به گزارش خبرنگار علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ بیش از ۳۰ کشور از سه قاره جهان از جمله فرانسه، طی دو دهه برای طراحی و ساخت این راکتور فعالیت داشته‌اند. از آنجایی که جهان به دنبال راه‌های بهتری برای تولید انرژی بدون کربن است، واکنش‌های همجوشی هسته‌ای راه‌حل قابل‌قبولی را ارائه می‌دهند که می‌توان آن را در صورت تقاضا خاموش و روشن کرد. پیشرفت‌های اخیر در این زمینه نشان داده است که می‌توان از همجوشی هسته‌ای، انرژی تولید کرد.
طرح ITER همچنین از رویکرد توکامک استفاده می‌کند، که در آن سوخت هیدروژنی به یک محفظه خلاء تزریق و برای تولید پلاسما و تقلید شرایط در خورشید، گرم می‌شود. در دمای بسیار بالای ۱۵۰ میلیون درجه، واکنش همجوشی شروع می‌شود. با این حال، این پلاسما باید در داخل دیواره‌های راکتور قرار گیرد، کاری که توسط آهنربا‌های ابررسانای غول پیکر انجام می‌شود. مجموعه‌ای از شش آهنربا به صورت افقی دور توکامک می‌چرخد تا به کنترل شکل پلاسما کمک کند.
در عین حال، یک سلونوئید مرکزی نیز از پالس‌های انرژی برای تولید جریان در پلاسما استفاده می‌کند. بیشینه جریان پلاسمای ITER به ۱۵ میلیون آمپر خواهد رسید که یک نِصاب (رکورد) برای توکاماک‌های ساخته شده در سراسر جهان است. از نظر میدان مغناطیسی، کل انرژی مغناطیسی طرح ۴۱ گیگاژول یا ۲۵۰ هزار برابر قوی‌تر از انرژی مغناطیسی زمین خواهد بود.
هنگامی که راکتور همجوشی ITER سرهم‌بندی شود، ۵۰۰ مگاوات توان حرارتی تولید می‌کند و در صورت اتصال به شبکه، ۲۰۰ مگاوات برق به طور مداوم تولید می‌کند که برای تامین برق ۲۰۰ هزار خانه کافی است.
انتهای پیام/