به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ «برفراز دشت» عنوان نمایشگاهی جدید متشکل از 70 اثر برجسته از نقاشان بزرگ ایرانی و خارجی در موزه هنرهای معاصر ایران است. این نمایشگاه از 19 اسفندماه تا 16 اردیبهشت 1403 برپاست.
«بر فراز دشت» آثاری از کلود مونه، کامی پیسارو، ژان دافی، دیوید هاکنی، لودویک پیت، سهراب سپهری، ابوالقاسم سعیدی، پرویز کلانتری، جلال شباهنگی، حسین محجوبی، فریده لاشایی، میرعبدالرضا دریابیگی، محمود جوادی‌پور، ناصر عصار، علی آذرگین، محمد رادوند، داوود امدادیان، علی گلستانه، منوچهر نیازی، علی محمد حیدریان، رضا شهابی، محسن سهیلی، علی اکبر یاسمی و… را مجددا از گنجینه موزه رونمایی و در معرض دید عموم قرار داده است.
در ادامه به معرفی یکی از آثار نقاشی این مجموعه می‌پردازیم.
فروردین و اردیبهشت فرصت مناسبی برای بازدید از این نمایشگاه است. به همین بهانه هرروز به معرفی یک اثر از این گنجینه می‌پردازیم که در ادامه خواهید خواند.
پرویز کلانتری/ بدون عنوان/ گذرگاه/ ردپای برهنه
اگر این روزها به موزه هنرهای معاصر سری بزنید سه اثر از «پرویز کلانتری» با عنوان «گذرگاه»، «ردپای برهنه» و دیگری بی‌عنوان را خواهید دید و در دل کویر غرق خواهید شد.
پرویز کلانتری روز نخست فروردین ۱۳۱۰ در زنجان زاده شد. پدر و مادرش از اهالی طالقان بودند اما به دلیل شغل پدر سال‌ها در زنجان اقامت داشتند. پرویز نیز در زنجان متولد شد و تا سه سالگی در آن شهر زندگی کرد.
وی از کودکی علاقه خود را به رنگ‌ها نشان داد و به گفته خودش از کودکی با خط خطی کردن دیوار همسایه‌ها کشیدن نقاشی انتزاعی را تمرین می‌کرد. پدرش کارمند اداره راه و مادرش خانه‌دار بود. دوران تحصیل را در دبستان علامه و دبیرستان شرف تهران گذراند. کلانتری در سال ۱۳۳۰ وارد دانشکده هنرهای زیبای تهران شد و در سال ۱۳۳۸ در رشته هنرهای تجسمی دانش‌آموخته شد.
آشنایی او با همایون صنعتی‌زاده موجب راهیابی او به مؤسسه انتشاراتی فرانکلین ناشر کتاب‌های درسی و نشریه پیک گشت. به این ترتیب به تصویرگری کتاب‌های درسی روی آورد. کلانتری در سال ۱۳۳۴ به استخدام سازمان برنامه و بودجه درآمد و تا سال ۱۳۴۷ که به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان منتقل شد، در آن سازمان فعالیت داشت.
کلانتری از سال ۱۳۵۳ با شروع نقاشی‌های کاهگلی، دوره تازه‌ای را در زندگی هنری خود آغاز کرد و تابلوهای او جلوه‌ای ملموس از زندگی مردمان کویر و ساحل را در خود دارد. او بیش‌تر با تابلوهای کاهگلیش شناخته می‌شود و حتی بسیاری او را پایه‌گذار سبک کاهگلی می‌دانند اما به گفته خودش پیش از او مارکو گریگوریان اولین کسی بود که این کار را کرد، هرچند شیوه کلانتری برخلاف گریگوریان که کاملاً انتزاعی و مدرن بود، ملایم‌تر و طبیعی‌تر است.
وی می‌گوید «من نقاش مناظر خاک آلود مملکتم هستم» به همین دلیل است که او در بیش‌تر کارهایش فضاها و نمادهای روستایی و بومی را تصویر می‌کرد. وی هم‌چنین از هنرمندان به نام مکتب سقاخانه بود.
کلانتری سرانجام ۳۱ اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ پس از تحمل مدت طولانی بیماری درگذشت.
انتهای پیام/