به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ در فیلم علمی تخیلی ۱۹۶۹ Doppelganger (به اصطلاح سفر به سمت دور خورشید)، زمانی که قهرمان با سفینه فضایی بین سیاره‌ای خود در مدار خود در آخرین عمل، او توسط لوگو رولزرویس در موتور‌های موشک هسته‌ای کشتی استقبال می‌شود. بیش از پنج دهه بعد، این پیش بینی سینمایی به سمت واقعیت حرکت می‌کند، زیرا رولز رویس با برنامه‌هایی برای میکرو راکتور هسته‌ای فضایی خود که می‌تواند، در میان چیز‌های دیگر، سیستم‌های نیروی محرکه فضاپیما را تقویت کند، پیش می‌رود.
آخرین جایزه از آمریکا از طریق برنامه ملی نوآوری فضایی (NSIP)، کل بودجه را به خوبی به سمت برآورده کردن ۹.۱ میلیون دلار (۱۱.۷ میلیون دلار) هزینه کل پروژه پیش بینی شده می‌رساند. به گفته رولزرویس، کل طراحی سیستم در ۱۸ ماه با کمک همکاران دانشگاهی در دانشگاه آکسفورد و دانشگاه بانگور تکمیل خواهد شد و اولین آزمایش مداری راکتور برای قبل از پایان دهه و آزمایش نسخه ماه چند سال بعد برنامه ریزی شده است.
هدف از این میکرو راکتور ایجاد یک منبع انرژی متراکم، قابل اعتماد و بسیار قابل حمل برای نه تنها اکتشاف طولانی مدت و ماموریت‌های علمی در ماه و در فضای عمیق، بلکه به عنوان یک سیستم بریتانیایی قابل فروش برای مشتریان تجاری برای هر دو کاربرد فضایی و زمینی است.
دلیل نیاز به یک راکتور هسته‌ای این است که انرژی خورشیدی معمولی، سلول‌های سوختی، باتری‌ها و موارد مشابه یا فقط برای مدت کوتاه مناسب هستند یا در تولید انرژی خود متناوب هستند. بدتر از همه، آنها انرژی زیادی تولید نمی‌کنند و انرژی در طول قرن آینده به مقدار بیشتری مورد نیاز خواهد بود.
میکرو راکتور با یک راکتور ماژولار کوچک (SMR) متفاوت است، زیرا اولی بسیار کوچکتر، ساده‌تر و قابل حمل است. در جایی که SMR ۰.۵ گیگاوات برق تولید می‌کند و به یک منطقه نیاز دارد که دو زمین فوتبال را برای تمام تجهیزات خود پوشش دهد، میکرو راکتور یک تا ۱۰ مگاوات تولید می‌کند و به اندازه کافی کوچک است که در پشت یک کامیون گیر کند. این بدان معناست که فقط در یک پایگاه سیاره‌ای قابل استفاده نیست، بلکه از مکانی به مکان دیگر منتقل می‌شود یا حتی یک مریخ نورد را به طور نامحدود تغذیه می‌کند.
این میکرو راکتور کاملا مستقل از محیط خود است و توسط گلوله‌های ساخته شده از لایه‌های اورانیوم غنی شده یا پلوتونیوم، کربن و سرامیک تغذیه می‌شود. این لوله‌ها در یک هسته گرافیت هندسی قرار گرفته اند که به تنظیم واکنش هسته‌ای، هدایت گرما از سوخت و عمل به عنوان یک کنترل ایمنی منفعل کمک می‌کند. مبدل‌های حرارتی سفارشی راکتور را سبک می‌کنند و گرما را به جایی می‌برند که می‌تواند به قدرت مفید تبدیل شود.
این قدرت کاربرد‌های زیادی دارد، از جمله پایگاه‌های ماه یا مریخ، نیروگاه‌های فضایی و وسایل نقلیه فضایی عمیق و سیستم‌های پیشران هسته ای. می‌تواند نیروی الکتریکی مانند محرک‌های یونی یا موشک‌های هسته‌ای حرارتی مستقیم باشد که در آن یک جرم واکنش، به احتمال زیاد متان، برای تولید نیروی محرکه گرم می‌شود.
این نه تنها اجازه ارسال ماموریت‌ها به اعماق فضا با بار مفید بزرگتر یا سرعت بالاتر را می‌دهد، بلکه به ماهواره‌های مداری اجازه می‌دهد تا مدار‌ها را به سرعت برای نگهداری ماهواره یا دفاع در برابر اقدامات خصمانه تغییر دهند. برای چنین فضاپیمایی به محافظ سنگین نیاز نیست، زیرا راکتور/موتور را می‌توان با یک رونق طولانی از بار مفید یا ماژول‌های زیستگاه دور نگه داشت و به وسیله نقلیه شکل دمبل می‌دهد.
جیک تامپسون، مدیر پروژه‌های جدید هسته‌ای و ویژه، رولز رویس گفت: ما خوشحالیم که این جایزه را از برنامه ملی نوآوری فضایی دریافت کردیم و همکاری خود را با آژانس فضایی انگلستان ادامه می‌دهیم. این بودجه یک نقطه محوری در برنامه میکرو راکتور ما است و پیشرفت تکنولوژی ما را تسریع خواهد کرد و ما را به قدرت بخشیدن به تلاش‌های الهام بخش انسان در فضا نزدیک‌تر می‌کند.
آینده اکتشافات فضایی به شدت به توانایی تولید سطوح بالایی از انرژی ثابت بستگی دارد و میکرو راکتور هسته‌ای ما راه حلی است که قدرت امن، قابل اعتماد و انعطاف پذیر را به طیف گسترده‌ای از ماموریت‌های فضایی ارائه می‌دهد.
انتهای پیام/