به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ اگر اهل تماشای رئالیتی‌شو‌های مختلف هستید، حتما «جوکر» احسان علیخانی را هم دیده‌اید، برنامه‌ای که با محوریت همان بازی‌های کودکی (هر کی زودتر بخنده، سوخته!) تولید شده است.
فروردین سال ١۴٠١ بود که احسان علیخانی بعد از ساخت و پخش سه فصل از برنامه استعدادیابی «عصر جدید» برای شبکه سه سیما، تصمیم گرفت تلویزیون را کنار بگذارد و وارد شبکه نمایش خانگی شود.
وقتی اخبار پخش مسابقه‌ای با نام «جوکر» از نمایش خانگی منتشر شد، در هیچ خبری نام احسان علیخانی به عنوان کارگردان منتشر نشده بود. با پخش قسمت اول این مجموعه، عنوانی که برای این مجری و تهیه‌کننده در تیتراژ در نظر گرفته شده بود، «مشاور پروژه» بود. بسیاری از منتقدین بر این باور بودند با اینکه علیخانی کارگردان این پروژه است، اما چون احتمال می‌دهد برنامه جدید او با شکست مواجه شود، نام خود را به عنوان کارگردان مطرح نکرده است! این ماجرا اولین حاشیه را برای مجموعه «جوکر» به وجود آورد!
این موضوع با گذشت دو قسمت از پخش مجموعه، همچنان مورد توجه کاربران بود تا اینکه پس از گذشت دو هفته از انتشار این مسابقه، پلتفرم «فیلیمو» در خبری با اعلام رکوردشکنی تعداد مخاطبان «جوکر»، عکسی از آقای کارگردان را با تیتر «جوکرِ احسان علیخانی» منتشر کرد! پس از آن در قسمت جدیدی که منتشر شد نام علیخانی به عنوان کارگردان مشترک در کنار نام حامد میرفتاحی قرار گرفت.
قصه از کجا شروع شد؟
اما این مجموعه با الهام از چه مسابقه خارجی ساخته شد؟ برنامه‌سازان در نتیجه بررسی اینکه ساخته چه تاک‌شویی می‌تواند بیننده بیشتری را جذب کند، به برنامه‌ای رسیدند که نخستین‌بار در سال ۲۰۱۶ میلادی توسط هیتوشی ماتسوموتو؛ هنرمند ژاپنی تحت برنامه‌ای با عنوان «داکیومنتال» (Documental) اجرا شده بود و پس از آن کشور‌های استرالیا، آلمان، ایتالیا، فرانسه و چند کشور دیگر مشابه این برنامه را تولید کردند و نام آن را «آخرین نفری که می‌خنده» (Last One Laughing) گذاشتند. از همین‌جا بود که احسان علیخانی و گروه برنامه‌ساز او نیز چنین برنامه‌ای را با یک قالب ایرانیزه، تولید کردند و نام آن را «جوکر» گذاشتند.
این روز‌ها حس کشف، جست‌وجو و شهود در بین کنش‌ها و واکنش‌های سلبریتی‌ها موضوعی است که مخاطب به شدت آن را دنبال می‌کند. از این‌رو درگیر کردن سلبریتی‌ها با مسابقه‌های مختلف، قدرت نفوذ یک برنامه را در میان مخاطبان بالاتر می‌برد و قطعاً فکر اولیه ساخت برنامه «جوکر» نیز براساس همین ایده شکل گرفته و اینکه چه کسی در واکنش به صحبت‌ها، رفتار‌ها و حرکات دیگری زودتر می‌خندد محوریت اصلی این برنامه بوده است؛ لذا برای رخ‌دادن این امر، در یک بازه شش‌ساعته شاهد ترفند‌هایی از سوی مهمان‌هایی هستیم که خندیدنشان موجب باخت آنها می‌شود که این موضوع می‌تواند موقعیت ویژه‌ای ایجاد کند.
