به گزارش خبرگزاری برنا، «واشینگتن‌پست» در گزارشی مستند و دست اول می‌گوید «کشیش‌ها، راهبان و راهبه‌های کاتولیک دهه‌ها به کودکان بومی آمریکایی که دولت آنان را از خانواده‌هایشان جدا و مجبور به زندگی در مدارس شبانه‌روزی بومیان آمریکا و دور افتاده کرده بود، تجاوز و تعرض جنسی کرده‌اند»
تجاوز به نام خدا
«کلاریتا وارگاس ٨ ساله بود که به مدرسه شبانه‌روزی با مدیریت کاتولیک‌ها در شهر اوماک، واشنگتن فرستاده شد که طبق سیاست دولت آمریکا برای سلب هویت کودکان بومی آمریکا ایجاد شده بود. کشیشی او را برای تماشای فیلم تلویزیونی به دفترش برد و این آغاز ٣ سال تجاوز جنسی بود. وارگاس که اکنون ٦٤ سال دارد، می‌گوید: «این اتفاق تمام زندگی‌ام مرا آزار داده است.» جی، ٧٠ ساله هم می‌گوید وقتی ١١ سالش بود، در مدرسه شبانه‌روزی راهبی به او تجاوز کرد و گفت اگر به کسی بگویی به جهنم خواهی رفت! گزارش‌های دست اول و مستندات واشنگتن‌پست، نشان می‌دهد که این وحشیگری و سوءاستفاده جنسی بر کودکانی تحمیل شده که با تلاش سیستماتیک دولت فدرال از خانواده جدا شدند، تلاشی که هدفش نابودی فرهنگ بومیان، جذب کودکان در جامعه سفیدپوستان و تصرف سرزمین‌های قبیله‌ای آنها بود.» در اینجا بخش‌هایی از این گزارش مفصل را مرور می‌کنیم.
آنها این کار را به نام خدا انجام دادند
از سال ١٨١٩ تا ١٩٦٩، ده‌ها هزار کودک بومی به مدارس شبانه‌روزی سراسر آمریکا فرستاده شدند که بیشترشان را دولت آمریکا اداره یا تأمین مالی می‌کرد و برخی در دست کلیسای کاتولیک یا وابستگان مذهبی آن بودند. در این مدارس نام بچه‌ها را تغییر دادند، آنان را به‌دلیل صحبت به زبان مادری کتک زدند و زخم‌های عاطفی عمیقی بر خانواده‌ها و جوامع بومی آمریکا تحمیل کردند، اما تحقیقات واشینگتن‌پست تصویری از آزار جنسی فراگیر را نشان می‌دهد که کودکان بومی آمریکا در مدارس کاتولیک در مناطق دورافتاده متحمل شده‌اند. به‌عنوان مثال، حداقل ١٢٢ کشیش، راهب و راهبه که از دهه ١٨٩٠ در ٢٢ مدرسه شبانه‌روزی منصوب شدند، بعدا متهم به آزار جنسی کودکان تحت سرپرستی‌شان شدند. بیشتر خشونت‌های ثبت‌شده در دهه‌های ١٩٥٠ و ١٩٦٠ رخ داده و صدها کودک را دربرمی‌گیرد. دبورا پارکر، مدیر اجرایی ائتلاف برای التیام رنج‌های مدارس بومیان، شبکه مدارس شبانه‌روزی تحت نظارت کلیسا را «صحنه جنایت ملی» توصیف می‌کند. پارکر که خانواده‌اش قربانی این مدارس‌اند، می‌گوید: «آنها در لباس روحانیت مرتکب جنایت شدند و این کار را به نام خدا انجام دادند.» کارشناسان می‌گویند یافته‌های واشینگتن‌پست دریچه‌ای به آزار جنسی گسترده در مدارس شبانه‌روزی بومیان آمریکاست. اما تجاوز و تعرض در این مدارس بسیار بالاتر بوده، زیرا فهرست کشیش‌های متهم متناقض و ناقص است و بسیاری از بازماندگان ناشناسند. برخی دیگر سالخورده و بیمارند یا مرده‌اند که فرصت مستندسازی شهادت آنها یا از بین رفته یا در حال از بین رفتن است.
