به گزارش خبرنگار برنا از آبادان، پیش از این برایش می خواستم بنویسم، اما نمی‌توانستم کلمات را کنار هم بدرستی بچینم، شاید دایره المعارف ورزشی من برای غول ۲۱۸ سانتی خوزستان کم می آورد و اکنون هم.
نگاه به ویترین افتخاراتش که می‌کنی نه یادداشت، نه ویژه نامه و نه روزنامه کفافش می کند، کمترین کار تولید فیلم یا نگارش کتاب است برای پسری که تمام زندگی اش را در بسکتبال گذراند، جایی که تو آرمان ات بوده و هست و از قاب تلویزیون یا صفحه ی موبایل آن را دنبال می کنی، او بازی کرده است(ان بی ای).
کلا زندگی به سبک بسکتبالیست ها سخت است و چه سخت تر از نوع حامد حدادی باشی. نه تخت خوابت عادی است و نه کفش هایت، نه ماشینت عادی و نه خانه ات؛ در کنار سخت بسکتبال بازی کردن باید سخت زندگی کنی، حتی اگر پروازت از آبادان هواپیمای ملخ دار ATR باشد خم به ابرو نمی آوری، چون حامد حدادی هستی.
به نظر من بسکتبال ورزشی تک نفره است، نه از این بابت که نباید تیم ورک باشی، نه، از این بابت که حریف اصلی تو در وهله ای اول بازیکن مقابل نیست، بلکه تمرکزت هست و حلقه. حتی اگر رقیبت به تو اجازه پرتاب بدهد تو باید تمرکزت را با حلقه یکی کنی تا پذیرای پرتابت باشد و آن را پس نزند. مهارتی که حامد سال های سال با تلاش و سخت کوشی به آن رسید.
در کنار حامد که باشی درک می کنی خیلی چیزها را از خلق و خوی اش. که چه سخاوتمندانه تقاضای عکس یادگاری را با حوصله از کوچک و بزرگ می پذیرد و چه مجدانه سعی می کند وقتش را با کوچکتر های تیم بگذراند، به آنها عیدی بدهد و برایش فرقی نداشته باشد طرف مقابل بازیکن جوان ذخیره باشد، یا تدارکات یا فیکس ها؛ احترام را یاد گرفته است، اگر بی احترامی نبیند. بدون حاشیه بسکتبال بازی کردن را بلد است اگر چهل دقیقه سعی نکنند با خطا، طعنه و حرف های رکیک زیر لفظی او را بیازارند، چون او حامد حدادی است؛ حامد "اُبوالغیره".
شاید سال های آخر حامد حدادی را به عنوان بازیکن مشاهده می کنیم و شاید دیگر مادری مثل حدادی را نزاید برای بسکتبال و شاید خیلی زود در آینده حسرت این روزها را بخوریم، روزهایی که بوی عرق تعصبش با بوی نفتِ کت کراکرهای آبادان با هم آمیخته شده تا طنین زنده باد حدادی، زنده باد آبادان را سر دهد.
سعی نکن به قطار در حال حرکت سنگ بزنی، باز خوردش به سمت خودت خواهد آمد، تو سبد را نگاه می کنی، او آسمان را فتح کرده است.
انتهای پیام/