در طبقه بیست و یکم «جوکر» چه می‌گذرد؟
با تمام این دیدگاه‌ها، سری جدیدی از این برنامه با عنوان «جوکر؛ طبقه بیست و یک» از ماه گذشته پخش خود را آغاز کرده است. اما با همین چهار قسمتی که از گروه اول آن پخش شده، کارگردانی و ساختار کلی برنامه با انتقاد‌های فراوانی مواجه شد. احسان علیخانی اینبار در کنار کارگردانی، در قامت گرداننده نیز ظاهر شده است. از طرفی بخش زیادی از انتقاد‌ها به حضور چهره‌های تکراری در برنامه مربوط می‌شود. مخاطبان بار‌ها از حضور تکراری چهره‌ها که از یک رئالیتی‌شو به رئالیتی‌شوی دیگر دعوت می‌شوند اعتراض کرده‌اند و خواستار آن هستند که چهره‌های جدیدتری را در برنامه‌ها ببینند. از این‌رو حضور هنرمندانی که مدام در برنامه‌های مختلف حاضر می‌شوند در «جوکر ۲» اتفاق ویژه‌ای نبود که بتواند آمار مخاطبان را بالا برود.
دکور؛ مبحث دیگری در برنامه است که انتقاداتی را به دنبال داشته؛ دکور شلوغ با رنگ‌های درهم، چشم بیننده را آزار داده و باعث مخاطب زدگی شده است. با اینکه این برنامه به عنوان اولین برنامه‌ای که دکور ۳۶۰ درجه دارد، معرفی شده اما دکور شلوغ آن که با ۵٣ دوربین احاطه شده و مدام از زاویه‌هایی مختلف در معرض دید بیننده قرار می‌گیرد، چشم را خسته می‌کند! می‌توان گفت «جوکر ٢» از یک شلوغی بی‌مورد صحنه رنج می‌برد، شلوغی‌ای که بعضاً باعث خطای دید در چشم مخاطب شده است.
خنده گرفتن به چه قیمتی؟!
نکته دیگر نبود یک ایده مشخص برای ایجاد خنده در شرکت‌کنندگان است. «جوکر ۲» روی ایده‌های تکراری و ساده که ممکن است به ذهن هر ایده‌پرداز تازه‌کاری خطور کند، متمرکز است، مانند حرکات موزون، یا تعریف‌کردن جوک‌‌های گاها بی‌سر و ته و یا حتی ایجاد صداهای عجیب و غریب توسط شرکت‌کنندگان!! از طرفی شوخی‌هایی که بعضا با گروه سنی مشخصی تعریف می‌شوند، در طول برنامه به وفور دیده می‌شوند. شوخی‌هایی که اغلب درنیامده و به دلیل درصد بالای سانسور، مفهوم اصلی را گنگ کرده‌اند.
احسان علیخانی فصل دوم این برنامه تولید کرد اما قطعا از او توقع می‌رفت یک ایده جدید با شرکت کنندگان بکر و شوخی‌های نو در چنته داشته باشد، اما نه تنها این اتفاق رخ نداده بلکه شوخی‌های مهمان‌های تکراری و یا زامبی‌هایی که برای خنداندن شرکت کنندگان می‌آیند به مرز تکرار رسیده است. در شرایطی که مهمانان شش ساعت فرصت دارند تا همدیگر را بخندانند شوخی‌ها به مرز لودگی هم می‌رسد و این امر موجب آن می‌شود که جنس خنداندن رو به تنزل برود.
«جوکر تایم» یا تنفس مصنوعی؟!
یکی از فرجه‌هایی که در کنار «جوکر تایم» در این فصل از برنامه وجود دارد، بخش تنفس است. در طول برنامه شرکت کننده‌ای که دیگر توان نخندیدن ندارد به صلاحدید کارگردان به نیم طبقه می‌رود و چند ثانیه‌ای را عمیقا می‌خندد و به بازی برمی گردد. البته در گروه ابتدایی فصل دوم یا همه شرکت کنندگان از این فرصت و از جوکر تایم خود استفاده نکردند و یا اگر هم استفاده کرده باشند قطعا دچار ممیزی و حذف شده است.
