نصیر ملکی جو کارگردان تئاتر رویداد «۱۷ دقیقه صحنه‌ی خالی» که در تماشاخانه سالن ناظرزاده کرمانی ایرانشهر به صورت رایگان به صحنه رفت در خصوص چگونگی شکل‌گیری این اثر به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ توضیح داد: ۵۰ سال پیش «جان کیج» اثری را به عنوان چهار دقیقه و ۳۳ ثانیه به صحنه برد. این اثر متن یا نتی نوشته شده برای یک پیانیست بود که نوازنده در آن اجرا باید درِ پیانو را باز می‌کرد و به اندازه چهار دقیقه و ۳۳ثانیه به دفتر نت نگاه می‌انداخت و آن را ورق می‌زد. این اثر که نامدارترین کار کیج بود بدون نواختن حتی یک نت روی صحنه و در سکوت گذشت و حاضران را در سالن به شنیدن صدا‌های درون سالن دعوت کرد.
وی ادامه داد: در این شیوه از اجرا‌ها اتفاقات عجیب و غریبی پیش می‌آید و مهمترینش این است که تماشاچی با تماشاچی مواجه و رو رو می‌شود و صدا‌های روزمره‌ای را مانند نشستن روی صندلی، تیک تیک ساعت و تکان خوردن را می‌شنود. در حقیقت جان کیج را باید پایه‌گذار هپنینگ آرت‌هایی دانست که بعد از او شکل گرفت.
این کارگردان با اشاره به رویداد «۱۷دقیقه صحنه‌ی خالی» بیان کرد: در حقیقت اجرای ما ادای احترام به این اتفاقات مهم در هنر است. نمی‌گویم تئاتر، چرا که علاوه بر تئاتر، اجرای ما شامل موسیقی، هنر‌های تجسمی، پرفورمنس آرت و... هم می‌شود.
دعوت رایگان از مخاطب برای تماشای اجرایی عجیب
وی در ادامه افزود: در ایران پرویز تناولی «هیچ» را می‌سازد و تولیدات زیادی از آن می‌کند یا «اسماعیل صالح علا» کتابی دارد باعنوان «تمامی آنچه که مردان در باب زنان می‌دانند» و همه صفحات آن سفید است. به نوعی می‌توان گفت تمام این آثار مشابهت موضوعی و اشتراکات فُرمی فراوانی با یکدیگر دارند و رویداد «۱۷دقیقه صحنه‌ی خالی» هم بر همین اساس شکل گرفته است. من این نمایش را با کمک فرهاد فزونی به مدت ۱۷ دقیقه در تماشاخانه ایرانشهر به صحنه بردم. تعداد زیادی از تماشاگران ما اهالی هنر و تئاتر بودند که از آنها دعوت کرده بودیم تا اجرا یا بهتر است بگویم صحنه خالی که اجرایی را ندارد، ببینند.
کارگردان نمایش «نان» در خصوص رایگان بودن رویداد «۱۷ دقیقه صحنه‌ی خالی» و عدم بازگشت سرمایه بیان کرد: من این اثر را با سرمایه شخصی خودم به صحنه بردم و به این معتقدم که یک‌بار می‌توانیم دیده شویم و پول و سرمایه را گاهی باید فدای یک اتفاق فرهنگی، فکری و... کنیم.
آثاری که ارتباط تنگاتنگی با هنر‌های تجسمی دارند
نصیر ملکی‌جو در پایان درخصوص فضای این اثر توضیح داد: بیشتر آثار من ارتباط به شدت تنگاتنگی با هنر‌های تجسمی دارند. در حقیقت صحنه ما در این اجرا به صورت محو روبروی تماشاگر خواهد بود و دو سر پرده به عنوان شی مهمی در صحنه است. با این اجرا مخاطب ما در ایرانشهر به نوعی متفکر می‌شود و جای خالی هنرمندان، بازیگران و... را احساس می‌کند.
انتهای پیام/