به گزارش برنا؛ امام محمد تقی(ع) فرزند امام رضا ( ع ) و نهمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت است. لقب های متعددی برای امام نهم در تاریخ زندگانی آن حضرت به کار رفته است، که یکی از مهمترین و مشهورترین لقب ایشان جواد است اما چرا به امام محمد تقی(ع) را جواد الائمه می گویند و ایشان را باب المراد می نامند ؟
با این مطلب همراه شوید تا پاسخ سوال خود را دریابید.
محمد بن علی بن موسی امام نهم شیعیان القابی چون جواد، تقی، زکی، قانع، رضی، مختار، متوکل، مرتضی و منتجب و... داشته است اما مهمترین لقب ایشان جواد است و ایرانیان بیشتر این حضرت را با عنوان «جوادالائمه» می شناسند.
جواد در لغت نامه به معنی بخشنده است، این لقب بخشندگی بسیار زیاد امام را نشان می دهد البته یکی از ویژگی های برجسته اهل بیت پیامبر بخشش در راه خدا و برای جلب رضایت پروردگار و کمک های به نیازمندان است که این ویژگی در امام نهم ما بسیار دیده شده است.
امام نهم ما یکی از باسخاوت ترین مردم زمان خویش بوده است و در طول زندگی کوتاه 25 ساله خود همواره به مردم، به ویژه نیازمندان و در راه ماندگان کمک می کردند.
جود و بخشش امام محمد تقی (ع ) به دلیل تربیت درست ایشان و پیروی از راه امامان دیگر بوده است. همواره پدر بزرگوار ایشان به فرزندش توصیه های اخلاقی گوناگونی کرده است. امام رضا علیه السلام وقتی به دعوت مامون به خراسان آمده از امام جواد غافل نبوده و از خراسان برای ایشان نامه ای فرستاده و در این نامه به فرزند عزیزش نوشته بودند:
«من به دلیل حقی که بر تو دارم، از تو می خواهم هرگاه تصمیم به خارج شدن از منزل داری، از درِ بزرگ داخل و خارج شوی. هنگامی که سوار مرکب خود می شوی، همراه خود طلا و نقره بردار و هر کس از تو درخواست کمک نمود، به او نیکی کن». (کلینی، الکافی، ج4، ص43)
اما چرا امام رضا ( ع ) به فرزند خود فرموده اند از درِ بزرگ داخل و خارج شود، در منابع آمده است که هنگامی که پدرش در خراسان بود، اصحاب، ایشان را از درب فرعی خانه خارج می کردند تا با افراد کمتری مواجه شود که برای دریافت کمک گرد خانه اش تجمع می کردند. بر پایه این روایت، حضرت رضا(ع) نامه ای به فرزندش فرستاد و به او سفارش نمود تا به حرف کسانی که به او می گویند از درب اصلی رفت و آمد نکند، گوش ندهد.
بنابراین سفارش و تربیت امام رضا در سیره امام محمد تقی (ع ) بی تاثیر نبوده است. امام جواد(ع) نه تنها بسیار اهل جود و بخشش بود بلکه همانند جد بزرگوارش امیرمؤمنان(ع) خیلی ساده و به دور از تشریفات زندگی می کرد و با فقیران هم غذا می شد و به عیادت و دلجویی از بیماران می رفت.
برخی از شیعیان به امام جواد(ع) توسل می جویند و او را باب الحوائج می خوانند. معنی «باب الحوائج» منسوب به ائمه اطهار (ع) به این معنا نمی باشد که با توسل به این بزرگواران مشکل افراد برطرف می شود، بلکه باب المراد بودن یا باب الحوائج بودن تاثیر و برکاتی است که از توجه ما به سیره زندگی اهل بیت (ع) بدست می آید و حرکت در این مسیر باعث جلب نگاه محبت آمیز خداوند به زندگی ما می شود.
سخن ابوالوفاء به نقل علامه مجلسی در این باره چنین است:
«زمانی به دست (فرزند الیاس) حاکم منطقۀ کرمان دستگیر شد و مدتّی نه چندان طولانی، با غل و زنجیر در زندان به سر می برد. با گذشت زمان متوجه شدم، توطئۀ کشتن مرا طرح ریزی می کنند، نگران شدم که برای نجات و رهایی از این توطئه چه کنم ؟ یکی از شب ها با حال تضرع و ناله در درگاه خداوند، به امام زین العابدین(ع) متوسل شده و رهایی خویش را طلب نمودم. در همان حال، خواب چشمانم را ربود و در عالم خواب پیامبر اسلام (ص) را دیدم، که فرمود:به من و دخترم فاطمه، و حسن و حسین و... متوسل مشو، بلکه برای طلب رزق و روزی و رفع مشکلات خود به فرزندم جواد(ع) متوسل شو، که خداوند به سبب او حاجتت را برمی آورد.» (مجلسی، بحارالانوار، ج91، ص35.)