در بخش جوکر تایم این شانس برای یک شرکت کننده وجود دارد که با شوخی‌های خود و اجرای برنامه‌اش باقی رقبا را از دور خارج کند. البته این بخش در فصل اول نیز با سانسور‌های زیادی مواجه شده بود، بخشی که بیشتر شبیه به دلقک‌بازی بود و یک تنفس مصنوعی برای شخص برگزار کننده محسوب می‌شد.
مرز باریک تکرار درست و بیهودگی!
کافی است که چند دقیقه از این مجموعه را تماشا کنید، بعد خواهید فهمید که تلاش بیش از حد شرکت‌کنندگان برای شوخی کردن با حرکات موزون به یک ترفند تکراری در این مجموعه تبدیل شده که کمتر مخاطبی ممکن است با تماشای آن بخندد. البته تکرار این امر در فصل گذشته و فصل جدید، گواه از کارگردانی شدن برنامه‌ای دارد که ادعا می‌کند رئالیتی‌شو است و همه چیز باید در لحظه اتفاق بیافتد که متاسفانه آنچه از «جوکر» برآورد شده کارگردانی شدن تمام مهمان‌های برنامه است!
خانم‌ها؛ همان همیشگی‌ها!
پس از انتفادهای بسیاری که از عدم حضور خانم‌ها با پخش فصل اول این مجموعه همراه بود، احسان علیخانی مطرح کرد که اگر شرایطش فراهم باشد و اجازه‌اش صادر بشود کاملا آمادگی این کار را دارند تا برنامه ای را هم با حضور بانوان ضبط کنند.
علیخانی گفته بود: «موانع و محدودیت‌ها زیاد هست و فضا پر از سوتفاهم‌هایی است که هیچ‌کدام از ما به آنها فکر نکردیم. اگر مخاطب بداند چقدر چهارچوب‌های ما محدود است ما را می‌بپذیرد. یک کم چهارچوب‌ها را باز کنند خیلی کار‌ها می‌شود کرد.»
حال در فصل جدید این مسابقه شرایطی فراهم شده تا خانم‌ها نیز در این مسابقه شرکت کنند. زمانی که لیست شرکت‌کنندگان بانوان منتشر شد باز هم با همان اسامی تکراری مواجه شدیم که از یک رئالیتی‌شو به برنامه‌ای دیگر در رفت و آمد هستند. چهره هایی که گویی قرارداد همکاری مادام العمر با پلتفرم‌های نمایش خانگی امضا کرده‌اند!
حَربه بانوان برای خنده گرفتن چیست؟
از این مسایل که گذر کنیم، نباید این موضوع را نادیده بگیریم که بیش از هشتاد درصد شوخی‌هایی که در برنامه از شرکت‌کنندگان خنده می‌گیرد، شوخی‌های جنسی است. بیان این شوخی‌ها حتی در میان شرکت‌کنندگان آقا هم با ممیزی و سانسور مواجه می‌شود و حال این سوال پیش می‌آید که خانم‌ها چگونه می‌توانند شوخی‌های این چنینی را بیان کنند؟! حربه‌ای که می‌تواند یکی از سلاح‌های دست به نقد برای شرکت‌کنندگان محسوب شود، ممکن است از رقابت خانم‌ها یک برنامه تقطیع شده و لکنت داری بسازد که سر به زنگاه سانسور با تیغ ممیزی رو به رو می‌شود.
باید دید احسان علیخانی اینبار توانسته از پس ماجرا به خوبی برآید یا خیر؟ که البته با تماشای گروه اول این فصل از برنامه متوجه شدیم که «جوکر» نسبت به فصل پیشین خود افت شدیدی داشته و به تکرار افتاده است!
انتهای پیام/