به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ شصتمین دوسالانه هنر ونیز از دوم اردیبهشت ماه میزبان غرفه ایران با محوریت کودکان غزه شد.
در این دوره جدید پاویون رسمی جمهوری اسلامی ایران با شعار «بنی آدم اعضای یک پیکرند» به نمایش آثار هنرمندانی، چون مصطفی گودرزی، کاظم چلیپا، مرتضی اسدی، عبدالحمید قدیریان و غلامعلی طاهری پرداخت.
به همین بهانه با محمد خراسانی‌زاده مدیرکل هنرهای تجسمی در دوسالانه ونیز گپ‌وگفتی داشتیم که در ادامه می‌خوانید.
آیا از کشورهای دیگر شرکت‌کننده در دوسالانه ونیز جهت همدردی برای شهادت رئیس‌جمهور و همرانشان به پاویون ایران آمده‌اند؟
همانطور که می‌دانید شهادت رئیس‌جمهور محبوب و همراهانشان موجب تعطیلی فعالیت‌های فرهنگی و هنری و عزای عمومی در کشور شد؛ بر همین اساس ما پاویون رسمی جمهوری اسلامی ایران در ونیز را به مدت ۴روز رسما تعطیل کردیم و با نصب تصویر و اعلامیه‌ای در غرفه، حرمت و احترام این عزیزان را حفظ کردیم تا دیگران هم از این ماجرای تلخ با خبر باشند.
در خصوص رویکردی که دولت سیزدهم در این دوره از دوسالانه ونیز اتخاذ کرد و آن هم موضوع غزه بود توضیحات بیشتری برایمان بدهید.
پیش از این بارها به این موضوع پرداخته‌ام اما اگر بخواهم به شیوه‌ای متفاوت و دقیق‌تر پاسخ شما را بدهم باید بگویم؛ ماجرای هنر معاصر در دوسالانه ونیز که مهمترین رویداد هنرهای تجسمی در جهان محسوب می‌شود، دیگر اثر هنری نیست، بلکه روایتی و بیانی هنری است. در حقیقت مجموعه‌ای است که می‌تواند یک نگاه و رویکرد جدید را معرفی کند. بنابراین در رویداد شصتم، تلاش کردم از غرفه‌های ملی و مستقل بازدید کنم و با آن‌ها تعامل داشته باشم. جالب است بدانید اکثریت غرفه‌ها از آثار هنری به معنایی که ما می‌شناسیم استفاده‌ای نکرده‌اند، در واقع بیان و روایت‌های هنری در این رویداد است که اهمیت دارد.
آیا موانعی در برپایی پاویون ایران در ونیز داشتید؟
ماجرای حضور ایران در ونیز داستانی طولانی دارد. ما برای شرکت در این رویداد درگیری و موانعی بسیاری داشتیم که این درگیری‌ها همچنان هم وجود دارد اما با تمام دشواری‌ها گام‌های عملیاتی را برداشتیم تا پرچم ایران را در ونیز برافراشته کنیم. بنابراین در همان بازه زمانی کم، بنای خودمان را بر این گذاشتیم تا از مجموعه‌های دارای روایت یا به قول غربی‌ها (کیوریت شده) که حاضر و آماده است بهترین مجموعه را انتخاب کنیم؛ سرآخر به آثاری رسیدیم که از لحاظ مضمونی مهمترین و بهترین مضمون دنیا بود. هرگز فکر نمی‌کردیم همزمان با برپایی پاویون ما در ونیز، تمام کنشگران، هنرمندان و دانشگاه‌ها برای حمایت از مردم مظلوم فلسطین به پا خیزند؛ اما به لطف خدا این اتفاق افتاد. کشور ایران مانند تک‌ستار‌ه‌ای در بین مابقی غرفه‌ها، به حمایت از مردم غزه برخواست و با روایتی فنی و هنرمندانه برمبنای حمایت از مظلوم، آرمان فلسطین را دنبال کرد.
از دستاوردهای این مهم، در قلب اروپا بگویید.
به چند نکته مهم اشاره می‌کنم.
۱. ما در رویداد ۵۹ حضور نداشتیم و اگر در رویداد شصتم هم شرکت نمی‌کردیم احتمالا هیچ‌یک از دست‌اندرکاران فکر نمی‌کرد ما دیگر بتوانیم در ونیز حضور داشته باشیم لذا حضور ما تاکیدی بر استمرار داشتن این رویداد بود. معتقدم همانگونه که ما هرسال با وجود تمام مشکلات در المپیک شرکت می‌کنیم باید در دوسالانه ونیز هم حضور پررنگی داشته باشیم.
۲. بخشی از هنرمندان تراز اول ما که سال‌ها برای کشور کار کردند و آثار هنری فاخر تولید کردند باید با روایتی منسجم و مستقل در یک رویداد بین‌المللی حضور پیدا می‌کردند تا نامشان بر سر زبان‌های بین‌المللی بیفتد.
۳. در روزگاری که همه جای دنیا حرف اول و آخرش حمایت از مردم فلسطین است، کشور ما، همین موضوع را سر دست گرفت و به آن پرداخت.
۴. هنرمندان ما در دوسالانه ونیز با تعامل و ایجاد فضایی فرهنگی و هنری، از مردم فلسطین حمایت کردند. بهتر است بگویم با روایت و زبان هنرمندانه این موضوع را برای جهان بیان کردیم.
۵. این رویداد، بستری برای ارتباط با سایر هنرمندان، هنرپژوهان و... ایجاد کرد. در روزگاری که دشمنان ما در تلاشند کشور ما را به گونه‌ای دیگر به جهان معرفی کنند، اصل و کیفیت حضور ما موجب شد افرادی که در پی حقیقت بودند، این برداشت برایشان فراهم شود که جمهوری اسلامی ایران حامی هنر و هنرمندان است.
درخصوص کناره‌گیری و منزوی بودن اسرائیل در این رویداد بگویید.
همانطور که گفتید رژیم صهیونیستی در دنیا منزوی شده است. خودشان کاملا متوجه سنگینی و فشارهای بین‌المللی هستند. غرفه اسرائیل در کنار پاویون آمریکا در محل جیاردینی است. روز گذشته مجددا از کنار پاویون اسرائیل رد شدم، کماکان غرفه آن‌ها بسته بود و سه سرباز کنار این پاویون ایستاده بودند. آن‌ها می‌دانستند اگر در این رویداد حضور داشته باشند، زیر فشار قرار خواهند گرفت.