زندگی نسل‌های متوالی دانش‌آموزان در میان شکارچیان جنسی
آزار جنسی کودکان بومی آمریکا دهه‌ها قبل از افشاگری درباره سوءاستفاده جنسی کشیش‌های کاتولیک از هزاران کودک در آمریکا و سایر کشورها آغاز شد. آن رسوایی‌های اوایل دهه ٢٠٠٠ به بومیان آمریکا شجاعت داد تا درباره آنچه از تجاوز و تعرض بر سرشان رفته، سخن بگویند و به‌دنبال پاسخگویی باشند. تلاش برای شکایت از دولت فدرال شکست خورد، اما برخی از بازماندگان از اسقف‌های کاتولیک شکایت کردند. ١٨ مدرسه از ٢٢ مدرسه مورد بررسی واشینگتن‌پست، حداقل یک کشیش، راهب یا راهبه متهم را برای ٩١ سال متوالی استخدام کرده بودند. در این مدارس، نسل‌های متوالی دانش‌آموزان در میان شکارچیان جنسی زندگی می‌کردند.
پاپ سکوت کرد/بسیاری از مقامات آمریکا چیزی از مدارس شبانه‌روزی بومیان آمریکا نمی‌دانند
پاپ فرانسیس سال ٢٠٢٢ در کانادا از میراث شوم مدارس شبانه‌روزی، نقش کلیسا در تخریب فرهنگی، یکسان‌سازی اجباری و نسل‌کشی فرهنگی در این کشور عذرخواهی کرد. اما پاپ درباره آزار جنسی در مدارس بومیان با مدیریت کاتولیک‌ها در آمریکا، که تا قبل از گزارش وزارت کشور در سال ٢٠٢٢ بسیار کم بررسی شده بود، سکوت کرده است. کاردینال کریستف پیر، سفیر واتیکان در آمریکا، به تماس برای اظهارنظر پاسخ نداد. کلیسا به سوءاستفاده جنسی کشیشان در کلیساهای آمریکا پرداخته، اما درباره تجاوز و تعرض جنسی به کودکان در مدارس شبانه‌روزی بومیان سخنی نگفته است. کاخ سفید هم به درخواست‌ها برای اظهارنظر در این‌باره پاسخی نداد. فعالان برای دریافت غرامت از دولت آمریکا فشار نیاورده‌اند. پارکر گفت این کار اکنون نشدنی است، زیرا آنها ابتدا می‌خواهند کنگره کمیسیون حقیقت‌یاب برای آشکارسازی ابعاد دهشتناک این مدارس تشکیل دهد. پارکر افزود: «بسیاری از مقامات آمریکایی حتی نمی‌دانند مدارس شبانه‌روزی بومیان چه بوده است.»
