا مقابله تاریخی زنان ایران با بی بند و باری، دیگر تکرار نخواهد شد و از آن، تنها در مقابله با رضاخان و پیشبرد انقلاب اسلامی یاد خواهد شد؟
سوالاتی از این قبیل با آمار و ارقام صحت سنجی شده، جواب داده خواهند شد و تحلیل جامعه شناسان و متخصصان دین در حوزه خانواده، کمک کننده خواهد بود. بدیهی است که جدای از نقش مردم به عنوان حافظان عقل نظری و عملی جامعه، نقش قانون گذاران و مسئولان فرهنگی کشور را نباید فراموش نمود و کوتاهی آنان است که باعث دلسردی مردم و عمق کم عقل عملی جامعه است.
نویسنده:سهیل پورداوود
انتهای پیام/