به گزارش برنا؛ در تابستان سال ۲۰۲۰ میلادی آتش سوزی به حفاظت گاه ملی موهاوی در جنوب شرقی کالیفرنیا گسترش یفت و بیش از ۱.۳ میلیون درخت جاشوا را سوزاند. سه سال پس از آن در سال ۲۰۲۳ میلادی زمانی که آن منطقه رکورد گرم‌ترین نقطه روی زمین در آن سال را به نام خود ثبت کرد آتش سوزی یورک با مساحت ۹۳۰۷۸ هکتار بیش از دو برابر حریق قبلی گسترش یافت و جنگل‌های بزرگ گونه‌های شرقی یوکای وحشی را سوزاند. اکنون وارد شدن به آن منطقه سوخته حالتی سورئال را به ذهن متبادر می‌سازد.
اکثر درختان مانند سنگ قبر ایستاده اند و تنه آن‌ها به رنگ سفید استخوانی درآمده است. چنین آتش‌سوزی‌های مرگباری، همراه با افزایش خشکی و گرمایش ناشی از تغییرات آب و هوایی سرنوشت هر دو گونه شرقی و غربی درخت نمادین جاشوا را تیره و تار ساخته است.
در حالی که برخی از جوانه‌های درخت جاشوا به طور طبیعی در خاکستر این آتش‌سوزی‌ها شکل گرفته اند توزیع کنندگان معاصر آن‌ها جوندگان ذخیره کننده بذر صرفا فاصله کمی از لانه‌های خود را طی می‌کنند. به طور خلاصه، درختان جاشوا سریع‌تر از آن چیزی که جوانه‌ها می‌توانند ریشه بدهند ناپدید می‌شوند. در غیاب جانوران بزرگی مانند تنبل زمینی‌های غول پیکر که برخی دانشمندان فرض می‌کنند بیش از ۱۲۰۰۰ سال پیش به عنوان پراکنده کننده بذر درختان جاشوا بوده اند داوطلبان انسانی سازماندهی شده توسط سرویس پارک ملی با کاشت جوانه‌های یوکا در سراسر مناظر مسئولیت این کار را برعهده گرفته اند. در سال‌هایی که پروژه بازسازی در حال انجام است داوطلبان و محیط بانان پارک هزاران جوانه درخت جاشوا را در محل وقوع آتش سوزی و خاکستر حاصل از ان کاشته اند. برای برخی از روزهای کاشت داوطلبانه در سال‌های ۲۰۲۱ و ۲۰۲۳ میلادی آن‌ها از کمک پسرعموی دور خود! یکی از توزیع کنندگان احتمالی بذر باستانی استفاده کردند: شتر.
"جنیفر لاگوسکر" صاحب سه شتر به نام‌های چیکوف، سالی و هربی است که با حمل جوانه‌های سنگین درخت جاشوا و سایر لوازم به مکان‌های دورافتاده سوخته شده در آتش به داوطلبان کمک کردند. لاگوسکر توضیح می‌دهد که شترها به خوبی برای حمل بارهای سنگین و راه رفتن در مسافت‌های طولانی سازگار هستند، زیرا پاهای آنان غول پیکر است و وزن شان را به طور یکنواخت بر روی زمین توزیع می‌کند و این موضوع باعث می‌شود در محیط‌های بیابانی کارآمدتر باشند.
با این وجود، تاریخچه حضور شترها در حفاظت گاه ملی موهاوی نه تنها به استفاده از آن حیوانات به مثابه نقشه برداران مسیرهای تاریخی در سراسر بیابان موهاوی در اواسط دهه ۱۸۰۰ میلادی باز می‌گردد بلکه سابقه‌ای طولانی‌تر دارد. خویشاوندان دور آنان یعنی شتر Camelops hesternus یا "شتر دیروز" بوده که زمانی در محلی که اکنون موهاوی نامیده می‌شود سکونت داشته است.
این شترهای معاصر مانند شتر دیروز میوه‌های درخت جاشوا را نمی‌خورند، اما استفاده از آن‌ها برای حمل جوانه‌های درخت جاشوا و آب بازتابی از گذشته و راه حلی جذاب برای امروز است چالش نجات درختی که به طور خاص در برابر ناپدید شدن در آب و هوای متغیر آسیب پذیر است: اگر پستانداران بزرگی را که قادر به انتقال بذر به مسافتی دورتر و به شکلی سریع‌تر هستند را به اکوسیستم‌هایی که به آن‌ها نیاز دارند بازگردانیم چه خواهد شد؟
شترهای امروزی همگی یک نیای مشترک به نام "پاراکاملوس" داشته اند که میلیون‌ها سال پیش از "شتر دیروز" فاصله گرفت و از پل خشکی عبور کرد و به اوراسیا رفت و چشم انداز درخت جاشوا را با مردمان آن منطقه از سیاره زمین به اشتراک گذاشت. شترها در طول انقراض جانوران بزرگ در اواخر دوره پلیستوسن در کنار تنبل زمینی غول پیکر ناپدید شدند که نشان دهنده از بین رفتن توزیع کنندگان عظیم بذر درختان بود. با این وجود، شواهد کاملی در این مورد وجود دارد و برخی از دانشمندان می‌گویند که گسترش دانه‌های درخت جاشوا مدت هاست به جوندگان متکی بوده است.
لاگوسکر در سال ۲۰۲۱ میلادی تصمیم گرفت با شترهای خود به کاشت درخت کمک کند. لاگوسکر امیدوار است در سال‌های آینده در صورت دعوت مجدد برای تلاش‌های داوطلبانه آتی همکاری نزدیک تری داشته باشد تا قطاری طولانی از ۱۲ شتر را سازماندهی کند. این فرآیند کاشت و آبیاری را در آینده کارآمدتر می‌کند، زیرا برخی آنان همچنین آماده کمک به مالکان خصوصی آسیب دیده از آتش سوزی یورک هستند. استفاده از شتر می‌تواند راه حلی قدرتمند برای احیای جنگل‌های درخت جاشوا پس از آتش سوزی‌های جنگلی باشد. " برندان کامینگز" مدیر حفاظت از مرکز تنوع زیستی، بارها در تلاش برای کاشت در حفاظت گاه شرکت کرده است. او می‌گوید شترها از ظرفیت بالقوه زیادی برای افزایش تلاش‌های بازسازی در مناطق دورافتاده برخوردار هستند به ویژه از آنجایی که موهاوی گرم‌تر و خشک‌تر می‌شود به این معنی که جوانه‌ها برای زنده ماندن به آب بیش تری نیاز دارند.
در ماه آگوست سال جاری اعلام شد که ۸۰ درصد از درختانی که در فاصله سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ کاشته شده از بین رفته اند. کامینگز اشاره می‌کند که نجات درختان جاشوا در چنین شرایط تشدید شده‌ای از نظر آب و هوایی مستلزم کار اساسی و هزینه پول زیادی می‌باشد و هر چیزی که بتوان از آن برای پیشبرد تلاش استفاده کرد باید اجرایی شود. کامینگز می‌گوید:"در پایان یک روز طولانی در اواخر سال گذشته در حفاظت گاه سه شتر در یک صف منظم و کارآمد راه رفتند و سایه‌های بلندشان بر جای زخم سوختگی ناشی از آتش سوزی کشیده شد. با ۲۴ جوانه درخت جاشوا که کاشته و آبیاری شد آنان با بارهای سبک به مقر کاشت بازگشتند. آنان یکی از پاهای شان را جلوی پای دیگر می‌گذارند و از کنار یوکاهای در معرض آتش قرار گرفته می‌گذرند".