اگر می‌خواهی دوباره مادرت را ببینی، حرفی در این مورد نزن
کلیسای کاتولیک سال ١٨٨٦ مدرسه «سنت‌مری» را در واشنگتن تاسیس کرد. سنت‌مری حاصل سیاست فدرال بود که افراد دارای «خصلت اخلاقی خوب» را موظف می‌کرد کودکان بومی را با «عادات و هنرهای تمدنی» تحت قانون تمدن بومیان سال ١٨١٩ آشنا کنند. برای مبلغان کاتولیک و دیگر گروه‌های مذهبی این مدارس فرصتی بود برای سود بردن از قراردادها با دولت و تبدیل کودکانی که کلیسا آنها را کافر می‌دانست به مریدان خداترس مسیحیت. دهه‌ها بعد، سخنان یک قربانی درباره رفتار متجاوزانه یک کشیش باعث سیل افشاگری‌های مشابه درباره کشیشان سنت‌مری و بسیاری از مدارس دیگر شد. کاترین مندز، از قبیله کولیتز که سال ١٩٦٦ به این مدرسه فرستاده شد، گفت در ١١سالگی، به دام تجاوز جنسی جان مورس، یکی از کشیش‌های ارشد، افتاد. کشیش به او گفت که اگر می‌خواهد دوباره به خانه برود و مادرش را ببیند، حرفی در این مورد نزند. آزار کودکان در سنت‌مری بیش از دو دهه طول کشید: طبق تحلیل واشینگتن‌پست، از سال ١٩٤٨ و برای ٢٦ سال متوالی، کشیش‌ها یا راهبان از کودکان در این مدرسه سوءاستفاده جنسی می‌کردند. این طولانی‌ترین دوره آزار جنسی بی‌وقفه در هر یک از ٢٢ مدرسه بود. مشخص نیست آیا مقامات کلیسا از این وضعیت مطلع بودند یا خیر.
کلیساها از محاکمه کشیش‌های متجاوز جلوگیری می‌کنند
کلاریتا وارگاس، از قربانیان مدرسه «سنت‌مری»، می‌گوید: «کلیسا روحم را کشت و کودکی‌ام را ربود. دولت سیاست مدارس شبانه‌روزی را ترویج کرد و کلیسا بازوی آن بود.» مورس، کشیش ارشد، در سال ١٩٦٨ در سنت‌مری شروع به آزار جنسی او کرد و گفت اگر نپذیرد، به بهشت نخواهد رفت! مورس به ٦٠ پسر و دختر ٥ تا ١٥ ساله تجاوز و تعرض کرد. همچنین حدود ١٢ کشیش دیگر در سنت‌مری از دهه ١٩٤٠ تا ١٩٧٠ از کودکان سوءاستفاده جنسی می‌کردند. این مدارس اساسا پایگاه‌هایی بدون نظارت و ایزوله بودند. مورس سال ٢٠٠٧ آزار جنسی کودکان را رد کرد و کلیساها بارها با تاکتیک‌های قانونی از محاکمه کشیش‌های متهم به تجاوز جلوگیری کرده‌اند.
انتقال از مدرسه‌ای به مدرسه دیگر، الگوی کلیسا برای بسیاری از کشیشان شکارچی کودکان
واشینگتن‌پست از آزار جنسی طولانی‌مدت در مدرسه شبانه‌روزی «سنت‌پل» هم پرده برداشت. این مدرسه سال ١٨٨٩ و با تامین مالی دولت تاسیس شد. جی، ٧٠ساله یکی از قربانیان، گفت که چگونه دو کشیش، یک راهب و یک راهبه او را آزار جنسی دادند. سال ١٩٥٩ او ٦ ساله بود که آزار جنسی شروع شد و تا ١٢ سالگی‌اش ادامه یافت. حداقل ١٩ کشیش، راهب و راهبه عمدتا در دهه ١٩٥٠ و ١٩٦٠ متهم به آزار جنسی ٢١ کودک بومی در سنت‌پل شدند. اگر کشیشی متهم به تجاوز می‌شد، به جای مجازات، او را از مدرسه‌ای به مدرسه دیگر منتقل می‌کردند. این الگوی کلیسا برای بسیاری از کشیشان شکارچی کودکان بود. ادموند رابینسون، معروف به «پدر ادی»، کارش را اواسط دهه ١٩٥٠ در سنت‌پل آغاز و در آنجا به سه کودک تجاوز و تعرض کرد؛ سپس به مدرسه شبانه‌روزی ایگناتیوس منتقل شد و در آنجا هم کودکی ٥ ساله را آزار جنسی داد. رابینسون به آزار جنسی ٩ پسر و دختر در چندین مدرسه شبانه‌روزی متهم شد.
