به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری برنا، قرارداد کرسنت یکی از قراردادهای مهم بین‌المللی در صنعت نفت و گاز ایران است که در سال ۲۰۰۱ بین شرکت اماراتی کرسنت پترولیوم و شرکت ملی نفت ایران امضا شد. این قرارداد در زمان وزارت بیژن نامدار زنگنه و در دولت اصلاحات به امضا رسید و بر اساس آن، ایران متعهد به صادرات گاز ترش تولیدی از میدان گازی سلمان به امارات متحده عربی شد.
مذاکرات اولیه این قرارداد از سال ۱۹۹۷ آغاز شد و پس از چندین سال مذاکره، در سال ۲۰۰۱ به توافق نهایی رسید. قرارداد به مدت ۲۵ سال از سال ۲۰۰۵ اجرایی شد و شامل دو دوره زمانی ۷ ساله و ۱۸ ساله است که هر یک دارای فرمول متفاوتی برای قیمت‌گذاری گاز است. اسناد مرتبط با این قرارداد شامل یک قرارداد اصلی، دو اصلاحیه و شش توافقنامه جانبی است که بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۴ به امضا رسیدند.
نقش مسئولان در قرارداد
بیژن نامدار زنگنه، وزیر وقت نفت، و سایر مدیران ارشد شرکت ملی نفت ایران نقش کلیدی در این مذاکرات داشتند و شخصاً در جلسات مختلف حضور یافتند. اسناد و شواهد نشان می‌دهد که نظارت کامل بر روند مذاکرات توسط این افراد صورت گرفته است.
یکی از مشکلات اصلی این قرارداد، ارائه اطلاعات نادرست یا ناقص به منظور منحرف کردن توجه از موضوعات اصلی بود. این رویکرد به دلایل مختلفی از جمله پوشاندن نقش افراد با نفوذ و جلوگیری از کشف شبکه‌های بزرگ‌تر فساد انجام شد. معرفی افراد کم‌تأثیر به عنوان مقصران اصلی، پیچیده کردن مسائل و ارائه اطلاعات متناقض از دیگر روش‌های مورد استفاده بود.
برای مقابله با مشکلات مشابه در آینده، افزایش شفافیت در فرایندهای قضائی و تقویت نهادهای نظارتی ضروری است. رسانه‌ها و جامعه مدنی نیز باید نقش فعال‌تری در افشای موارد فساد و ارائه اطلاعات دقیق و مستقل ایفا کنند.
پرونده کرسنت به مدت دو دهه مورد بررسی قرار گرفته و همواره نقش دلالان کوچک و بزرگ در این قرارداد مطرح بوده است. اما مسئولان اصلی که دارای مسئولیت حقوقی بوده‌اند، مانند بیژن نامدار زنگنه و سایر مدیران مرتبط، کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. بررسی دقیق و شفاف این پرونده و توجه به نقش افراد کلیدی می‌تواند به بهبود فرایندهای قضائی و نظارتی کمک کند.
انتهای پیام/