به گزارش برنا؛ بی آنکه متوجه باشیم، بدن ما هر روز با انجام فعالیت‌های مختلف و شگفت انگیز در راستای ایجاد و حفظ تعادل خود قدم بر می‌دارد. در واقع برای اینکه بتوانیم روی دو پای خود بمانیم، تعاملی ظریف بین چشم ها، گوش ها، مغز و ماهیچه هایمان به طور ممتد در جریان است.
در مبحث تعادل بدن؛ چشم عضوی بسیار حیاتی به شمار می‌رود، چرا که سیگنال‌های بصری بی شماری را در مورد موقعیت فضایی ما در اختیارمان قرار می‌دهد. به همین دلیل است که حفظ تعادل با چشمان بسته ممکن است مقداری دشوار باشد.
چشمان ما همچنین سیگنال‌هایی را به مغز می‌فرستند و از این طریق به مفاصل و ماهیچه‌ها اطلاعات کافی می‌دهند تا در چه موقعیتی و چگونه حرکت کنند. به عنوان مثال اگر مانعی را در مسیر خود مشاهده کنید، این نشانه بصری به مغز شما فرستاده و سپس به ماهیچه‌ها سیگنال داده می‌شود تا راه خود را تغییر دهید و اطراف مانع مد نظر با دقت قدم بردارید.
گوش داخلی نیز در فرآیند تعادل نقش دارد. از جمله مکانیسم‌های ظریف و کوچک آن، کانال نیم دایره‌ای محسوب می‌شود. این لوله پر از مایع به سیستم عصبی مرکزی در مورد موقعیت سر هشدار می‌دهد.
انسان در عین حال از یک مکانیسم داخلی منحصر به فرد نیز بهره می‌برد که به سیستم عصبی موقعیت دقیق دست‌ها و پا‌های فرد را اطلاع می‌دهد. به این سیستم جهت گیری فضایی داخلی می‌گویند و در واقع یک حس خودکار است که به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از محل قرارگیری اندام‌های خارجی خود داشته باشیم.
اطلاعات کامل در این زمینه از طریق مجله علوم ارتوپدی قابل دسترسی است.
پیش از هر چیز بهتر است به جای استفاده از تایمر، یک فرد همراه داشته باشید که بتواند زمان تست را با دقت بیشتری برای شما ثبت کند، زیرا چشمانتان در تمام طول زمان آزمایش بسته خواهد بود. همچنین مهم است که در صورت زمین خوردن یک نفر نزدیکتان باشد.
- با پای برهنه روی زمین مسطح و سخت بایستید و سپس چشمان خود را ببندید
- یکی از زانوهایتان را خم کرده و پای خود را بلند کنید. اگر چپ دست هستید، روی پای چپ خود بایستید و پای راست را بلند کنید. اگر راست دست هستید، برعکس عمل کنید. همچنین نیازی نیست که پایتان را خیلی بلند کنید؛ تنها کافیست چند سانتی متر از سطح زمین فاصله داشته باشد.
- از شخصی که همراه شماست بخواهید ساعتش را چک کند و زمان بگیرد. به نظرتان چقدر می‌توانید موقعیت مذکور را بدون پایین آوردن پا یا باز کردن چشمان خود نگه دارید؟
- تست را ۳ بار تکرار و سپس زمان‌های به دست آمده را جمع کنید. عدد حاصل را بر ۳ تقسیم کنید تا میانگین تعادل شما مشخص شود. به عنوان مثال، اگر حاصل تست ۱ عدد ۴ ثانیه، تست ۲ عدد ۸ ثانیه و تست ۳ عدد ۶ ثانیه باشد، ۴، ۸ و ۶ را جمع می‌کنید تا به عدد ۱۸ برسید. با تقسیم بر ۳، میانگین زمان تعادل شما ۶ ثانیه می‌شود.
جای تعجبی ندارد که با افزایش سن، تعداد ثانیه‌ها کاهش می‌یابد. به عنوان مثال، در گروه ۲۵ تا ۳۰ ساله، میانگین زمان تعادل با چشم بسته ۲۸ ثانیه است. این عدد برای افراد ۵۰ ساله، ۹ ثانیه است. افراد ۶۵ ساله نیز به طور متوسط ۵ ثانیه و افراد ۷۰ ساله ۴ ثانیه می‌توانند تعادل خود را حفظ کنند. گفتنی است که با وجود سن عددی بالاتر، هرچه فرد در شرایط فیزیکی بهتری قرار داشته باشد (برای مثال افراد ورزشکار)، به مدت بیشتری می‌تواند تعادل خود را حفظ کند و در نتیجه سن بدنی کمتری خواهد داشت.
بدین ترتیب اگر قادر به حفظ تعادل به مدت بیش از ۳۰ ثانیه باشید، فارغ از سن واقعیتان سن بدنی شما زیر ۲۵ سال قلمداد می‌شود. به همین ترتیب اگر ۲۵ تا ۳۰ ثانیه این وضعیت را حفظ کنید، سن بدنی شما ۳۰ سال است. ۱۵ تا ۲۰ ثانیه معادل ۳۵ الی ۴۵ سال و ۵ تا ۱۰ ثانیه معادل ۵۵ الی ۶۰ سال و بالاتر در نظر گرفته شده اند.