به گزارش برنا ، بیستمین قسمت آیه ۹ سوره انسان است که خداوند می‌فرمایند: «إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزَاءً وَلَا شُکُورًا (و گویند) ما فقط برای رضای خدا به شما طعام می‌دهیم و از شما هیچ پاداش و سپاسی هم نمی‌طلبیم.!»
در این آیه نکاتی دارد که از آن چنین استخراج می‌شود:
این آیه چهارمین عمل برجسته ابرار را اخلاص می‌شمرد، و می‌فرماید: آنها می‌گویند: «ما شما را تنها به خاطر خدا اطعام می‌کنیم، و هیچ پاداش و سپاسی از شما نمی‌خواهیم» (انما نطعمکم لوجه الله لا نرید منکم جزاء و لا شکورا).
این برنامه منحصر به مسأله اطعام نیست که تمام اعمالشان مخلصانه و برای ذات پاک خداوند است و هیچ چشمداشتی به پاداش مردم و حتی تقدیر و تشکر آنها نیست و اصولاً در اسلام ارزش عمل به خلوص نیّت است، و گر نه اعمالی که انگیزه‌های غیر الهی داشته باشد، هیچ گونه ارزش معنوی و الهی ندارد.
* کمال واقعی زمانی است که نیکی در انسان نهادینه شود. (تمام کمالات با فعل مضارع که نشانه استمرار فعل است، آمده است.) یُوفُونَ، یَخافُونَ، یُطْعِمُونَ و...
* اطعام و انفاق زمانی ارزش بیشتر دارد که شی‌ء انفاق شده، مورد نیاز و علاقه انسان باشد. یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ
* اسلام، حامی مستمندان و یتیمان و اسیران است. وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ … مِسْکِیناً وَ یَتِیماً وَ أَسِیراً
*گروهی طعام را دوست دارند و گروهی اطعام را. یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ
* اطعام، زمانی ارزش بیشتری دارد که از خود و با دست خود باشد. نُطْعِمُکُمْ
* کمکی ارزش دارد که خالصانه و به دور از هر منّت و انتظاری باشد. نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ
*آنچه به عمل ارزش می‌دهد، انگیزه خالصانه و اخلاص در عمل است.
* نیکان، نه تنها با زبان درخواست تشکّر ندارند، بلکه در دل هم به فکر تمجید و تشکّر نیستند. لا نُرِیدُ … شُکُوراً
*گرچه ابرار انتظار پاداش ندارند ولی مردم نباید بی‌تفاوت باشند. در آیه ۲۵ سوره قصص می‌خوانیم: حضرت شعیب دخترش را فرستاد تا پاداش سقّایی و آب دادن حضرت موسی را بپردازد. إِنَّ أَبِی یَدْعُوکَ لِیَجْزِیَکَ أَجْرَ ما سَقَیْتَ
*گذشتن از پاداش، به تنهایی نشانه اخلاص نیست، بلکه گذشتن از تمجید و تشکّر نیز لازم است. لا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً
*وفای به نذر واجب است و کسی که به نذر خود وفا نکند، از قهر الهی بترسد. یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ یَخافُونَ یَوْماً
*اگر کاری برای خدا باشد، فقط از قهر او می‌ترسیم، نه مردم. نَخافُ مِنْ رَبِّنا