به گزارش خبرگزاری برنا؛ ماده اصلی واکسن‌های ضدسرطان آنتی ژن‌هایی است که توسط سلولهای تومور تولید می شوند و سیستم ایمنی بدن بیمار را قادر می سازد تا سلولهای سرطانی را یافته و از بین ببرند.
در بیش‌تر موارد، این آنتی ژن‌ها نمی‌توانند به تنهایی عمل کنند و به مولکول‌های کمکی نیاز دارند، که باعث ایجاد سیگنال هشدار در سلولهای ایمنی معروف به سلولهای ارائه‌دهنده آنتی ژن (APC) می شوند.
اثربخشی واکسن ضدسرطان به سطح و مدت زمان “زنگ هشدار” بستگی دارد. پیش از این، محققان دریافتند که ارائه مولکول‌های کمکی و آنتی ژن به APC به طور همزمان با استفاده از نانوساختارهایی مانند اوریگامی DNA می تواند فعال سازی APC را افزایش دهد. با این حال، هیچ یک از این رویکردها به طور سیستماتیک بررسی نشده‌اند، تا مشخص شود که چگونه تعداد و ترتیب مولکول‌های کمکی بر ایمنی‌درمانی تومور تأثیر می‌گذارد.
به تازگی، یک تیم تحقیقاتی در موسسه وایس در دانشگاه هاروارد، انستیتوی سرطان دنا-فاربر (DFCI)، دانشکده پزشکی هاروارد (HMS) و انستیتوی علوم و فناوری کره (KIST) پلتفرمی مبتنی بر اوریگامی DNA به نام DoriVac ایجاد کرده است که اجزاء آن به صورت نانوساختار مکعبی شکل بوده که خودآرایی می‌دهند.
به یک وجه از این مکعب، تعداد مشخصی از مولکول‌های کمکی را می‌توان در الگوهای بسیار قابل تنظیم وصل کرد، در حالی که در وجه مخالف آن، می‌توان آنتی ژن‌های تومور را وصل نمود.
نتایج این مطالعه نشان داد که مولکول‌های کمکی معروف به CPG دقیقاً ۳٫۵ نانومتر از یکدیگر فاصله دارند و باعث تحریک APC ها می شوند. با این کار، تعداد قابل توجهی از سلولهای T، از جمله آنهایی که سلولهای سرطانی را از بین می برند، آنهایی که باعث التهاب مفید (سلولهای T قطبی TH-۱) می شوند و آنهایی که حافظه ایمنی طولانی مدت از تومور (سلولهای T حافظه) ایجاد می‌کنند، در بدن تولید می‌شود.
واکسن های DoriVac روی موش‌های آزمایشگاه با موفقیت آزمایش شد و نتایج نشان داد که رشد تومور در موش‌ها به خوبی کنترل می‌شود.
انتهای پیام/