به گزارش برنا؛ امام رضا علیه‌السلام ضمن توصیه‌هایی به اباصلت هروی در آخرین جمعه ماه شعبان درباره آمادگی جهت ورود به ماه مبارک رمضان فرمود «... در دلت کینه هیچ مؤمنى نباشد مگر اینکه آن را از دل بیرون کنى و نه گناهی که مرتکب شده باشی، جز اینکه آن را از دلت برکنی؛ وَ لَا فِی قَلْبِکَ حِقْداً عَلَى مُؤْمِنٍ إِلَّا نَزَعْتَهُ وَ لَا ذَنْباً أَنْتَ مُرْتَکِبُهُ إِلَّا قَلَعْتَ عَنْهُ.
در این روایت درباره تأثیر منفیِ حقد و کینه در ماه مهمانی خدا گفته شده است؛ چرا که محل حب و بغض و کینه، در قلب (روح) انسان است؛ از این جهت است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود:
«مَنِ اطَّرَحَ الحِقدَ اسْتَراحَ قَلبُهُ و لُبُّهُ؛ یعنی هرکه کینه را دور ریزد، قلب و ذهنش آسوده شود.»
اما اهمیت قلب و روح از آن روست که روح، مرکز ایمان و مرکز بهره‌مندی از انوار مقدس الهی محسوب می‌شود. خداوند در آیه14 سوره حجرات به این مهم اشاره کرده، می‌فرماید «قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا ۖ قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَٰکِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا یَدْخُلِ الْإِیمَانُ فِی قُلُوبِکُمْ...»؛ یعنی بادیه نشینان گفتند: ما [از عمق قلب] ایمان آوردیم. بگو: ایمان نیاورده اید، بلکه بگویید: اسلام آورده ایم؛ زیرا هنوز ایمان در دل هایتان وارد نشده است. همچنین در حدیثی از امام صادق علیه‌السلام وارد شده است:
«القلبُ حَرَمُ اللّه؛ فلا تُسْکِنْ حَرَمَ اللّه ِ غَیرَ اللّه؛ یعنی قلب حرم خداست، پس غیر خدا را ساکن حرم خدا نکنید.»
بنابراین حقد و کینه، آثار منفی و سیاهی بر قلب و ذهن انسان می‌گذارد و سبب می‌شود حس محضریت او در ماه رمضان کمتر شود و یا به اصطلاح، سبب دل‌مشغولی فرد مؤمن شود. بنابراین به تعبیر امیرالمؤمنین علیه‌السلام:
إنَّما اللَّبیبُ مَنِ اسْتَسَلَّ الأحْقاد؛ خردمند کسى است که کینه‌ها را از دل بیرون کند.»
نهایت اینکه حقد و کینه برای خود صاحب این رذیله، دردسرآفرین است؛ یعنی پیرو آنکه ذهن و روح انسان را درگیر می‌کند، بر اخلاقش تأثیر منفی می‌گذارد و سبب می‌شود با اطرافیان و خانواده با تندی برخورد کند. امیرالمؤمنین علیه‌السلام در روایتی دیگر فرمود «مَن زَرَعَ الإحَنَ حَصَدَ المِحَنَ»؛ یعنی آنکه کینه بکارد، رنج و محنت برداشت کند. پس طبق توصیه آن امام بزرگوار «برادرت را با همان خصوصیاتى که دارد تحمّل کن و زیاد سرزنش نکن ؛ زیرا این کار کینه مى آورد.»؛ احْتَمِلْ أخاکَ على ما فیهِ و لا تُکْثِرِ العِتابَ؛ فإنّهُ یُورِثُ الضَّغینَةَ. یا در راهکاری دیگر فرمود «اُحْصُدِ الشَّرَّ مِـن صَـدرِ غَیرِکَ بقَلْعِهِ مِن صَدرِکَ؛ با بر کندن شر از سینه خود، آن را از سینه دیگران درو کن.»