به گزارش خبرنگار علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ تولید هر کیلوگرم بتن به‌عنوان دومین ماده پرمصرف در جهان، منجر به انتشار یک کیلوگرم دیاکسیدکربن در جو می‌شود. در گذشته، روش‌های متعددی برای کاهش انتشار دیاکسیدکربن استفاده شده است که یکی از آن‌ها استفاده از جوش شیرین و افزودن بیوچار (زغال تهیه شده از زیست‌توده‌های گیاهی و ضایعات کشاورزی) به‌عنوان مواد اولیه برای تهیه بتن بوده است.
این روش‌ها چندان کارآمد واقع نشدند لذا در روش جدید، باکتری‌ها با کلرید کلسیم و سایر مشتقات کلسیم ترکیب شده‌اند تا ساختارهای موسوم به استروماتولیت را به وجود آورند. سپس، هیدروژل‌ها و سایر دانه‌های ریز مانند ماسه‌ها به این ماده اضافه می‌شوند و در برابر نور قرار می‌گیرند.
در ادامه، باکتری‌های اضافی از بین می‌روند و ماده‌ای تشکیل می‌شود که مشتقات اضافی مانند دیاکسیدکربن و هرگونه مواد سمّی ندارد. این ماده را می‌توان در قالب‌ها یا ساختارهای مشبک ریخت تا آجر، بتن یا تعداد تقریباً نامحدودی از اشکال دیگر ایجاد شود و می‌توان از آن برای چاپ سه‌بعدی نیز استفاده کرد.
انتهای پیام/