٩ دختر کوچک و عدالت غیرممکن
جرالدین دوبورت ٧٥ ساله، یکی از ٩ خواهری است که گفته‌اند کشیش‌های مدرسه بومیان در داکوتای جنوبی آنان را آزار جنسی و فیزیکی داده‌اند. او گفت ١٦ساله بود که کشیشی بارها در زیرزمین کلیسا به او تجاوز کرد و بعد یک پزشک و چند راهبه او را مجبور به سقط جنین کردند. سال ٢٠٠٨، این ٩ خواهر از ١٢ کشیش، راهبه و کارمند مدرسه به اتهام آزار جنسی و از اسقف‌نشین کاتولیک شهر سیوکس فالز و سه گروه مذهبی شکایت کردند، پرونده‌ای که به «٩ دختر کوچک» معروف شد. اسقف‌نشین سیوکس فالز و سازمان‌های مذهبی تخلفات را رد کردند و گفتند مسئولیتی درباره کشیش‌ها، راهبه‌ها و کارمندان مدرسه که دیگر مرده بودند، ندارند. اسقف‌نشین هم به درخواست اظهارنظر پاسخ نداد. سال ٢٠١٠، اندکی قبل از رفتن این پرونده به دادگاه، قانون‌گذاران داکوتای جنوبی قانونی را تصویب کردند که قربانیان تجاوز جنسی را که ٤٠ سال یا بیشتر دارند، از شکایت از موسسات منع می‌کند. داکوتای جنوبی -که ٣٥ مدرسه شبانه‌روزی داشت- یکی از ایالت‌هایی است که اقدامی کرد تا عدالت برای بازماندگان سالخورده تقریبا غیرممکن شود.
از طناب عیسی تا تاریخ هولناک مردم بومی آمریکا
دب هالند، اولین وزیر بومی کابینه آمریکا، که سال ٢٠٢٠ عضو کنگره بود، قانونی برای تشکیل نخستین کمیسیون تاریخ آمریکا برای مستندسازی مدارس شبانه‌روزی بومیان ارائه کرد. این قانون سال ٢٠٢٣ در سنا و امسال در مجلس نمایندگان مجددا مطرح شد، اما برای رأی‌گیری در هیچ کدام از مجلس‌ها به صحن نرسیده است. این کمیسیون می‌تواند کلیسای کاتولیک و سایر موسسات مذهبی را وادار به افشای اسناد داخلی خود درباره مدارس شبانه‌روزی کند. گزارش سال ٢٠٢٢ وزارت کشور گفت پسران بومی آمریکا بیش از دختران در مدارس آزار جسمی و جنسی دیده‌اند، اما فراتر نرفت. به گفته مقامات، به‌ندرت در پرونده‌های دولتی آزار جنسی کودکان ثبت شده است. اما این گزارش که اولین تلاش دولت برای شمارش مدارس و مکان آنها بود، بر تاریخچه مدارس شبانه‌روزی و رفتار با کودکان بومی تمرکز کرد و گفت ممکن است تعداد کودکانی که در این مدارس جان باخته‌اند به هزاران یا ده‌ها هزار نفر برسد که بسیاری‌شان در گورهای بی‌نشان در مدارس دفن شدند. در جلساتی که هالند آوریل ٢٠٢٣ با حضور قربانیان مدارس بومی برگزار کرد، متیو وار بونت، ٧٨ ساله، که از ٦سالگی به مدرسه سنت‌فرانسیس فرستاده شد، نمونه‌هایی از طنابی معروف به «طناب عیسی» و دارای تیغ‌های فلزی برای شلاق‌زدن کودکان، در دست داشت. او گفت: ««این طناب به من آموخت که بی‌احساس باشم.» هالند گفت: «این تاریخی وحشتناک، هولناک و ویرانگر است. بدترین اتفاقی را که می‌توانید تصور کنید برای مردم بومی آمریکا همین‌جا رخ داده است.»
منبع: شهروند
انتهای پیام/